Writing can save your life.

Soms zeggen mensen wel eens, “Schrijven helpt je, helpt je om je beter te laten voelen, helpt je om je te laten genezen,” en weet je, die mensen spreken de waarheid.

Een aantal jaar geleden, drie misschien vier jaar, ben ik begonnen met schrijven. Ik schreef mijn gevoelens op, ik schreef op hoe ik over mensen dacht, wat ik van mensen vond die me niet normaal behandelde. Op een gegeven moment was het mijn redding. In mijn eerste en tweede schooljaar werd ik zo erg gepest, dat alleen schrijven me kon helpen. Ik schreef, ik schreef, dat was alles wat ik deed. Ik schreef op hoe graag ik die mensen wou vervloeken, hoe graag ik ze wou slaan, hoe graag ik de rollen om wou draaien, gewoon om ze te laten voelen hoe ik me voel. Maar ik kon het niet, ik kon ze niet hetzelfde laten voelen, ik kon ze niet aandoen wat ze bij mij deden. Dus schreef ik het op, las verhalen en kreeg inspiratie. Mijn beste vriendinnen lieten me in de steek, en zo belandde ik in een diepe dal. Een dal waar ik uit wou komen, maar waar ik de kracht niet voor had. Ik kreeg hulp, in een kliniek, maar de hulp kon er niet voor zorgen dat ik helemaal uit de dal kwam. De mensen begrepen me niet, niemand begreep me, en het enige wat ik daar aan kon doen was schrijven. Een vrouw, ik ben haar nog steeds dankbaar, had door dat alleen schrijven me hielp. Dus vertelde ze me dat ik alles op moest schrijven, van elke dag, hoe ik me voelde, waarover ik nadacht, en wat ik had gedaan. Wekenlang deed ik wat ze zei, ik schreef, ik schreef alles op. Mijn gevoelens, mijn verlangens, en mijn wensen, mijn dromen. Langzaam maar zeker werd ik losser, klom ik hoger, steeds meer die put uit. Tot ik Hem leerde kennen. Wat de vrouw nooit had bereikt, deed hij in één keer. Ik verdween uit de dal, en kwam weer terug op aarde. Hij liet me leven, liet me stralen, liet me speciaal voelen. Tot die ene dag, en elke keer als het jaar de datum bereikt voel ik hoe ik weer in een dal zak, Hij maakte het uit zonder enige reden. Ik vergaf Hem, omdat ik dacht dat Hij van iemand anders hield. Drie dagen later zag ik Hem met een ander iemand. Ik liep buiten, keek voetbal, mompelde in mezelf aanwijzingen, kwam er elke dag, en toen liep Hij voorbij. Hij leek het expres te doen, keek toe hoe ik verging van de pijn, en liep daarna triomfantelijk weg. En ik kwam weer terecht in die diepe, eindeloze dal,en ik begon weer met schrijven. Nachten lang huilde ik mezelf in slaap, lag ik uren lang wakker, keek dan naar het plafond, en wenste dat ik Hem nooit had ontmoet. Maar soms wens je dingen, die niet uitkomen, net zoals mijn wens. Een maand later mocht ik weer naar huis, en kon ik vol nieuwe moed aan school beginnen, een soort nieuw hoofdstuk. Maar daar verscheen Hij weer, Hij sleurde me weer mee. En zorgde ervoor dat mijn leven weer een hel werd. Ik schreef het weer van me af, hield een dagboek bij, en dropte mijn gevoelens op de computer. Maar nooit heb ik er iets meegedaan, heb ik het aan iemand laten lezen. Ik kon het niet, ik dacht dat ze me voor gek zouden verklaren. En toen ontmoette ik haar, de belangrijkste persoon in mijn leven. Ik zocht een verhaal, vond dat verhaal, en kwam op een site terecht. Mijn eerste gedachte was: ‘Wat is dit voor rare site, en waarom snap ik er niets van?’ Ik zag verhalen, en afkortingen waar ik eerst niets van begreep. Ik las verhalen, liet reacties achter, en dat deed ik ook bij haar verhaal. Ik besloot dat ik zelf ook verhalen ging maken, postte ze, en kreeg reacties van haar. Langzaam maar zeker groeide ik naar haar toe, vertelde haar mijn diepste geheimen, vertelde haar wat ik leuk vond, en wat ik verschrikkelijk vond, en zij deed hetzelfde. Vanaf die ene eerste moment was er een klik, ik begon haar als mijn beste vriendin te beschouwen, en ze weet het niet, maar zij zorgde er langzaam maar zeker voor dat ik weer uit die dal, put, kwam. Ik vertrouwde haar, ze begon steeds meer voor me te betekenen, ondanks dat we elkaar nog nooit in het echt hadden gezien. Dat kwam later, in december 2009, in Utrecht, de grote stad. Ik verdwaalde bijna onderweg, omdat de treinen niet meewerkte, en toen ik daar aankwam, haalde ze me op. Met nog een vriendin, en twee andere mensen. Ook in het echt hadden we die klik meteen, en het werden drie fantastische dagen. We lagen dubbel om de domste dingen, maakte foto’s, hadden het over onze favoriete band, en schreven een verhaal. Na die drie dagen sprak ik haar steeds vaker, begon ze meer voor me te betekenen, voor zover dat kon. Een tijdje zag ik haar niet, maar ik sprak haar elke dag.

Nu, een paar jaar later, is ze de belangrijkste persoon in mijn leven. Zij heeft er voor gezorgd dat ik uit die dal, put, kwam. Ze werd mijn beste vriendin, ik vertelde haar alles, zij vertelde mij dingen, en langzaam maar zeker leerde ik haar vrienden kennen. Het begon met Bart, en al vanaf het eerste moment vond ik hem een wijsneus. Hij wist alles, hij wist hoe ik me voelde, zonder er na te vragen. Eerst begreep ik er niets van, maar langzaam leerde ik ook hem kennen. Vertelde hij me dingen die me raakte, die me lieten schrikken. Ik vertelde hem dingen, dingen die ik nooit aan iemand zou kunnen vertellen. Maar ik begon hem te vertrouwen, en, hij weet het misschien niet, langzaam begon hij veel voor mij te betekenen. Ik kon alles bij hem kwijt, hij maakte me aan het lachen, en soms, ja zelfs, maakte hij me aan het huilen. Ik had een bijnaam voor hem, en elke keer als we een gesprek begonnen, begon ik met die bijnaam. En elke keer als ik zijn reactie zie, lig ik dubbel, het is te geniaal hoe hij reageert. Maar toen kwam Hij weer. Hij begon te dreigen, zocht me steeds vaker op, en ik kon het haar niet vertellen. Ik wou haar beschermen, en deed haar pijn door dingen niet te vertellen. Dus vertelde ik het Bart maar, die altijd wel met een oplossing kwam. Hij gaf me advies, en het liet me lachen, liet me veilig voelen. En toen, een paar weken, maanden later, leerde ik nog een vriend van ze kennen, dit keer was het Emile. Al vanaf het eerste moment hadden we een klik, een klik die we nog steeds hebben. En binnen de kortste keren vertelde ik hem dingen wat me zelf verbaasde. Hij gaf me, net zoals Bart, een veilig gevoel. Ik kon met hem lachen, maar we hadden ook serieuze gesprekken. Hij werd steeds belangrijker voor me, ik vertelde hem alles, mijn hele levensverhaal, zoals mensen het noemen. En ondertussen schreef ik door, ik schreef mijn gevoelens op, schreef hoe ik over die drie personen dacht, schreef hoe belangrijk ze voor me werden. Langzaam maar zeker kreeg ik gevoelens voor Emile, gevoelens die me verbaasde, gevoelens die me bang maakte. Ik gaf het niet toe, maar Bart en Nica hadden het maar al te snel door. Bart wist het als eerst, en hij behandelde me niet anders, hij bleef hetzelfde en gaf me advies, ik vertelde het Nica, en zij deed hetzelfde. Jess, Kell, Ilja, en alle andere bleven maar herhalen dat ik hem moest vertellen wat ik voor hem voelde, en ook Bart was het met ze eens. Ik durfde het niet, had de moed er niet voor, maar ik wou het wel. Maar ik was bang, Hij heeft me van alles aangedaan, en dat ik gevoelens had voor iemand anders had, liet me langzaam maar zeker weer in die dal, put, zakken. Maar ik wou het niet, dus schreef ik, vertelde ze hoe ik me voelde. Had ik ruzie met mijn ouders, maar ze snapte niet hoe ik me voelde. En toch was er die dag, de dag dat ik die mail verzond, de mail met mijn gevoelens er in. Aan de ene kant heb ik er spijt van, maar aan de andere kant ben ik opgelucht. Ik klim langzaam maar zeker weer omhoog, ik moet en zou die dal verlaten. Ik ben toe aan het gedeelte van ‘vergeet hem’ en ik vecht ervoor. Ik schrijf, ik vertel, en ik schrijf. Maar ik post het nooit, omdat ik het niet durf. En ook al maken de gevoelens die ik voor Emile voel me bang, en ook al weet ik dat hij niet hetzelfde voelt, ik kom steeds verder. Stapje voor stapje kom ik verder, klim ik steeds meer omhoog, en dat allemaal dankzij drie fantastische mensen, die ik dankzij het schrijven heb leren kennen.
Nica, Bart en Emile.

Soms zeggen mensen wel eens, “Schrijven helpt je, helpt je om je beter te laten voelen, helpt je om je te laten genezen,” en weet je, die mensen spreken de waarheid.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen