Hello
Oke ik ga iets proberen te schrijven, ik weet niet of ik hier heel goed in zal zijn, want ben nogal een binnen vetter, en wie ben ik om te schrijven over hoe ik over dingen denk, of wat ik meemaak of voel, maar misschien lucht het op. Mensen die me zullen zien lopen zullen denken, die meid is vrolijk, gelukkig en heeft haar leven op een rijtje, ze is wel mager, maarja! ik heb een leuke familie, genoeg vrienden, woon in een mooi huis, dus wat heb ik niet om vrolijk of gelukkig over te zijn. Helaas is de buitenkant het tegenovergestelde van de binnenkant. Ik ben vaak boos op mezelf, dat ik zo ben. Als ik kijk naar de rest van de wereld, de droogte in Afrika, de aanslag in Noorwegen, de armoede in Griekenland, ik kan daar uren over malen, Wat kan ik doen om die mensen de helpen, wat zit ik moeilijk te doen, terwijl sommige het ZOVEEl erger hebben, Ik zou de wereld willen verzetten om die mensen te helpen, wat gaat er in iemand om die zo'n aanslag pleegt, ik snap het niet. ik probeer het maar ik kan er gewoon niet bij! ik snap ook echt niet dat het nieuws uitbrengt wat voor stoffen die gebruikt voor de bom!!! dat brengt misschien andere op iedeén die niet kunnen! maarja wat heb ik te zeggen! tegenover die mensen heb ik het goed, maar als ik kijk naar mijn vrienden, dan baal ik dat ik zo ben, ik ben nu 23 jaar, heb niks als een mavo diploma, en niet omdat ik te lui ben om iets te doen, maar omdat ik al vanaf mijn 12de ziekenhuis in en uit ga, therapieen volg, alle psygolen, psychiaters, en dokters heb gezien. Meer dan ik ooit wilde en meer dan mijn vrienden Hopelijk ooit zullen. Hoe heb ik mezelf zo nog steeds niet in de hand, waarom krijg ik geen grip op mezelf. ik weet het niet?? ik doe zo mijn best! maar ik val telkens weer terug. ik zal je een beetje over mijn leven vertellen, ik ben geboren als de oudste, ik was niet makkelijk, ik wou niet eten, en kreeg al gauw genoeg zondevoeding, ik huilde en huilde mijn ouders wisten niet wat ze met me aanmoesten, mijn moeder had een postnatale depressie, en kom mij daardoor niet verdragen, en omdat ik ook nog door en door huilde, moet het echt niet makkelijk voor haar geweest zijn, dus de eerste 2 maanden was ik vooral bij mijn oma, die droeg me op haar buik en dan was ik stil, 2 jaar later werd mijn broertje geboren, helemaal het tegenovergestelde van mij, een vrolijke baby, precies volgens het boekje. ik kon niet veel over mijn kindertijd herinneren alleen dat ik een streber was, altijd moest ik overal de beste in zijn, vooral in sport, gaf ik me het uiterste! ik moest mijn ouders trots maken. mijn relatie tussen mijn vader en moeder was ingewikkeld, ze waren samen, maar meer als we leven allebei in het zelfde huis. mijn vader was altijd werken, overdag en s avonds, en zelfs s'weekends, wat ik heel erg vond omdat ik een papa kindje was, mijn moeder was erg ongelukkig in die tijd, ze probeerde alles goed te doen, maar ik maakte me altijd zorgen over haar, en probeerde haar overal mee te helpen, mijn broertje was een kind die kattekwaad uithaalde, we hadden weleens ruzie, maar als mijn vader of moeder kwaad werd zei ik altijd dat het mijn schuld was. ik wilde het perfecte kind zijn, zodat papa meer thuis wilde zijn, en mama gelukkiger zou zijn, helaas is me dat nooit gelukt. ik speelde soms buiten in de buurt, wat ik in het begin ontzettend leuk vond. maar op mijn tiende veranderde dat, iemand uit de buurt, begon aan me te zitten, en legde me op als ik het aan iemand zou vertellen, dat ik mijn familie in gevaar zou brengen, ik als tien jarige geloofde hem, dus het ging door en het ging door, en het werd steeds erger, ik huilde keer op keer,het was een nachtmerrie, ik veranderde, ik werd stil en teruggetrokken, maar niemand had het echt in de gaten. bij mijn sport werd ik nog fanatieker, ik werd agressief, en uitte mijn woede daar op een verkeerde manier, ik kreeg veel mogelijkheden, omdat ik goed was, of ja ik vindt nog altijd van niet, maar kreeg vaak te horen dat ik veel talent had. en kreeg ook uitnodigingen van andere clubs, maar omdat mijn agressie overheerste vonden mensen me geen leuke meid. op mijn twaalfde stopte het misbruik doordat hij verhuisde uit het dorp. aan de ene kant was ik opgelucht maar aan de andere kant, ik haatte mezelf, ik voelde me vies, en walgde, ik begon te rotzooien met eten, dagen hongeren en dan in het weekend weer eten eten eten, maar het deed niks met me, ik werd ongelukkig, zelfdestructief en mijn eetprobleem veranderde in een eetstoornis, op school zagen ze dat het niet goed ging maar ik ontkende het, uiteindelijk ging ik naar een vertrouwingspersoon maar daar vertelde ik wel dingen maar niet waar het echt om draaide, tussen mijn ouders ging het steeds slechter, en op mijn 15de gingen ze uit elkaar, ik was er helemaal kapot van, en raakte nog in een dieper dal! op dat moment sloeg ik de andere kant op. ik ging veel stappen, waarbij ik elk weekend veelte veel dronk, ik was altijd zat, heel zat, ze moesten me vaak uit de club dragen omdat ik uit ging. ik was 15 maar omdat ik nogal lang ben, kwam ik makkelijk binnen dat ging een jaar door tot mijn 16de, op een avond was ik weer dronken aan het stappen en wilde naar huis, mijn vriendinnen hadden het allemaal reuze naar hun zin en wouden nog niet gaan, dus ik ging alleen, het was maar een kilometer of 4 fietsen dus ik was er zo. ik liep naar mijn fiets en daar stond een groep jongens die om me heen kwamen staan, en begonnen te schelden, ik reageerde niet, omdat ik dacht dat ze dan op zouden houden, toen begonnen ze aan me te zitten, alles kwam terug, van het eerdere, en WAAROM moest me dit weer overkomen, het stopte en ik ging naar huis, ik heb die nacht 3 uur onder de douche gestaan walgend van mezelf. ik besloot die dag af te vallen todat mensen van me zouden walgen, ik wist niet dat het zo uit de hand zou lopen, ik viel af, ik ging laxeren en braken, mensen maakte zich zorgen dus ik sloot me af, ik leefde alleen nog in mijn eigen wereld, ik merkte dat ik me niet meer zo verdrietig voelde toen ik ondergewicht kreeg, en dat voelde goed. dus ik ging door en door, mijn vrienden zag ik niet meer, en met mijn ouders kon ik niet praten niemand mocht mijn geheim weten. tot na een paar maanden mijn ik niet meer kon lopen, niks meer binnen kon houden, en mijn vader mij naar de dokter heeft gebracht, die was hard die zei als je zo door gaat, ben je over een week dood. mijn vader wou dat ik naar het ziekenhuis ging, maar ik zei dat ik niet meer wilde. ik was minderjarig dus mijn vader besloot ik ging naar het ziekenhuis, en daarna heb ik nog 10 maanden in een psychiatrische inrichting gezeten, daar kreeg ik de diagnose, depressieve stoornis, persoonlijkheidstoornis NOA, anorexia nervose, en postraumatische stresstoornis, ik kwam daar aan, en kreeg eetbuien, ik verafschuwde mezelf, en deed een poging tot zelfdoding ze waren er optijd bij, dus ik overleefde het, ik begon weer met afvallen en hun wilde me verder niet meer helpen, omdat ze dat niet konden, ik moest naar een andere instelling maar ik moest eerst aan mijn eetstoornis werken, dus werd ik ergens aangemeld voor deeltijd, ik ging in augustus met ontslag en ik in december lag ik in het ziekenhuis door levens gevaarlijk ondergewicht, ik krabbelde weer wat op, en begon bij de deeltijd therapie voor eetstoornissen ik kwam aan maar ik loog ook de boel bij elkaar ik was er niet klaar voor, ik kon het niet, ik wilde niet voelen, ik was bang doodsbang, als ik weer een vrouwelijk lichaam kreeg dat ik niet veilig was, dus ik ging met ontslag met gezondgewicht maar geen eerlijke behandeling, ik viel in een depressie en was heel angstig, ik had het gevoel continu achtervolgd te worden, en ik zat altijd met een mes op de bank als ik alleen was. totdat een vriend van mijn vader mijn koppelde aan een jongen, ik vond hem drie keer niks en kon niet tegen aanrakingen, maar mijn familie zei dat het goed voor me zou zijn, en ik wilde hun niet teleurstellen, hij ging met mij naar bed, maar ik wou het niet, ik zei niks maar schakelde mezelf uit, ik haatte mezelf en was toch al kapot gemaakt, totdat mijn moeder iets in de gaten ging en ik haar huilend vertelde dat ik hem helemaal niet leuk vond ik en toen zette ik er toch een punt achter, niet veel later vorig jaar oktober werd ik opgenomen in een instelling voor persoonlijkheid stoornissen, en ben ik daar 6 maanden geweest, ook al ben ik weg gemoeten, ik heb er wel degelijk dingen aangehad, ik heb voor de eerste mijn hele verhaal verteld, en ik voelde vertrouwen bij sommige meiden in de groep. maar door dingen die tussendoor voorvielen, kon ik niet op het rechten pad blijven en begon ik weer met afvallen ik viel in 2 maanden tijd 17 kilo af, en moest weg omdat ik een te laag bmi had en dat was een afspraak die ik had gemaakt dat ik niet onder een bmi 19 kwam terwijl ik bij de bmi 16,5 zat, dus ging weg daar, nu ben ik thuis ik val steeds weer dieper val af, ben super bang, zonder me af, aan de ene kant wil ik blijven vechten, maar aan de andere kant is de angst te groot, ik weet het even niet, maar ja wat heb ik te zeuren als ik naar de aanslagen kijk,naar de armoede, en oorlogen.
p.s ook al is dit verhaal lang het is mijn verhaal in grote lijnen lot more happend!
Er zijn nog geen reacties.