Ochtendritueel
zaterdag 28 april,
5.00 s'ochtends.
Ik word gewekt door het afschuwelijke gepiep van mijn wekker. Al duurt het een tijdje voordat ik dat doorheb. Ik schop mezelf uit bed, geef het knopje wat erop zit een mep en bedenk me dan dat het zaterdag is en dat ik dus gisterochtend vergeten ben het alarm af te zetten. Vrijdag is namelijk de 'vroege schooldag' die eigenlijk pas om 08.30 begint, maar dankzij het enorm fijne openbaar vervoer duurt het voor mij anderhalfuur om daar te komen. Als ik van Apeldoorn naar Deventer fiets ben ik misschien nog wel sneller, maar daar ben ik dan net weer niet sportief genoeg voor.
Dus terwijl dat door mijn hoofd spookt -en ik mezelf vervloek om mijn laksheid qua wekker- kruip ik weer terug onder de dekens en start mijn laptop op. Niet omdat ik twitter-verslaafde ben en moet tweeten dat ik vroeg wakker ben, maar omdat ik nou eenmaal niet kan slapen in totale stilte. Dus met iTunes aan en mijn favoriete playlist draai ik me nog een keer om en slaap ik verder.
De tweede keer dat ik ontwaak is het nog altijd stikdonker, maar inmiddels al wel bijna middag. Ik sleep mezelf uit bed en tik de schakelaar van de lamp om. Niets... Zuchtend neem ik me voor om straks even beneden in de bergrotzooi in de kast te zoeken naar een spaarlamp die het wél doet. Ik schuif mijn gordijn open en zie dan dat de batterij van mijn laptop bijna leeg is. Nog geen vijf minuten later valt hij definitief stil terwijl hij nog wel is aangesloten op de netstroom. Shit, dat kan er ook nog wel bij. Gelukkig hebben we nog de iPhone die, goh wat een verassing, niets doet als ik hem aan probeer te zetten. Ach natuurlijk, die was gisteravond al leeg. Ik de puinhoop die ik mijn kamer noem ga ik op zoek naar een van de geliefde apple snoertjes en sluit mijn telefoon aan op het stopcontact. Na een paar minuten wachten op het witte symbooltje besef ik toch eindelijk met mijn slaperige hoofd dat het niet gaat komen en dat er iets met de stoppenkast aan de hand moet zijn.
Omdat ik nog geen zin heb om de trap af te lopen besluit ik eerst mijn tanden te gaan poetsen. (Goddank heb ik geen elektrische tandenborstel) Wat zonder licht moeilijker is dan je denkt. Mijn badkamer ziet er namelijk bijna net zo uit als mijn slaapkamer, alsof er een bom is ontploft, en zonder licht is het er stikdonker. Na de beproeving van het zoeken van de tandpasta lukt het me uiteindelijk toch redelijk fris met panda-ogen mijn slaapkamer weer op te zoeken. Waar in de resten van de make-up van gisteren verwijder (ja,ja ik weet dat je dat eigenlijk s'avonds moet doen) en er net zo snel weer nieuwe opdoe. Ik bekijk mijn warrige coupe krullen in de spiegel en bedenk me dan ook dat, oh joy, mijn stijltang het dus ook niet gaat doen.
Conclusie van de dag: ochtendritueel zonder stroom, haast onmogelijk.
Er zijn nog geen reacties.