14 this is my life
volgende week word natuurlijk weer lekker klote.
waarom? ik zal het je vertellen!
vandaag, vrijdag 11 februarie 2011, storte ik helemaal in omdat we het over een begrafenis hadden tijdens de nederlandse les. dat gebeurde dan weer omdat ik in januarie mijn neefje heb verloren. ik heb het er gewoon nog steeds moeilijk mee en dat is voor een fucking vertrouwens persoon de fucking reden mij OPNIEUW naar een FUCKING PSYGOLOOG TE STUREN! dinsdag wil ze me weer spreken en dan moet ik zeggen wat mijn ouders er van vinden. die zijn dit weekend niet thuis dus ik ben moederfiguur morgen wel op met hoe en wat en als ze dat mens van school gelijk geeft heeft haar laatste uur als mijn moeder ook geslagen. ik wil, ga en moet niet naar een psygoloog, waarom zou ik met een achterlijke idioot over mijn zo genaamde problemen gaan praten als zij zelf hun privé leven amper op orde hebben? ik heb trouwens ook besloten niet meer naar de huis arts te gaan, ik kwam binnen met een ontstoken wond op mijn knie en ging weg met een zware depressie. hoe vind je die?
het is tegenwoordig niet meer normaal, wij als nieuwe generatie hebben niks meer te zeggen over hoe wij ons voelen, andere zien je huilen en je bent depresief, als je boos bent ben je ineens agressief, als je geen emotie toont ben je een psygopaat. wij voelen ons een dagje klote om een reden als ik heb niet goed geslapen omdat er een achterlijke met zijn autotje aan de overkant muziek luid stond af te spelen en je kunt gelijk naar een gesticht. hoe willen wij later dit land gaan regeren als we niet eens zelf mogen beslissen hoe wij ons voelen, wat wij gaan doen en wat wij willen denken?
waarom denken volwassenen altijd dat ze het zo goed met je voor hebben? volwassenen zoals docenten of je ouders?
ik kan je vertellen, een docent kent jou niet goed genoeg om te zeggen wanneer het helemaal fout gaat, zelf je ouders kennen je niet goed genoeg daarvoor. alleen jij zelf weet dat.
voorbeeld, als ik echt diep in de put zit, dan zoek ik zelf toch wel hulp? dan vraag ik er toch wel om? dan ga ik toch niet wachten tot ze me van een gebouw of brug moeten praten of er voor moeten zorgen dat ik mezelf niet ophang? ik ga dan zelf toch wel praten? of zeg ik nu weer iets heel geks? als ik zelf zeg dat ik geen behoefte heb om te praten, dan wil ik toch alleen zijn? de een verwerkt iets totaal anders dan een ander doet. ik verwerk dingen door het te vergeten en verder te leven, een ander door er over te praten. dus waarom accepteren die kut idioten het niet? op mij komt het neer dat de 30+ers ze niet helemaal op een rijtje hebben. niet allemaal natuurlijk maar wel een enorm groot deel.
waar komt dit nu op neer?
ik ga niet naar een fucking psygoloog/psygiater of what ever, al roept de hele planeet dat ik wel moet. ik kies er voor mijn tijd niet te verspillen met praten en ga gewoon mijn leventje lijden zoals IK dat wil. wie het er niet mee eens is mag kapot vallen.
keep rockin'
miss decibel!
Er zijn nog geen reacties.