Schrijven
Ik ga mijn best doen om deze blog vol te houden. Ik hou niet zo van typen, ik schrijf veel liever. Als ik schrijf voel ik me verbonden met het papier, de pen. Ik voel hoe de woorden ontstaan uit mijn hand, uit mijn hoofd. Ik ben als een god die een gehele nieuwe wereld creërt. Misschien alleen maar op papier, maar dat betekent niet dat het niet echt kan zijn. Alle wijsheid is begonnen bij pen en papier. De mens is beginnen dingen te noteren en zo is de wereld ontstaan. De mens gaf ons kennis over de mens. Zonder pen en papier is er geen kennis.
Dat is het grote nadeel aan deze moderne maatschappij. Alles is zo onpersoonlijk geworden. Alles hetzelfde lettertype, alles dezelfde lettergrootte. Het staat zwart op wit in plaats van blauw op geel. Ik ging op zoek naar een penvriend(in). Uiteraard, de eerste plaats waar je zoekt: het internet. Iedereen praat maar over e-mailen. E-mail, nog erger dan een getypte brief. Ze doen niet alleen geen moeite om het zelf te schrijven, ze zijn zelfs te lui om het af te printen. Wie kent nog de schoonheid van enveloppen, bijeen gebonden met een lintje?
Schrijven is als het verdwijnen in een andere wereld. Net als deze blog is schrijven voor mij een vlucht. Even, heel even maar, kan ik mijn eigen problemen vergeten en me bezighouden met die van anderen. Ik schrijf verhalen, boeken, over elfjes, feeën, engelen, vampiers en Jack Frost. Het is mijn droom om deze ooit te publiceren, maar dat is niet zo simpel.
Ik heb geen zelfvertrouwen, ik ben zo onzeker over mezelf. Daardoor kan ik niet opkomen voor mijn eigen talenten. Ik voel me triest als ik mensen zie die hun talenten erkennen, en ervoor durven gaan. Ik ben bescheiden, en ik haat het. Via een blog gaat het gemakkelijk, maar in de realiteit kan ik niet zeggen dat ik prachtig schrijf, dat ik geweldig kan schrijven, dat ik fantastisch kan zingen... Al mijn talenten zitten in een doosje, en als er mensen in de buurt zijn vind ik de kracht niet om het te openen. Sinds 2 jaar is mijn zelfvertrouwen gegroeid, maar het is nog steeds bitter weinig, en het kan zo weer vernield worden. Ik ben als het kruidje-roer-me-niet. Langzaam openen de blaadjes zich, en toont de bloem zijn ware aard. Maar als het wordt 'geroerd' sluiten de blaadjes zich meteen weer. Het grote probleem is dat de blaadjes zich sneller sluiten dan dat ze openen. Het is een gevecht tegen een onoverwinbare vijand.
Dat is het moeilijkste ter wereld: onze eigen natuur kennen. Weten wie we zijn, en dat aanvaarden. Zelfkennis is dan wel het begin van alle wijsheid, maar er is verdomd veel wijsheid nodig om jezelf te kennen. Nee, het zou verwoord moeten worden: Zelfkennis is het bewijs van wijsheid...
Er zijn nog geen reacties.