Een nieuw hoofdstuk
Vandaag start ik een blog op. In gedachten stel ik mij de films voor, waarin je de personages hoort denken wat ze schrijven. Ik denk vooral niet aan sex and te city, dus verwacht geen details over mijn seksleven, of vragen die ik aan mezelf stel en tenslotte niet beantwoordt. Deze blog heeft een ander doel. Het is een uiting van mijn gevoelens.
Ik heb te lang in de schaduw geleeft. Te lang heb ik mijn gevoelens opgekropt en mezelf verborgen. Dat is namelijk wat ik doe. Ik verstop mezelf in de hoop dat niemand me vindt. Want als niemand me vindt kan ook niemand me kwetsen. Ik ben te vaak gekwetst geweest, ik heb te veel meegemaakt.
Het leven is een berg, je klimt naar boven, af en toe val je, en sommigen blijven stil staan omdat ze bang zijn. Bang om te vallen... Ik ben gevallen, in een diep zwart gat. Een ravijn waar ik uit probeer te geraken, hoewel ik goed besef dat dat onmogelijk is. De wanden zijn te stijl, en ik wordt tegengehouden door het gewicht van mijn verleden.Het is als een genezingsproces. De wond geneest, en de pijn stopt, maar je blijft de littekens zien, die je herinneren aan de pijn. Mijn hart staat vol met littekens. Deze blog is een vlucht. Er zijn veel dingen die mij kwellen, maar ik kan deze niet delen met mijn familie of vrienden. Ik vind het moeilijk om over mijn gevoelens te praten , maar schrijven (en typen) gaat veel makkelijker. Al die dingen waar ik mij zorgen om maak laat ik vrij, in de hoop dat het mijn hart en hoofd verlicht.
Er zijn nog geen reacties.