02/02/2012

Laat me doen, laat me schrijven.
Het kan me niet schelen wat ik schrijf want als ik me slecht voel dan wil ik gewoon schrijven zonder na te denken.
Mijn gedachten staan op zijn kop, mijn hoofd word gek, mijn adem hyperventileert.
Mijn vingers bewegen de pen over het blad, woorden tollen over elkaar in mijn hoofd.
Een steek door mijn arm doordat ik zo snel beweeg.
Alles irriteert me, de kersenrode nagellak op mijn vingers, afgewerkt met donker rode glitters.
Het gezeur van de leerkracht. Ik hou van zijn verhalen, maar nu erger ik me kapot.
Het dreinende gevoel in mijn hoofd. Ik het het gevoel alsof ik ieder moment kan barsten.
Mijn gevoelens zijn net de snaren van een gitaar. Elke keer dat er nog maar een zuchtje wind passeert, vibreert mijn gevoel.
Ik kan ieder moment knappen. Het zit me te ver. Vol, genoeg.
Stop het! Rust!
Leave me alone, just for a second.
Ik wil mijn ogen sluiten en tot mezelf komen.
Ik moet door schrijven, een onstilbare drang die me volledig in zijn macht heeft. Mijn handen trillen, maar ik dwing ze om mee te bewegen op de maat van mijn pen.
Mijn pen die over mijn blad beweegt. Zodat ik kan schrijven. Schrijven, schrijven, schrijven.
Elke keer mijn hart klopt, dringt het woord dieper tot me door en wordt de drang om verder te gaan groter.
En dan plots, plots is alles gedaan. Als sneeuw door de zon.
Van de opkomende uitbarsting is niets meer te merken.
De bom is gestopt met tikken.
Zo lijkt het toch voor een buitenstaander, maar wat die niet ziet is het schrijnende gevoel dat vanbinnen aan me vreet. Alsof het mij verscheurt, ik voel de randjes kloppen.
De inkt komt steeds trager uit mijn pen. Mijn pen beweegt steeds trager over mijn blad.
De slotakkoorden worden aan geslagen en klinken luid in mijn hoofd, dat nu terug leeg is.
Want na de opwelling keert de rust terug en wordt alles terug gerelativeerd.
En nu ik dit hier nalees, kan ik tot deze conclusie komen: Ik hou van drama, schrijven en mezelf zijn.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen