Mijn verhaal!
Tegen wil en dank
Ik zat in een kamer, zo zwart als de nacht, op een bed, zo zacht, dat je het gevoel had dat je op een wolk zweefde. Ik vroeg me af; waarom ben ik niet bang? Bang als ik altijd ben, wanneer het zo donker is? Toen wist ik het; het waren zijn armen, zijn armen die me hielden op een manier die zo teder is, dat ik er van smolt en alles om me heen vergat. Alleen Hij en Ik, Wij samen. Hij was het, die gene waar ik zolang op heb gewacht, naar wie ik heb verlangd in al die tijd, in al mijn dromen. Hij die mij haatte, ik die hem haatte.
Maar dat was vroeger. Vroeger is verleden tijd, en nu is nu. Alleen maar nu...
~~~
Ik stootte kathy aan. ”kijk, daar is ’ie!” Er kwam een groep jongens aan lopen. Hij liep een beetje in het midden, weg gestopt tussen de anderen, maar ik zag hem meteen. Ze zei niks terug, later vertelde ze op een norse toon, dat ik hem maar moest vergeten. ”Hij past toch niet bij jou, en hij wil je toch niet”.
Soms, als we door de gang liepen, kreeg ik een knipoog van hem. Op een of andere manier manier kreeg hij mijn nummer, en we begonnen met smsen. Een avond vroeg hij mij of ik een geheim kon bewaren, ik ben altijd goed in zwijgen geweest, dus hij vertelde mij het. Hij vertelde mij dat hij was verkracht door zijn oom, een priester.Hij was toen hij 8 jaar oud, en nu vroeg hij zich af of hij ooit een normale relatie aan kon gaan. Hij wou niet dat iemand het ooit te weten zou komen, en ik beloofde hem het nooit van mjn leven aan iemand te vertellen. Zo bleef het een tijdje doorgaan, maar meer als onze intieme sms- gesprekken gebeurde er niet.
Toen ik Kathy over onze ”relatie” vertelde, werd ze boos, maar ik ging er verder niet op in. Ongeveer een week later kwam er verandering in de zaak, hij was plotseling gestopt met het antwoorden op mijn sms-jes.
Toen ik die volgende ochtend op school kwam, stond iedereen in groepjes op het schoolplein te smoezen. Hij was nergens te bekennen. De bel ging en de lessen begonnen.
Later, toen het lunch was, zag ik hem, alleen, in een hoekje van de kantine, met rood doorlopen ogen. Ik liep naar hem toen maar voordat ik kon vragen wat er aan de hand was, fluisterde hij op een nijdige toon;” Wat heb je gedaan, hoe kón je, ik vertrouwde je” Hij zij het op een toon, die nog enger was dan als hij tegen me geschreeuwd had. Zijn stem zat vol haat. ”ga weg” zij hij op dezelfde toon ”laat me alleen, je hebt al genoeg schade aan gebracht” ”maar w..” begon ik ”weg” riep hij nu iets harder. ”Ik wil niks meer met je te maken hebben, hoe kón je!” Zei hij nog een keer. Met een vragend en verdrietig gezicht draaide ik me om en liep weg.
Toen ik Sara, een klasgenote, tegenkwam, vroeg ik haar wat er nou eigenlijk aan de hand was. Ze vertelde me dat iemand aan de hele school had verteld dat hij verkracht was door zijn oom. Ik keek haar verschrikt aan en liep weg.
Dus dáárom was hij zo boos! Dacht ik, Hij dacht dat ík het had verteld! Ik moést hem gewoon duidelijk maken dat ik het niet had gedaan, ik moest met hem praten… Ik voelde me hopeloos. Ik wist niet wat ik moest doen. Na me ziek te hebben gemeld liep langzaam naar huis, bedenkend hoe ik het aan zou gaan pakken. Morgen, als alles een beetje gezakt is, zal ik nog eens met hem gaan praten. Dan zou ik hem wel duidelijk kunnen maken dat ik het niet had verteld.
Maar helaas liep het de volgende dag heel anders. Toen ik langzaam maar vast beraden naar hem toe liep, zei hij op een snauwende toon ”wat moet je” Ik zei: ”ik heb het niet verteld, als je dat soms denkt, ik heb het nog niet eens hardop tegen mijn hamster gezegt!” Ik heb het aan niemand anders verteld dan aan jou! Ik heb het zelf heus niet aan de grote klok gehangen, niemand anders kan het gedaan hebben” zei hij sarcastish. Ik begon me een beetje boos te voelen, waarom gelooft hij me nou niet gewoon? De bel ging en ik liep naar mijn les.
Ik had hem nog een paar keer een sms gestuurd en geprobeerd met hem te praten, maar hij wou me niet geloven. Ik gaf het op, ik moest achter de waarheid zien te komen.
Ik bedacht me nog eens een keer of ik het écht niet hardop had gezegt. Maar dat had ik niet…
Later wendde ik me naar Kathy om mijn hart te luchten, haar meer uitgebreid te vertellen over onze sms-relatie, en wat er was gebeurd. Ze reargeerde heel koeltjes en ze trok zelfs zijn partij! Ik snapte het niet, zij was mijn vriendin, zij zou mij toch moeten steunen?
Van haar kon ik dus geen hulp verwachten. Nu stond ik er alleen voor en vroeg me radeloos af hoe ik te werk zou gaan.
Toen ik ’s avonds op mijn kamer zat te piekeren, ging ik na hoe ik het te weten was gekomen. Dat was dus via sms, en hij had mij verteld dat hij het nog nooit aan iemand anders had verteld. Ik bedacht me ondertussen wel dat het sms-je nog in mijn inbox stond. Maar.. niemand zou toch zomaar in mijn inbox kijken? En er was zowieso niemand behalve Kathy die van onze sms-relatie af wist. Hoe raar zo ook deed, ik wou niet geloven dat zij zoiets zou doen...
De volgende dag, op school, ging ik research doen naar hoe het verhaal zich eigenlijk verpreid had. Via via kwam ik er achter dat het op een blog op internet had gestaan. In de pauze zocht ik een computer op en bezocht die blog. Tot mijn ontzetting kwam ik Kathy’s initialen tegen. Er stond ook op dat ze naar deze school ging en Kathy’s exakte leeftijd. Ik geloofde mijn ogen niet! Ik wóú het gewoon niet geloven! Dat had ik echt nooit van haar verwacht. Zij, die mij in al die jaren trouw was gebleven.
Opeens werd ik razend, ik had nog nooit zó’n woede gevoeld! Ik kon haar wel slaan, die bitch! Ik sprong op en begon haar te zoeken, toen ik haar vond, zittend in de kantine, sleurde ik haar mee naar een verlaten klaslokaal en begon haar uit te schelden “Achterbakse bitch die je bent, verrader! Hoe kòn je zoiets doen, ik had me nog nooit zo gelukkig gevoeld, en dat wist jij! En toch moest je zo nodig roet in het eten gooien!” Het zag eruit alsof Kathy ging huilen, maar toch ging ik door. “ En wanneer heb jij mijn mobiel gejat? Die keer dat je zogenaamd nog even naar de wc moest voor gym hè? Je wilt niet weten hòe woedend ik ben, je mag blij zijn dat ik je niet in elkaar sla!” Ik draaide me om en rende naar huis, ik moest eerst zien af te koelen, daarna zou ik wel verder zien.
Toen ik thuis eindelijk tot rust was gekomen, bedacht ik me dat ik ’s avonds naar zijn huis zou gaan en hem alles proberen uit te leggen.
’s Avonds toen ik op de fiets op weg naar hem was, stond ik nog op het punt om om te keren. Als hij toen niet naar mij wou luisteren, waarom zou hij dat nu wel willen? Toch zei iets in mij dat ik door moest gaan.
Eenmaal bij zijn voordeur aangekomen stond ik wel nog even stil, twijfelend wat ik zou zeggen. Ik belde aan, maar toen deed zijn moeder open. Oei, daar had ik niet aan gedacht! Verlegen vroeg ik of haar zoon ook thuis was. Ze zei dat ze hem wel even zou roepen. Hij kwam nieuwschierig de trap afslenteren, maar toen hij mij in het oog kreeg bleef hij verschrikt staan. Ik vroeg of hij mee naar buiten kwam om een wandelingetje te maken. Toen hij versteend op de trap bleef staan, zei zijn moeder “wees beleefd en ga maar mee”
Met tegenzin pakte hij zijn jas en ging mee naar buiten. Zogauw de deur achter ons dicht viel zei ik dat ik met hem wou praten over zjn verhaal. Hij werd woedend “Hoe durf je me daar nou nog mee te storen, ik probeer het te vergeten, en jij herinnert me er alleen maar weer aan. Je wil niet weten hoe mijn ouders reargeerden. Ze zijn ineens overbezorgd en willen een psychiater inschakelen, maar ik wíl er niet eens over praten!” “maar luister” zij ik, maar er was geen speld tussen te krijgen, hij ging door met zijn raasbui en ik dacht dat het maar het best was om hem uit te laten praten. Toen hij wat gekalmeerd was vertelde hij dat hij het jaren lang verdrukt had, maar dat hij een paar week geleden een verhaal had gelezen over een andere jongen die ook verkracht was en die zei dat het een hele opluchting was om erover te praten. Alleen was het voor hem helemaal verkeerd uitgepakt door het aan de verkeerde persoon te vertellen, volgens hem. Nu moest ik het voorzichtig aanpakken. Ik begon weer.” Weet je? Wat als ik nou wist wie het wel had verteld? Zou je dan nog steeds boos op mij zijn?” Hij keek mij bedenkelijk aan en zij; “ Ik denk het niet, maar hoe kan jij het nou niet zijn geweest? Jij bent de enige die het toen wist...” “ Ja, maar wat nou als... iemand jou sms-je in mijn inbox had gelezen?” hij keek mij met zijn schattige blik aan met een opgetrokken wenkbrouw. “ Hééft iemand dat gedaan?” vroeg hij. “ nou... Ik geloof het wel.. “ “ en wie wil je daarvan beschuldigen?” “Uhhm.. Kathy.. en ik weet hoe en wanneer ze het heeft gedaan. “ hij keek me verschrikt aan en zei boos “hoe durf je haar daarvan te beschuldigen?! Ze is je vriendin, en daar zou ik maar zuinig op zijn als ik jou was, want zoveel heb je er niet!” au, dat deed pijn, nu begon ik mijn geduld te verliezen. “Nu moet jij eens goed luisteren, en niet zo eigenwijs zijn. Ik heb al met haar gepraat, en toen barste ze in huilen uit, is dat genoeg bewijs?” “En hoe zou ze dat dan gedaan moeten hebben?” vroeg hij. Ik telde tot 10 en vertelde hem hoe ze het had gedaan. Ik zei ook dat ik niet wist waarom. Hij keek me aan en zij: “ Ik wil eerst met Kathy praten. Haar verhoren of het waar is, denk maar niet dat ik niet teleurgesteld in je ben! “
De volgende dag gingen we met Kathy praten. Op school negeerde ik haar een beetje en na school gingen hij en ik met haar praten. We haden afgesproken in het park.
“Kathy” begon hij rustig, “heb jij het aan iedereen rondgebazuind?“ “ wat rondegebazuind?” vroeg ze enigzins schijnheilig. “je weet best wel wat ik bedoel!” snauwde hij. Het was duidelijk dat hij er nog steeds niet graag over praatte. Kathy werdt een beetje rood. “ Hoezo zou ik?” “Ja dat zou ik ook wel eens willen weten” zei ik haar boos. “bemoei jij je er nou eens niet mee” zei hij, en ging verder. “ nou, heb je het nou gedaan of niet?!” “uhhmm nouja.. ik had denk ik niet verwacht dat je het zó erg zou vinden...” “zie je wel” zei ik een beetje boos. “ wàt?! Dus jij hebt het gedaan? Dat had ik nou nooit verwacht.. je wist amper wie ik was! En waarom?” Ze keek ons beide verontschuligend aan en toen draaide ze zich om en rende weg. “wacht!” riep ik haar na. Ze keek even om maar rende toen verder, richting huis. Hij pakte me bij mijn schouder en keek me aan. “ Sorry” zei hij. “sorry dat ik je niet gelijk geloofde, kun je me ooit vergeven?” we haden beide tranen in onze ogen. “ik weet het niet, ik denk het wel...” we keken elkaar aan en we begonnen te lachen van opluchting. “Ik geloof dat ik het je al vergeven heb” zei ik. “Bedankt. Bedankt voor alles, bedankt dat je het mij vergeven hebt, en me er doorheen gesleept hebt. Eigenlijk, nu ik alles aan jou verteld heb voel ik me wel beter, een hele opluchting!” vertelde hij. We bleven nog een tijdje praten en gingen toen beide naar huis.
Toen ik de volgende dag naar school ging en mijn kluisje open deed, viel er een briefje uit. Ik keek er snel op en zag dat de afzender Kathy was. Ik deed mijn kluisje weer dicht en ging naar buiten. In de brief stond:
Lieve vriendin.
Ik hoop dat ik jou nog zo kan noemen na alles dat ik gedaan heb.
Je zult je wel af vragen hoe ik jou ooit zoiets aan kon doen. Nou, het zit zo. Ik was jaloers. Ja, jaloers. Op jou. Dat had je zeker niet verwacht hè? Ik was ook verliefd op hem. En al lang ook. Maar elke keer als ik kontakt met hem wilde maken, ging hij er niet op in. Toen jij mij vertelde dat jij hem ook leuk vond, vond ik dat natuurlijk niet leuk, maar ik ging er verder niet op in omdat ik dacht dat het toch niks zou worden.
Toen jij mij later vertelde hoe close jullie al waren, kon ik daar niet tegen. Ik moest iets doen. Toen we gingen gymmen en zei ik dat ik naar de wc ging, lag jou mobiel op het bankje. Ik kon de verleiding niet weerstaan om jullie sms-jes te lezen. De meeste waren vrij onschuldig, maar toen kwam ik het sms-je tegen waarin hij jou over zijn geheim vertelde. Ik werd woedend, ik kon het niet uitstaan dat hij zo iets vertouwds aan jou kon vertellen!
Die avond nog maakte ik een blogg aan en zette het daarop, ik had nooit verwacht dat het zo’n grote impakt kom hebben! Ik had er de volgende dag al weer spijt van, maar ik kon het niet meer ongedaan maken. Ik hoopte dat jullie er nooit achter zouden komen dat ik het gedaan had. Maargoed, mischien is het maar goed dat je het nu weet, nu heb ik niet zó veel schuldgevoelens meer.
Ik snap dat je mij waarschijnlijk nooit kan vergeven, maar ik vond het belangrijk dat je het wist.
Liefst, Kathy
Dus dáárom! Dacht ik. Ik bleef even zitten denken en toen sprong ik op een rende de school in om haar te zoeken. Ik vond haar bij haar kluisje. Ze draaide zich om en we keken elkaar even aan. Toen hield ik het niet meer en sloeg mijn armen om haar heen. Zo stonden we een hele tijd. Op ten duur fluisterde ik in haar oor “Ik vergeef het je” Kathy zei: “ik heb je zo gimist, ik snap niet hoe ik het ooit heb kunnen doen! Sorry, sorry, sorry!” huilde ze “het is al goed, het komt ook wel weer goed, rustig maar” troostte ik haar.
~~~
Toen ik die middag thuis aan kwam, stond hij voor mijn deur met een bos bloemen in zijn hand. Hij gaf ze aan mij en kuste mij op mijn mond. Ik had nog nooit zo’n kus gehad! Ik had het gevoel dat mijn buik tien rondjes door de lucht maakte, en hoopte dat hij nooit zou stoppen! Na een tijdje verbrak hij de betovering en trok mij mee. We renden een stukje en toen schoot hij een steegje in. Ik wou protesteren, maar hij legde zijn vinger voor en mond en siste shhhh! Hij deed een schrammele deur open en we kwamen in een pik zwarte kamer terecht. Er liep een griezellige rilling door mij heen, maar toen hij me verder trok en ik op een bed, ze zacht als wolk belandde en hij zijn armen om me heen sloeg, ebde mijn angst weg. Het enige wat ik nog voelde waren zijn zachte lippen op de mijne.
Er zijn nog geen reacties.