Met het richtingsgevoel van een bezopen goudvis
Er zijn van die mensen die na één keer rondlopen overal de weg weten, licht of donker, zomer of sneeuwstorm. Ze hebben drie jaar geleden ergens een leuk kasteeltje in de Ardennen gezien en leiden je er vervolgens feilloos naartoe. Het zijn net tom toms op pootjes. Bij mij gaat dat anders. Ik volg best wel de kaart enzo, maar op één of andere manier zijn er toch altijd straatjes die niet op de kaart staan. Stations raken kwijt, straten worden zomaar verplaatst, en restaurants waar ik met de bus iedere dag langsrijd, blijken ineens van de aardbodem verdwenen wanneer we er eens willen gaan eten. Ik begrijp er niks van, wat kan er nu misgaan aan de derde straat links?
Zou je het kunnen trainen, vroeg ik me af? Het zal toch ergens in me zitten, het instinct dat mij in de woestijn zou vertellen hoe ik terug naar mijn geitjes kom, door alleen maar te kijken naar de stand van de zon? Als ik even google, lees ik dat er bij mijn creatieve geest heus een goed richtingsgevoel hoort. En het is toch echt aan mij te danken geweest dat mijn achtjarig neefje en ik de weg terugvonden uit een groot groen labyrinth in een attractiepark. Maar toch, al deze vaardigheden verdwijnen als sneeuw voor de zon als ik me in een meer of minder bekende stad begeef.
Ik zal ermee moeten leven: ik word niet gehinderd door enig richtingsgevoel. Gelukkig ben ik niet de enige. Afgelopen weekend liep ik met een vriendin door Dordrecht, eindeloos zoekend naar een winkeltje. 'Hier op het einde van de straat moeten we naar rechts, ik weet het zeker!' En daar had je weer een café of een dood muurtje. Uiteindelijk dacht ze dit zo’n vijf keer, om er na sluitingstijd alsnog tegenaan te lopen. De meubelboulevard waar IKEA Eindhoven zich bevindt blijkt ook een zandweggetje. Dit ontdekte ik na anderhalf uur fietsen samen met een vriendin die evenals ik is gezegend met het richtingsgevoel van een bezopen goudvis. De tom tom een straat te vroeg uitzetten levert een half uur vertraging op. Ach, we lachen er maar om, ik geef me vervolgens blind over aan mijn vent die me het donker bos uitleidt richting auto. En dat voelt eigenlijk ook wel heel goed.
Er zijn nog geen reacties.