Open your love
Wanneer ik in bed lig en niet kan slapen, dans ik mijn kamer rond. Alleen, in het donker. Dan hoop ik mezelf te vinden, op momenten dat ik me nodig heb. Zoals nu, in het donker, alleen. Na een paar minuten lig ik weer in bed soms huil ik dan, gewoon ineens. Alleen zijn is niet altijd leuk. En wanneer er 1 traan valt word ik zo boos, boos op mezelf. Wie ben ik om te gaan huilen, wie ben ik om me alleen te voelen, wie ben ik om te hopen dat de mensen me eindelijk zullen accepteren zoals ik ben? Dan ben ik iemand zoals duizend anderen! Dus alstublieft, iedereen, of je elkaar nou kent of niet. Samen zijn we nooit alleen.
Er zijn nog geen reacties.