Pas als tweede is zij vrouw

De supermarkt is het paradijs van vele van mijn gênante favoriete bezigheden. Zie de winkel als een enorme hal, volgeladen met allerlei eetbare en minder eetbare dingen, waar mensen zich gedwongen in dezelfde ruimte bevinden, ook al willen ze dat niet. Duizenden drama's hebben zich op die paar honderd vierkante meter afgespeeld, plots waar nog geen schrijver op zou komen. De komediethriller van de wanhopige vader die zijn jengelende peuter probeert te beschermen tegen onnodig goedkope repen Euroshopper-chocolade, het wanhopige verhaal van de Duitse mevrouw die wil afrekenen aan de kassa, de verwarring die ontstaat door de twee mevrouwen De Vries, die allebei geregeld dezelfde Albert-Heijn bezoeken. En dan hebben we natuurlijk nog de verborgen liefdesroman van het verlegen meisje dat iedere dag bij de afdeling Voedingsupplementen staat, niet omdat ze een fataal ijzertekort heeft, maar omdat ze geïnteresseerd is in de samenstelling van obscure middeltjes als Centrum Junior. Dit meisje ben ik. Dan wil ik nog afsluiten met een actiethriller die niet onderdoet voor een oorlogsfilm: het onopgemerkt pakken van blokjes kaas die op het ''kijk eens, dit mogen jullie proeven'' plankje liggen, in kwantiteit van minstens drie.
Heb je het dan gehad met het bestuderen van menselijk drama, kan je altijd nog lachen om de tijdschriften die in de rekken van menig Albert-Heijn liggen. Ik doe het minstens eens per maand en het is soms een ware survivaltocht. Schreeuwerige, in roze en Justin Bieber gehulde meidenbladen, blote vrouwen en onnodig gespierde basketbalspelers ontwijkend, kom ik vaak de grappigste en ergste dingen tegen. Over erg gesproken, laatst maakte ik eens een uitstapje naar de Onderste Plank, waar de doktersromannetjes en andere zoetsappige boekjes uitgestald liggen. 'Suiker is gif', stond vandaag op de voorpagina van de NRC Next, en nu snap ik waarom. Maar het allerergste was deel twee uit een driedelige serie van Anna nogwat (ik ben slecht met achternamen), die boeken over de opvoeding van kinderen schreef als 'kinderarts, vrouw en moeder'. Wat mij ten eerste al stoort is de suggestie die hier wordt gewekt: ''kijk eens moeders, een opvoedboek geschreven door iemand die en kinderarts, en vrouw, en moeder is! Dat moet wel ontzettend goed zijn, want een kinderarts die en vrouw en moeder is (ik snap eigenlijk niet hoe je wel moeder, maar geen vrouw kan zijn) moet wel ontzettend goed en alwetend zijn!''. Natuurlijk. Mijn zusje kan touwtjespringen, is meisje en kan de lotushouding. Betekend dat ook dat zij een boek kan schrijven over meditatief touwtjespringen? Lijkt me best leuk.
Ten tweede: Dit is een voor vrouwen ontzettend vervelende woordvolgorde. Op de eerste plaats is ze natuurlijk kinderarts, een sloof van haar ondergewaardeerde en onderbetaalde werk, en pas als tweede is zij vrouw! Kennelijk moet je eerst een respectabel beroep hebben om iets te betekenen als vrouw, want je vrouw-zijn komt pas op de tweede plaats. Lang leve de emancipatie.
Terwijl ik me in gedachten opwind over deze trieste misstanden, loopt de Albert Heijn langzaam leeg. De Duitse mevrouw heeft eindelijk haar wisselgeld teruggekregen en haast zich terug naar haar auto. De mevrouw van de zuivel en vleesafdeling vat nog een krijsende puber in de kraag, die het kaasplankje heeft misbruikt. Voor de ingang van de winkel groeten de twee mevrouwen De Vries elkaar vrolijk. Plotseling hoor ik een jammerend geschreeuw, vlak achter me. Het is de vader, die zijn dochtertje de tussen haar handen geklemde chocoladereep niet heeft weten te ontfutselen. Zijn gezicht staat op onweer. Toch wel jammer dat hij het te druk heeft om het boek van Anna 'nogwat' op te merken. Als hij een vrouw was geweest, was hij het vast en zeker met mij eens geweest.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen