Mijn pukkelpopervaring.

Zes uur, wij staan in de dance hall bij Wiz Khalifa. Tien minuten later beslissen we om nog vlug wat te eten voor Skrillex begint. Als we de dance hall verlaten, merken we dat het begint te regenen.
Wij lopen rustig, het regende toen nog niet zo hard, naar het verlengde van de boiler room.
Ik wil naar de camping lopen om mijn jas te gaan halen, maar mijn vriendinnen (3 van de 11, de rest stond in de marquee) houden me tegen. 'Tegen dat je daar bent, ben je toch doorweekt. Blijf maar hier, hier staan we veilig.'
Kwart na zes stuur ik een berichtje naar mijn mama: 'Prachtige dag gehad, nu regent het. Straks ga ik naar Rise against op de main stage, geen tent dus. Hopelijk stopt het.'
Meteen na dat berichtje merken we dat het niet zal stoppen. De lucht kleurt donker, maar niet zwart, de wolken waren gifgroen.
Het begint meer en meer te regenen, het water loopt van de tent. Een minuutje later kun je niets meer zien van de regen, het water loopt nog steeds de tent af, maar in het midden blijft het liggen. Ik merk dat de tent op en neer begint te gaan door het gewicht van het water. Ik gil en iedereen kijkt bang om zich geen. Ik begin te flippen, wil mijn vriendinnen overtuigen om weg te gaan, maar ze willen blijven staan.
Ik blijf naar het midden van de tent kijken, zie hoe ze steeds hoger en lager gaat. Plotseling gaat de tent zo diep, tot hij nog zo'n 30 centimeter boven de hoofden van het publiek is. Dat was het, dacht ik, we gaan allemaal dood. Ik begin te schreeuwen, neem de handen van mijn vriendinnen vast en sleur ze mee tot we terug in de dance hall staan. Overal rond ons heen vallen mensen, ze glijden weg op het natte gras. Het is maar vijf seconden lopen naar de dance hall, maar ik ben meteen doorweekt. Iedereen in de dance hall schuift op, zodat er steeds meer mensen bijkunnen. Mensen kruipen op de muren, zodat iedereen in de tent kan.
In de tent hangen tientallen discobollen, die gevaarlijk heen en weer waaien. Ook deze tent buigt onder door het gewicht van het water, maar het is de veiligste tent.
Terwijl we daar schuilen, blijven ik sms'en met mijn mama: 'volgens mij is er een tent ingestort.' Mijn vriendin Silke, de andere twee zijn we kwijtgeraakt in de massa, heeft al geen bereik meer.
Na een vijftal minuten, al blijft het voor mij een eeuwigheid, is de storm voorbij. We gaan naar buiten en zien de ingestorte tent liggen. Ongelooflijk.
We worden uit de tent gestuurd en via de nooduitgang weggebracht. We wisten niet wat we moeten doen, dus hebben we nog een uur in de marquee doorgebracht. We waren allemaal doorweekt, hadden ijskoud en konden niemand bereiken.
Toen we de camping terug bereikten, begonnen we te wenen en meteen de rest (die al een uur doodsbang op de camping zat te wachten) te omhelzen. 'Een beetje verder is een stelling omgevallen, er is een meisje gestorven,' zegt er iemand. Tegen die tijd is ook mijn bereik verdwenen, ik kan mijn ouders niet bereiken.
Gelukkig, tegen elf uur, heb ik weer af en toe bereik. Ik bel mijn papa en we spreken af dat hij morgen tegen 6 uur ons komt ophalen, zodat we terug naar huis kunnen.

Toen ik terug thuis kwam, hoorde ik dat de tent waar we uitgelopen waren, de plaats was waar dat koppeltje om het leven kwam. We zijn dus ternauwernood van de dood ontsnapt.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen