Naar mijn vader.
Vandaag ben ik naar mijn vader geweest. Hij kwam om half zes en we reden naar de camping waar hij sinds kort een stacaravan huurt. Zijn caravan is erg ruim en mooi, maar het doet pijn om daar te wezen. Dan denk ik aan mijn moeder, die het erg zwaar heeft. Zou ze het erg vinden dat ik hier was? Of zal ze de rust fijn vinden om de situatie te overdenken? Persoonlijk denk ik het eerste. Maar wat me nog het meest pijn doet, is dat mijn vader erg vrolijk en blij is geworden, terwijl ik het gevoel heb dat ik van binnen kapot ga van het verdriet. Het klinkt overdreven, hij is niet dood. Maar hij is wel weg. Hij is niet meer thuis. Ik kan niet meer naar hem toe als ik vragen heb, of als ik verdrietig ben. Dan kan ik geen knuffel meer halen. Mijn kamer is nou ongeveer mijn uithuilplekje geworden. Als ik alleen ben, weet ik dat niemand mij kan zien. En dan moet ik soms huilen. Klinkt kinderachtig, maar ik vind het vreselijk, om mijn vader niet elke dag te kunnen zien, maar maar één keer per week.
Er zijn nog geen reacties.