I will never forgot this day

In de zomer van 2009 zat ik verveeld op de sbs6site te kijken. Daar kwam ik uit bij Harry van Oranje, waar ik voor de grap een wens instuurd: 'Het Nederlandse Elftal fotograferen'. Begin November kregen m'n ouders een telefoon, ik mocht niet meeluisteren maar ik hoorde wel dat ik fan was van Ibrahim Afellay. En mijn ouders en broers daarna heel sneaky doen enzo.

9 november: Een normale schooldag. Althans, dat dacht ik. Het 5e lesuur, biologie, werd ik door mijn moeder uit de klas gehaald en ging ik naar huis. In de auto wist ik het al wel zeker dat ik Ibrahim ging ontmoeten. Thuis, ik moest wachten. Ik wist nog niet eens waarvoor precies. Na een 1½ uur kwam Harry Vermeegen (Harry van Oranje). Hij belde aan en natuurlijk moest ik de deur opendoen. En bam, daar sta je dan, verbaasd wat er gebeurd. Camera's, zo'n hangende microfoon en een hyper presentator. Dus toen werd er in mijn huis gefilmd.

10 november: Op naar Katwijk aan Zee waar oranje traint. We gingen 8 uur al vertrekken, veel te vroeg. Maar mijn hele gezin ging mee en de vriendin van mijn broer. Dus we huurden een busje, wiiiiiii. Ik denk dat we daar om half 12 aan kwamen. We gingen opzoek naar een cafeetje om te eten en ik weet niet meer waarom maar we gingen ook nog een paar boodschappen doen, mogelijk voor de terugweg. De rest van de tijd gingen we over de strand lopen en door de duinen en uiteraard langs de huis van Dirk Kuijt. Ik denk zo rond 3 uur gingen we naar trainingscomplex van Quick Boys. Liepen we daar een beetje rond, zag ik fotografen hun apparatuur al uitrusten. Niet veel later kwam Harry Vermeegen en zijn crew. Nog wat uitleg van de fotograaf Hans van Tilburg (telegraaf). Hans van Tilburg vroeg wie mijn lievelingsspeler was, waarop ik antwoorde dat het Ibrahim Afellay was. Toen kreeg ik te horen dat ik Ibrahim Afellay de hele tijd moet fotograferen. Niet veel later kwam het Nederlandse Elftal in de ook zo mooie bus. Ik stond toen echt te trillen op mijn benen. Ik ging toen samen met Hans van Tilburg met andere fotografen praten en ze hadden het over Brama, die als vervanger opgeroepen was. Ze wisten echter niet wie het was, ze dachten aan de scheidsrechter. Maar toen kwam ik met mijn slimme antwoord dat het Fc Twente speler Wout Brama is en kreeg ik complimenten. Niet veel later begon de opname. Harry Vermeegen is echt een adhd-persoon als de camera aanstaat. Dus hij heel enthousiast vertellen dat we nu in Katwijk aan Zee zijn en dat ik straks Oranje ging fotograferen. Toen moest ik acteren dat ik Hans van Tilburg ging ontmoeten en kreeg ik weer een beetje uitleg. Niet veel later kwamen de eerste spelers op het veld. Moest ik helemaal wachten totdat ibi het veld op kwam. Nadat alle spelers op het veld waren liepen ze 5 rondjes om het veld. Bij het 2e rondje zag ik Ibrahim naast Gregory van der Wiel lopen en wees hij naar mij, wat betekend dat Gregory mij ook gezien heeft. En misschien ook wel meerdere spelers die het hoorden, maar daar lette ik niet op. Na een tijdje gingen we naar de tribune om daar te fotograferen, wat ook veel fijner was, want ik had al spierpijn van het staan. Daar gefotografeerd totdat de training zo'n beetje afgelopen was. Toen ging ik met Hans van Tilburg wachten daarbij de kleedkamers. Hans praatte nog met Van Persie dat hij nog foto's had van de wedstrijd Az-Arsenal en dat hij het wel naar zijn email wou sturen. En ik stond daar maar, durfde niks tegen Van Persie te zeggen. Niet veel later gingen we op het veld, naar het persgebied. Ik zag Ibrahim nog geïnterviewd worden en nadat de interview klaar was, wilde ibi de kleedkamer in gaan. Harry Vermeegen er achter na rennen en vol trots terug lopen alsof hij een joekel van een vis heeft gevangen. Ibi daarentegen kwam verlegen terug en schaamde zich dat hij het vergeten was. Toen ontmoette ik ibi dus echt. Handje schudden. Maar praten deden we niet echt, dat deed Harry Vermeegen vooral. Op een gegeven moment zei Harry dat ik ibi mocht kussen, ik kon mijn oren niet geloven. Maar goed, ik zei er natuurlijk geen nee tegen. Ik moet wel zeggen dat ik hem kuste op zijn wang, had het ook niet erg gevonden als het op lippen mocht, hihi. Anyway, ibi bloosde nadat ik hem gekust had. Toen werd er nog een foto van ons gemaakt en mocht ik ook een foto van ibi maken. Ik maakte er één en wou de foto bekijken, maar toen drukte ik nogmaals en had ik een foto van zijn schoenen gemaakt. Wat wou ik toen graag door de grond zakken. Niet veel later was het afgelopen maar wat wou ik graag nog een knufel van Ibrahim. Toen ging ik met Hans van Tilburg de kantine in om mijn foto's te bekijken. Ook zag ik de andere fotograferen hun foto's al naar hun werkgever sturen. Ook zeiden sommigen fotografen dat ik talent had, maar dat geloof ik niet. Dat is gewoon aardig zijn voor een klein meisje. En toen gingen we naar huis, maar eerst nog langs de McDonald's, yaay.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen