You.

Sinds een paar weken kijk ik niet meer naar je foto, kijk ik niet meer op je pagina van hyves, om te kijken hoe het met je gaat, hoe je het overleefd, of hoe je vrienden het maken. Ook al bezoek je me vaak, sla je me, maak je wonden die nooit zouden helen, ergens ben ik klaar om je te vergeten. Emile zegt dat, Bart zegt dat, maar vooral Nica zegt dat. En ondertussen weet je vast wel wat ze voor mij betekenen. Jij hebt er voor gezorgd dat ik bang ben, bang om mensen toe te laten, bang om mensen te begrijpen, maar boven al bang voor mensen die van me gaan houden, die om me gaan geven. Door jou ben ik mensen kwijt geraakt die ontzettend belangrijk voor me waren. Cynthia bijvoorbeeld, ergens wil ik weer contact met haar op nemen, haar vertellen dat het goed met me gaat, dat ik ben geslaagd, dat ik vrienden heb. Dat ik haar mis.
Weetje, ergens besef ik dat ik je moet laten gaan, stapje voor stapje kom ik dichter bij het. Het feit dat ik je ga vergeten, dat ik alles aan je ga wissen. Dat ik weer contact ga opnemen met Cynt, en weetje, het kan me geen ene moer schelen hoe jij er over denkt. Ik geef om de mensen die me het meest hebben geholpen, Bart, Nica, Emile. Ik weet dat je ze niet mag, al weet ik niet de geldige reden. Je hebt altijd tegen me gelogen, je liet me speciaal voelen, maar het was gebaseerd op leugens. Door jou ben ik bang geworden.
Ik ben bang, ik geef het toe, en het laat me huilen. Ik doe mensen pijn om wie ik geef, voor jou. Ik laat mensen in de steek waar ik om geef, voor jou. Ik kon niet van iemand anders houden, door jou. Ik kroop in mezelf, en Bart had dat maar al te snel door. Bij hem, en bij Emile ben ik altijd mezelf gebleven, iets wat jij aan mij haatte. Je haatte het om me blij te zien, van jou mocht ik alleen ongelukkig zijn, of blij om iets wat over jou ging. Je hebt alles met me gedaan, behalve 1 ding. Je hebt niet echt van me gehouden, je hebt nooit om me gegeven, je hield er van om mij pijn te doen. Of het nou was met je smerige handen, of met je woorden. Je wist altijd iets te vinden. Zelfs een paar dagen geleden wist je me nog zo erg er van weten te overtuigen dat Hij niets voor mij voelt. En misschien, ergens heel ver weg, is dat ook wel zo, en weet ik dat je daar gelijk aan hebt. Maar ik wil, en mag je niet meer geloven van mezelf. Voor mij was het een soort van redding, die twee jongens, anders had je nog meer met me gedaan, meer dan je ooit hebt gedaan. Je laat wonden achter, een diep gat in mijn hart, maar ooit zou hij toch wel weer geheeld worden?

Ik ga verder met mijn leven, en jij kunt me niet tegen houden. En, ik zeg het nog 1 keer, voor ik een muur om mijn hart bouw voor jouw.

Ik hield van je.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen