Paarden

Ik heb altijd een stille angst voor paarden gehad. Het zijn prachtige beesten, dat weet ik. Maar toch zijn die sterk uitziende kuiten en woeste manen niks voor mij. Ik ben redelijk bang voor de dood, en paarden helpen niet echt daarmee. Je kan er af vallen, ze kunnen je een fikse stoot geven met hun gebeente, of ze worden finaal hysterisch en kan geen koekje hun meer rustig krijgen. In ieder geval, dit idee heb ik altijd. Ik kan me niet voorstellen dat al die goede ruijters geen sprankeltje ontzag hebben voor het paard, waar jij misschien wel drie keer in past. Dat is het misschien ook wel. Dat ze zo reusachtig zijn. Dat ik een ziekte heb, dat ik voor alles bang ben dat groter dan me is. Dit is enigzins waar, want met haaien, wolkenkrabbers en vliegtuigen heb ik net zo min iets.
Maar hoe ik op dit - niet zo logisch bedenkbaar onderwerp kom, zit zo: Een aantal paardenracen bij mij om de hoek zijn aan de gang. Dag, en soms ook nacht hoor ik hinnikende paarden die allemaal hulp vragen aan medelotgenoten. Eigenlijk vind ik deze knollen dan eerder zielig dan benauwend. Hoe ze worden behandelt vind ik echt dan nog het uiterste! Er wordt aan hun nekken gerukt, omdat ze niet mee willen komen. Ze worden geslagen op hun achterste omdat ze weer eens niet mee werken. Ook vermoed ik, wanneer ze een race niet goed doen, dat de vader van de jockey een aantal zweepslagen geeft omdat zijn dochter wat krokodillentranen heeft laten lopen. Maar ja, het blijven paarden.. Hier wil ik niet mee zeggen dat het daarom mag; nee zeker niet! Alleen zijn het beesten, je kan er niet tegen praten en dan snappen je ze opeens. Ook zijn ze te groot, dus ook al zou ik wat in hun oren kunnen roezemoezen, dat had mijn angstgrens niet gehaald en was ik al lang blij wanneer het paardje niet wat speeksel in mijn gezicht briesde. En nee, niet iedereen is een goede paardenfluisteraar!

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen