De hel op het festivalterrein.

Toen ik vorig jaar langs het festival van Pukkelpop kwam met de auto, wist ik gewoon dat ik hier vorig jaar heen moest. Mijn moeder had ik overgehaald en samen met een vriend kwamen we om 11 uur aan bij het terrein, die woensdag.
Alles begon perfect, het weer was goed, de mensen waren ontzettend aardig.
Ik verheugde me ontzettend op de donderdag. Skunk Anansie kwam, en Bring me the Horizon. Ik kon mijn kop er niet over houden.
half 5. We gingen alvast bij de main stage staan zodat we vooraan stonden, en om half 6 kwam Skunk op. We stonden helemaal vooraan tegen het hek op. Ik had haar hand aangeraakt en de hele tijd voelde ik me net iemand onder invloed, zo geweldig was het. Toen begon het te regenen, het deerde niet, de muziek en Skunk Anansie was het enige wat telde. Ik zong volop mee met alle liedjes. Ik was helemaal verbrand en de dikke regendruppels deden pijn op mijn rug maar niks boeide me. Mijn ogen waren gericht op het podium.
Het begon heftiger te regenen, de lucht werd plots donker en ik keek mijn vriend aan. ‘‘Ach,’’ zei hij. ‘‘het is maar een buitje.’’ Dat had hij geweten.
De dikke hagelkorrels leken messteken op mijn verbrande huid, de tak tegen mijn schouders zorgde ervoor dat ik viel en ik had ontzettende moeite met opstaan. Vuil zat in mijn lenzen, ik kon niets zien. Ik kon alleen maar rennen. Rennen en schuilen.
Ik zat achter een scherm en had mijn vriend teruggevonden. Hij sloeg een arm om me heen en zei dat het zo wel over was. Toen ik een weerwoord wou geven hoorde ik een hard geluid en hoorde ik mensen gillen. Ik trok mijn vriend omhoog en rende weg, we stonden toen achter een ander scherm. Ik keek erover heen en prees mezelf gelukkig. Ik had een engeltje op mijn schouder, want op de plek waar wij stonden lag nu een grote steiger en een dikke tak.

We liepen terug en kwamen langs de kraampjes. De frietkraam waar ik eerder nog stoofvlees had gegeten, daar lag nu een boom op, en er lag een man onder... Alles werd me teveel en ik begon te huilen, het was vreselijk. Alle ellende.

1 uur. Eindelijk kwam mijn moeder met haar auto, ik ben nog nooit zo blij geweest om haar te zien. Ik had het ijskoud in mijn korte broekje, topje en een handdoek. Ik had nog geen schoenen aan mijn voeten. Ik verliet het terrein zonder mijn koffers, de tent of enig ander iets. Een beurs en mijn mobiel had ik bij, en dat was alles.

Ik zat in de auto opweg naar het terrein vanmorgen om mijn spullen op te halen. Alles kwam terug. De beelden, de schreeuwen, alles.

R.I.P voor alle slachtoffers, sterkte voor hun nabestaanden en ook voor de rest die deze ellende heeft gezien.
X

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen