I'm so sorry

Heey mensen!

Ik weet het, ik heb veel te lang niet meer genblogd, en het spijt me heel erg, maar ik heb nogal te kampen met wat persoonlijke zaken. Zoals sommigen misschien al weten ben ik deze hele week ziek geweest, en daarnaast zit ik ook gewoon even niet lekker meer in mijn vel. Voor de mensen die het liefste afhaken bij sentimentele shit, stop dan met lezen w as nt er zijn een paar dingen die ik kwijt wil.

Ten eerste is mijn vader een paar weken geleden het huis uit gegaan, en hoe je zoiets aanpakt is natuurlijk altijd raar. Met dit soort dingen heb je geen ervaring. Nooit. Maakt niet uit of er iets is gebeurd dat erop lijkt, bijvoorbeeld je broer die verhuist, maar als je vader vertrekt is het echt heel anders. Maar het was op een vrijdag, dus ik moest gewoon naar school. Mochten de mensen die mij op school spreken en zien niets of weinig mij hebben gewerkt, dan was mijn plan dus succesvol. Ik ga vandaag helemaal eerlijk met jullie zijn en ik geef toe dat ik onderweg naar school wel een paar tranen heb losgelaten, maar zoals jullie mij kennen hou ik mezelf gauw weer onder controle (I know, bad habit). Op de fiets terug naar huis was het toch wel heel spannend en om niet meer tranen los te laten heb ik mezelf serieus even op mijn wang geslagen om bij zinnen te komen, want ik vind dat ik altijd sterk moet zijn. Toen ik thuis aankwam gebeurde natuurlijk het onvermijdelijke: iets awkwards. Echt precies tegelijkertijd met dat ik thuis aankwam, arriveerde ook de vriendin van me vader met een busje om al zijn spullen in te laden. Zij natuurljjk vrolijk zwaaien. En eerlijk, het is een aardig mens met leuke verhalen, maar het blijft de vrouw waarmee je vader in bed duikt en je gezin kapotmaakt. Na een kort afscheid van enkel een knuffel en een kus per persoon was hij weg. Gewoon eeg. En dan hebje dat beroemde moment, iets van 15 seconden later, dat je beset dat het voorbij is. En wat het nig erger maakt: je moeder moet huilen. Van alle dingen waar een mens niet tegen kan is je eigen moeder zien huilen het ergste. Het is erger dan doodgaan, denk ik. Ook mijn broer liet een enkele traan los. Ik niet. Ik had mezelf op de fiets beloofd normaal te blijven dus dat deed ik. En sterk als we zijn hier thuis was gelukkig alles na 10 minuten weer helder.
Dus dat is het verhaal dat speelt bij mij thuis, ik moet af en toe nog even wennen aan het doen en laten, en het feit dat we erg krap bij kas zitten, maar ik red het wel.
Iets anders waar ik de laatste weken mee te maken heb is naar mijn mening best gênant maar ik voel me bestongeliefd. Ik heb natuurlijk 1 vriendje gehad (en er was iets goed mis met hem) maar in het begin.... Ik mis het gevoel van een omhelzing, van gezellig samenzijn en wellicht een kus. I know, ik klink als een totaal ander persoon, maar ik begin het gewoon zat te worden om bij niets of niemand op te vallen. Ik bedoel, ik aanvaard het, de waarheid, en ik zoek geen aandacht, maar geen enkele jongen vindt mij leuk. Punt. En waarscchijnlijk ligt het aan mezelf ja, maar het gevoel vermoreld je vanbinnen. Overal doet iedereen het zo makkelijk, en dan sta jij daar lekker eenzaam... Beetje depressing.

Dus, voordat alles te lang wordt, het spijt me dat ik zolang niet geblogd heb en ook dat ik nu ineens zo met alle depressieve ladingen op jouw beeldscherm verschijn, maar dit is alles (misschien nog niet eens alles) wat ik gewoon even kwijt wil zonder iemand aan te hoeven kijken. Als er rare spelfouten in staan komt het omdat deze blog via mijn telefoon is geschreven, en geloof me, dat is niet makkelijk (beeldscherm doet weird).

Ik hoop dat jullie een beetje reclame maken, en dat jullie nog steeds enjoyen. Ik heb ook nog eej vraag voor julllie, ik wil graag een vaste dag per week hebben om een blog te plaatsen, zodat ik ook niet meer hoef te warschuwen (hoop ik), dus laat even weten op welke dag dat zou moeten zijn.

En voor du: doeiii(doeg)

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen