Echte vrienden
soms moet ik gewoon even huilen, gewoon, zonder goede reden. Zonder dat iemand me ziet, of wil troosten. Soms zit ik er gewoon even doorheen, twijfel ik aan alles en denk ik dat niemand me aardig vind. En dat ik gewoon waardeloos ben, toch niks kan.
Maar dan zijn er van die mensen die er, of je het nou wilt of niet, naar je toe komen en je troosten. Die zien gewoon door je lacht, dat je verdriet hebt. Met die mensen moet je doorgaan, niet met de 'vrienden'die er eigenlijk helemaal niet voor je zijn. Die mensen die je verdriet door alles heen zien, dat zijn echte vrienden, die steunen je door dik en dun, of je nou wilt of niet.
En ik, ik heb zo'n vriend, en wil haar never nooit meer verliezen. Ik hou van haar, en geloof, wat ze ook wil, in haar.
(dat moest ik even kwijt)
Er zijn nog geen reacties.