De ergste dag van mijn leven: Pukkelpop 2011.

Daar stonden we dan klaar om naar Panic At The Disco te kijken. Het was al behoorlijk donker buiten en de weide werd verlicht door enkele bliksemschichten. De wind kwam op en het begon te regenen. Eerst waren we blij dat we lekker droog stonden, maar toen de wind wat meer opkwam, werden we ongerust. Wat zou er gebeuren met onze tent? Zou hij wegwaaien? Of misschien wel onderwater staan. Toen we enkele vlagjes heen en weer zagen bewegen en de regen hevig de marquee binnen waaide, besloten mijn zus en ik om Panic te laten voor wat het was en terug te keren naar de camping om zeker te zijn dat onze tenten in orde waren. We draaiden ons beiden om en toen begon te paniek. Het dak van de marquee nam een onnatuurlijke vorm aan door de krachtige wind en mijn zus en ik keken elkaar aan. Er waren geen woorden nodig. We wisten dat we weg moesten. Mijn zus riep hard dat we naar buiten moesten zodat onze vrienden dat ook hoorden. Schreeuwend liepen we met enkele andere mensen de marquee uit. Ik zag de marquee onze richting uit bewegen en ik was bang dat de laatste seconden van mijn leven waren aangebroken. Ik zag onze twee vriendinnen voor me, maar mijn zus was spoorloos. Toen ik me omdraaide zag ik haar achter me en nam ik haar meteen beet. Ik liep met haar sleurend achter me in het niks door de regen, die ons in geen enkele tellen nat maakte, wetend dat er zich eetkraampjes voor ons bevonden zonder ik ze door de helse storm kon zien. Schuilen onder een afdak was voor mij geen oplossing. Toen ik tussen twee kraampjes stond, begon het te hagelen. De grootte heb ik nooit gezien, maar het voelde aan alsof duizende mensen me aan het bekogelen waren met keien. het dak van het eetkraam begon het eveneens bijna te begeven en de vrouw weigerde ons in haar kraam te nemen. Ik probeerde mijn zus te beschermen met mijn leven en toen ik haar zag hyperventileren besloot ik om met haar naar een ander kraam te lopen. Daar duwde ik haar in een eetkraampje en sprong ik er zelf ook in. Van onze vriendinnen was niks te bespuren. De angst begon nu nog maar pas. Waar waren ze? Waren ze samen of alleen? En waren ze in orde? Allemaal vragen die door onze hoofd spookten en niemand kon beantwoorden. Toen de storm was gaan liggen zag ik de Chateau helemaal vernield voor ons liggen en enkele eetstandjes waren wat vernield. Toen we uit het eetkraampje sprongen, zagen we onze vrienden aan de overkant staan. Tranen van angst en geluk overspoelden ons. We hadden allemaal dood kunnen zijn als we ons in de verkeerde richting hadden begeven. Wat als er meer mensen doorhadden wat er op het moment gebeurde en we verpletterd werden door het volk? Wat als we op de camping waren en onder de lichtpaal lagen die dicht bij onze tent stond? Wat als we waren gaan schuilen in het verkeerde standje en geplet werden door een boom? Wat als mijn zus en ik toch naar de camping waren getrokken en we ons onder de ingezakte stelling hadden bevonden? Of wat als we naar compleet andere muziek hadden geluisterd en ons in de verkeerde tent hadden bevonden? Allemaal vragen die blijven door ons hoofd spoken, maar het belangrijkste is dat we allemaal in orde zijn en we gelukkig maar enkele blauwe en pijnlijke plekken hebben. Als we Isabel niet hadden gehad waren we misschien in een grotere trauma blijven zitten dan nu, dus bij deze bedankt. Jij was een van onze beschermengelen die dag.

• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen