Paris and crying
Ik ben dinsdag naar Parijs geweest. Je kon je op school inschrijven als je kunstvak hebt om een dagje naar Parijs te gaan. We zouden een paar musea bezoeken en je had ook vrije tijd. We gingen met ongeveer 50 mensen en het was heel leuk! Ik heb veel geshopt: een vintage, leren tasje; een zwart doorschijnend bloesje; 2 crop-tops; een ketting; een paar oorbellen en een flesje parfum. Het is zo leuk om in Parijs rond te lopen, echt geweldig.
De hele dag was zo geslaagd en op de terugreis was het gezellig, tot op een moment. Mijn bff ging even naast een van mijn goede mannelijke vrienden zitten. Ze deden een vraag-antwoord spelletje, hoorde ik achteraf. Mijn vriendin dacht al dat hij mij wel een tijdje als meer dan alleen een goede vriendin zag, dus ze dacht dat ze dat wel kon vragen. En ja, wat zei hij? Hij bekende dat hij al wel een tijdje 'romantische gevoelens' voor mij heeft. Ik dacht eigenlijk al wel dat het zo was, maar ik probeerde het voorheen uit mijn gedachten te verdringen. Mijn bff heeft het dus nog diezelfde busreis, een kwartier later, aan mij verteld. En wat deed ik? Huilen. How stupid. De eerste keer dat ik huil om een jongen. Maar ik vind het gewoon zo stom. Voor hem. Ik zie hem gewoon als vriend en niet meer dan dat. Geen romantische gevoelens, geen geheime liefde. Nee, alleen vriendschappelijk. En dat is eigenlijk best jammer, hij is echt de liefste jongen die ik ken. Maar ik kan mijn gevoel niet dwingen. Wat moet ik doen?!?!
ps. Dit is weer een van mijn zeikberichtjes, volgende keer eentje met meer happy thoughts.
Er zijn nog geen reacties.