Levensloos #3
Ik heb vanmiddag mijn kast opgeruimd.
Resultaten: een HELE volle wasmand met kleding die ik niet meer wil/pas; een mooie, lege, opgeruimde kledingkast; zin om te gaan winkelen; ruimte voor nieuwe kleren. Nu moet je niet denken dat ik shopverslaaft ben ofzo, maar ik heb sinds ik op Quizlet zit alleen maar leuke dingen meegemaakt.
Één daarvan is Avan Jogia ontdekken. Een inspirerende (en HOTTE(!!!)) jongen. Ik vind zijn kledingstijl wel heel gaaf! En dus heb ik besloten een beetje mijn stijl te veranderen. Niet drastisch, maar wel een beetje.
Niet meer denken: 'Wat zouden ze hier wel niet van denken?' 'Heb ik teveel inkijk?' 'Staat die kleur me eigenlijk wel?'. Geen onzeker gedoe meer. Dat heb ik geleerd sinds ik op Quizlet zit.
Ik ben ook veel rustiger geworden. Mentaal stabieler. Als ik nu ruzie heb met mijn ouders met veel geschreeuw, heb ik geen zin meer om mezelf te vermoorden, om van die gedachte meteen weer spijt te hebben. Ik schreeuw nu gewoon keihard mee met een liedje, en dan wordt ik vanzelf weer rustig. Of ik ruim mijn kamer op. Kortom, ik zet de woede en het verdriet om in iets goeds.
Maar er zit nog steeds veel verdriet in me. Verdriet om alles wat is gebeurt, alles wat nog moet komen. Verdriet om het leed van vriendinnen, van de mensen om me heen. Ik ben altijd een binnenvetter geweest zoals mijn moeder dat zegt. Zelf noem ik het liever een trots persoon. Te trots om tranen te tonen. Maar mijn trots maakt me ook weer niet verwaand, het heeft ook goede kanten. Zo ben ik te trots om het leven van een vriendin vlak voor m'n ogen verpest te zien worden, te trots om mijn boze woorden in te slikken. Te trots om haar te zien dood gaan, zonder er wat aan te doen.
Mensen zien van mij altijd alleen de vrolijke, lieve, troostende, begrijpende buitenkant. Ze merken niet dat ik diep van binnen ontzettend onzeker ben. Over alles. Over mijn uiterlijk, over mijn adviesen, over mijn cijfers, ookal doe ik of ik daar niets om geef.
Ook over vriendschappen. In het verleden ben ik heel erg gekwetst door vriendinnen. Ze vertelden mijn geheimen door, ze verlieten en vergaten me. Alle vriendschappen die ik sluit zijn daardoor oppervlakkig. Ik ben bang weer gekwets te worden. Bang weer verlaten te zijn.
Mijn vriendinnen snappen ook niet dat ik niet gevonden wil worden op Quizlet. Ze zoeken me. Ze hopen me te vinden. Voor hen is het een spel, voor mij is het mijn leven.
Dit komt ook weer door die trots en onzekerheid. Ik ben te trots om dit recht in hun gezicht te zeggen, te bang dat ze me een freak vinden. Dat ze mijn verhalen niet mooi vinden. Om van wildvreemde mensen te horen dat ze je verhaal heel goed vinden, is veel geruststellender. Als mijn vriendinnen of familie zeggen dat ik goed kan schrijven, denk ik namelijk dat ze dat alleen zeggen om me niet te kwetsen. Dat ik helemaal niet goed kan schrijven. Dat ik waardeloos ben.
Ik ben niet blij met die trots van mij. Ik heb al meer dan een jaar niet gehuild. In veel verhalen lees je over meisjes die niet huilen waar anderen bij zijn, maar instorten zodra ze alleen zijn. Zo ben ik niet, ik huil altijd. Maar ik huil vanbinnen.
Er zijn nog geen reacties.