Taylor Swift 12-03-11 Oberhausen.
Taylor Swift…. <3
Speak Now World Tour 2011 @ Oberhausen.
Laten we op de vrijdagavond voor het concert beginnen. De hele dag was ik al ontzettend zenuwachtig, en eigenlijk ook best wel een soort van hyper. Toen ik rond 11 uur naar bed ging, kon ik moeilijk in slaap vallen. De vlinders, die vooral zenuwen waren, vlogen de hele tijd rond in mijn buik, en mijn gedachten vlogen de hele tijd naar de volgende dag. Toen ik rond half 2 eindelijk een keertje in slaap viel droomde ik over het concert van Taylor Swift.
12-03-11.
Ik werd rond een uurtje of 8 wakker, en ben nog even in bed blijven liggen. Omdat ik toch niet meer in slaap kon komen ben ik maar naar beneden gegaan. Mijn ouders waren ontzettend verbaasd dat ik zo vroeg wakker was, vooral voor een zaterdag, en vroegen me een aantal keer of ik uit bed was gevallen. Ik antwoordde heel droog dat ik hyper was voor vanavond, en dat ik niet stil kon liggen. Ik heb me snel aangekleed, met de muziek van Taylor door mijn kamer en besloot toen, uit pure verveling, met mijn ouders mee te gaan om boodschappen te doen. Helaas voor hen, en dan vooral voor mijn vader, was ik mega irritant bezig. Ik zat in de winkel de hele tijd te kloten en mijn vader was vaak het slachttoffer. Toen we thuis kwamen heb ik meteen de computer aangezet om te zien hoelaat Nica en Julia aan zouden komen in Zutphen, waar we ze zouden ophalen. Even later kreeg ik een sms’je van Nica dat ze bij Ede-Wageningen reden. Mijn ouders en ik maakte de kamer van Michiel zo klaar, dat er ruimte was voor drie meiden. Ik heb de hyves van Taylor Swift nog even gecheckt, en al vast spullen klaar gelegd dat ik zeker mee wou nemen. Toen ik weer een sms’je kreeg van Nica, zaten ze al in de trein richting Zutphen, dus ben ik samen met m’n pa in de auto gesprongen. Ze kwamen als eerste uit de trein, en ik liep heel vrolijk Nica over het station te gillen. Nica dacht dat Vorden in Groningen lag, en Julia dacht in Overijssel. Vreselijk lachwekkend. Toen we thuis kwamen heb ik de meiden de kamer laten zien, hebben we wat gegeten, tv gekeken en ons klaar gemaakt voor het concert. Boven een beetje gekloot, foto’s gemaakt. En toen het 2 uur was stapte we in de auto richting Oberhausen. Toen we in Doetinchem waren moesten we heel leuk wachten op een verrekte kut trein die maar niet langs wou komen. We wouden net het spoor over steken toen de trein op een slakkentempo aan kwam rijden. En toen konden we eindelijk echt op weg.
Rond 3 uur kwamen we aan bij de Arena, waar we op zoek gingen naar een parkeerplaats. Ik had al een aantal keer tegen mijn pa gezegd dat er ontzettend veel parkeerruimte was, zo eigenwijs als die pa van mij is, wou hij het niet geloven. Uiteindelijk kwamen we bij parkeerhuis 7, eerste verdieping, gedeelte B uit. Nadat we dingen in de auto hadden gelegd die we toch niet mee naar binnen kregen, hebben we doelloos een rondje gelopen. Tja, dat krijg je als je Nica en mij voorop laat lopen. Uiteindelijk kwamen we toch bij de trappen aan, waar het vreselijk stonk, en kwamen we, ondanks dat ze het niet geloofde, uit bij de trap richting het winkelcentrum. Daar hebben we wat gegeten, de wc opgezocht, een aantal winkels bekeken en toen zijn we richting de Arena gegaan. Er stonden al een paar meiden, en wij gingen bij ze in de rij staan. We konden ze alleen niet verstaan, want ze waren Duits. Toen er een meisje bij ons kwam staan met paarse ballonen en in het Duits begon te ratelen keken we elkaar een beetje vaag aan. Julia probeerde met haar Duits te vertellen dat we uit Nederland kwamen, dus toen ging het over naar het engels. Blijkbaar werd er een fanactie gehouden bij het nummer Speak Now. Mijn ouders besloten terug naar het winkelcentrum te gaan, en zouden ons weer zien na het concert. Even later kwam er een kereltje langs met een camera, een Fearless pet en een backstage pasje. Hij maakte foto’s van de spandoeken die sommige fans hadden gemaakt. Ook wij werden op de foto gezet, hij was verbaasd toen hij mijn spandoek zag, omdat er niets van Taylor op stond, maar van de mega sexy Grant. Na de foto liep hij verder, en raakte we in gesprek met een meisje uit Boston, of zo iets. Ze vertelde hoe lang ze moest reizen en hoe duur de kaartjes waren in Amerika. Ook vertelde ze wie ze allemaal al een keer live had gezien. Jonas Brothers, Justin Bieber, Miley Cyrus, Demi Lovato, Taylor Swift, Selena Gomez, wij zagen nog net niet groen van jaloezie. Toen kwam er zo’n Duits bewakertje langs die ons vertelde dat we door moesten lopen, in ieder geval, dat maakte Julia er van. We gingen bij de poorten staan, en hebben daar nog even verder gepraat. Er werden posters opgehangen en wij waren al helemaal in de stress omdat er op de posters stond dat je geen camera’s mee naar binnen mocht nemen. Rond half 6 gingen de deuren al open, en waren we als tweede binnen. We liepen meteen door naar het kraampje waar ik wat had gekocht, Julia hielp me met het geld, omdat ik zo zenuwachtig was dat ik niet eens fatsoenlijk mijn geld kon tellen, en Nica maakte een aantal foto’s. Nadat we het kraampje hadden bezocht rende we richting het juiste vak. We liepen de trap op en kregen bijna een hartverzakking toen we zagen hoe dichtbij we bij het podium zaten. Er kwamen een aantal meiden in het vak zitten, we hebben iets te drinken gehaald en toen kwamen er opeens allemaal ouderen in het vak zitten. Volgens mij allemaal ouders, waarvan de kinderen staanplaatsen hadden. In ieder geval, ze liepen te zeuren over onze Nederlandse vlag. Het voorprogramma was niet veel bijzonders, wel hebben we gegild toen ze de naam Taylor Swift zeiden. De gitarist, toch?, was best wel cute, en daar heb ik ook een aantal foto’s van genomen. Toen de lichten weer aangingen, gingen ze nog een liedje spelen, dus gingen de lichten weer uit. Stomme gastjes. Uiteindelijk gingen de lichten weer aan, en begonnen weer een aantal saaie nummers te draaien. We besloten dat ik het begin van het concert zou filmen. Toen eindelijk het nummer van Willow Smith door de zaal galmde sprongen we alle drie overeind, terwijl de rest doodleuk bleef zitten. Van sommige wist ik waar het concert mee zou beginnen, dus voordat Taylor opkwam. Ik zette mijn camera op filmstand, en begon te filmen toen de lichten uit waren en het gegil losbarste. Taylor had iets in gesproken, waar ik nu nog steeds kippenvel van krijg. Toen de eerste noten door de zaal galmde, het doek omlaag viel, haar stem begon met zingen en mijn ogen op haar vielen kon ik het gegil niet tegen houden. Ik trilde zo erg dat ik mijn camera op een gegeven moment niet stil kon houden, toen ik ook nog eens moest huilen omdat ik niet kon geloven dat ze echt voor me op het podium stond, besloot ik maar te stoppen met filmen, en het gewoon bij foto’s maken te houden. Helaas viel dat stomme ding uit toen Taylor via het publiek naar een kleinere podium liep. Ik kreeg hem ook niet meer aan de praat, dus heb ik de camera onder mijn stoel gelegd, en vrolijk verder gegild en gesprongen. Het bleek dat ons vak, alle vakken tweede ring wat er maar vier waren, na de staanplaatsen mochten, omdat je het volgens hen dan beter kon zien. Maar dat wouden we niet. Uiteindelijk ging zowat heel ons vak naar beneden, er bleven alleen nog een aantal echte fans over, die het niet uitmaakte waar ze zaten/stonden. Toen het laatste nummer kwam kon ik het niet laten om nog een keer te huilen, het concert was alweer voorbij, en ik zou haar een paar jaar niet zien. Het gegil ging nog even door, waarna de lichten aanfloepte. Ik kwam erachter dat ik mijn stem was verloren, en nog steeds stond te trillen op mijn benen. Met veel gebaren wist ik Nica en Julia duidelijk te maken dat ik zo’n sliert wou dat door de lucht werd gespoten bij het laatste nummer. Nica en ik zijn uiteindelijk naar een ander vak gegaan, eerste ring, en vanaf daar naar de staanplaatsen. Waar ik een aantal slierten kon pakken. We liepen weer terug naar ons vak, en werden daar weggejaagd door één of ander Duits bewakertje. Ik was mijn mobiel kwijt, dus met moeite konden we die bewaker overhalen dat we nog even mochten zoeken. We vonden hem uiteindelijk, en Julia belde mijn vader dat het concert af was, en dat we nu richting de uitgang liepen. Mijn ouders stonden buiten op ons te wachten. Met mijn schorre stem kon ik mijn ouders toch nog wat vertellen over het concert, en hoe geweldig ik het vond. Mijn ouders vertelde me, dat als de deuren even opengingen ze buiten het gegil en de muziek konden horen. Zo zie je maar weer, een aantal hysterische fans, levert heel veel lawaai op. We gingen opzoek naar de auto, die we wonder boven wonder in één keer konden vinden. Me pa stelde de TomTom in, zodat we naar huis konden, alleen dat stomme ding deed een beetje vaag. Gelukkig kwamen we een uur later toch veilig thuis, en konden we eindelijk ons bedje in duiken.
Er zijn nog geen reacties.