Vrouwelijkheid

Vrouwelijkheid. Over wat dit allemaal betekend, kan men eeuwen door discussiëren.
Voor mij is het toppunt van vrouwelijkheid echter slechts één ding: je maanstonden.
Toen ik nog jong was (lees: jonger) hoopte ik dat deze snel zouden komen. Ik hoorde de andere meisjes uit mijn klas erover praten en klagen en vroeg me af waarom ik ze nog niet had. Toen ik ze uiteindelijk voor het eerst kreeg, was ik mega trots op mezelf. Volgens mijn moeder was dit dan ook het moment dat je vrouw werd. Natuurlijk duurde dat geluk niet lang en klaagde ik al snel samen met mijn vriendinnen erover.
Alles aan je maanstonden is irritant. Het is irritant dat je altijd de tijd in het oog moet houden zodat je op tijd naar het toilet kan hollen om je maandverband of tampon te verversen, het is irritant dat het een goor luchtje afgeeft en het is schaamtelijk als je per ongeluk toch doorbloeit en iedereen die vieze, rode vlek kan zien.
Enkele maanden geleden stopte ik met mijn pil en merkte ik tot mijn verbazing dat mijn maanstonden uitbleven. Meteen werd ik ongerust. Zwanger kon ik niet zijn, maar wat was er wél aan de hand? Was er iets mis?
Na één tripje naar de gynecoloog had ik antwoord op al mijn vragen: ik heb pco, ofwel luie eierstokken.
Op het eerste zich niets heel ernstigs. Mijn eierstokken zijn ‘lui’ en hebben veel meer tijd nodig dan anderen om een eisprong te produceren, waardoor ik slechts twee of drie keer per jaar mijn maandstonden door krijg. Welk meisje droomt daar nou niet van?
Maar nadat ik zes maanden lang mijn maanstonden niet had doorgekregen, voelde ik me niet gelukkig. Ik voelde me niet langer goed in mijn vel, laat staan vrouwelijk. Een neveneffect van pco is overdreven beharing, waardoor ik me dubbel zo vaak moet scheren als andere meisjes en ook acne is daar een gevolg van. Ook zal ik later problemen hebben om kinderen te krijgen. Mijn moeder heeft ook pco en heeft een hormoonbehandeling gehad om zwanger te raken, en zelfs met die behandeling heeft het 2jaar en half geduurd voor ze eindelijk zwanger van mij raakte. Mijn droom om een jonge moeder te worden zal nooit uit komen.
De afgelopen maanden betrapte ik me er steeds vaker op dat ik, telkens ik naar het toilet ging, controleerde of ik ze misschien toch niet door had gekregen. En ik weet nog hoe teleurgesteld ik dan telkens was, hoewel ik het eigenlijk al verwacht had.
Nu, zeven maanden nadat ik hoorde dat ik pco heb, voel ik me niet langer vrouwelijk. Sterker nog, ik voel me een freak.
Ik voel me een freak omdat ik niet om de vier weken mijn maanstonden doorkrijg zoals alle andere vrouwen, ik voel me een freak omdat ik niet langer met hen kan praten over de problemen en ongemakken die erbij komen kijken, ik voel me een freak omdat ik mijn benen elke week moet scheren als ik niet wil dat ik eruit zie als een bosaap maar vooral voel ik me een freak omdat ik, toen ik naar toilet ging tijden les frans en ik – voor de zoveelste keer – checkte of ik mijn maanstonden niet had doorgekregen, huilde als een klein kind toen ik bloed in mijn slipje zag zitten.
Ik heb minstens een half uur zitten janken als een klein kind op het toilet en daardoor moest ik mijn leerkracht frans uitleggen waarom ik niet meer was komen opdagen in haar les.
Een week later waren mijn maanstonden alweer voorbij en wist ik dat ik weer een half jaar kon wachten voordat ik ze eindelijk terug zal hebben.
Als ik nu andere meisjes hoor klagen over hun maanstonden, loop ik met een grote boog om hen heen en hoop stilletjes dat mijn maanstonden vaker dan twee of drie keer per jaar doorkwamen.
En als iemand me nu vraagt wat het toppunt van vrouwelijkheid is antwoord ik altijd zelfzeker: je maanstonden.
Ik vertel jullie hier mijn verhaal omdat ik jullie duidelijk wil maken dat je maandstonden niet altijd slecht zijn. Ja, ze zijn irritant. Maar als het er op aan komt, zou je ze niet kunnen missen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen