13-11-09 Jonas Brothers World Tour 2009.

Het begon allemaal een paar maanden van te voren. Toen ik eindelijk mijn ouders zover had, dat ik naar het concert mocht, moest ik nog iemand vinden die met me mee wou. Maar ik kende geen JonasBrothers fans in de buurt, dus ik zag het concert al aan mijn neus voorbij vliegen. Maar toen besloot God, mijn dag goed te maken en in mijn gedachten te fluisteren dat ik vooral Leila moest bellen. Wat ik toen dus ook maar gedaan heb, ik ben heel gehoorzaam hoor. Toen zij ja had gezegd, en haar moeder ook, besloot ik dat mijn moeder ook wel mee mocht. Mijn pa kocht vier kaartjes.

Donderdag 12-11-09

Toen ik stage had overleefd fietste ik richting het dorpscentrum waar ik muziekles had. In de pauze ging ik even gezellig bij Leila zitten en maakte we onze laatste plannen. Ik zou de kaartjes en het spandoek meenemen, en Leila de tijdschriften aangezien het een lange rit zou worden. Toen de pauze voorbij was, heb ik afscheid genomen van Leila, gedag gezegd tegen mijn ma en ben ik richting huis gefietst. Toen ik alles had gedaan wat je op een avond doet, heb ik mijn pa weltrusten gezegd, die mij vervolgens veel plezier wenste voor de volgende dag. Met de stemmen van Nick, Joe en Kevin door mijn kamer ben ik uiteindelijk toch in slaap gekomen.

Vrijdag 13-11-09:

Ik werd ontzettend hyper wakker door mijn wekker, Mama, ik zette meteen de radio aan, drukte op de cd-play en vervolgens galmde de stemmen van de drie knapste jongens door mijn o zo geweldige Jonas Room. Ik deed mijn kleren aan, deed alles al zoals ik het wou hebben voor die middag en pakte mijn schooltas om vervolgens naar beneden te denderen. Ondanks mijn zenuwen en mijn hyperheid kon ik toch nog een broodje naar binnen werken. Wauw, wonder. Mijn moeder maakte een briefje dat ik het laatste twee uur naar de dokter moest, in werkelijkheid zat ik rond die tijd in de auto. Met het briefje in mijn schooltas fietste ik naar school, waar ik mijn fiets nog geen vijf minuten later in de fietsenstalling zette. *heerlijk om dicht bij school te wonen*. Ik zei mijn vriendinnen hallo, gooide mijn jas in m'n kluisje en ging op weg naar onze eerste les. Mijn vriendinnen wouden allemaal weten of ik al zenuwachtig was voor het concert die avond. Heel eerlijk bekende ik dat ik toch al wel een beetje de zenuwen had, maar toch ook ontzettend hyper was. Dat leken ze te begrijpen en wonderbaarlijk hebben ze het een dag volgehouden met mij. Toen ik mijn laatste dag had gehad ging ik samen met A. opweg naar onze gymleraar. Die er eerst nog een heel drama van maakte, maar met toestemming van de congierge kon ik vertrekken naar huis. A. wenste me veel plezier en ze zei dat ze het wel hoorde van Jess of van mij hoe ik het had gehad. Ik grijnsde breed, deed mijn jas aan en stapte op de fiets richting huis. Mijn moeder had alles al op de tafel klaargelegd, waaronder het spandoek en de kaartjes. Ik dronk nog snel wat, deed haar en make-up goed, kon nog net snel naar de wc voor ik al weer de auto in moest duiken bij Leila en haar Moeder. Mijn moeder deed de deur op slot en ik gaf de cd's, die we zouden draaien aan Leila, en deed netjes mijn gordel om. Nou, we waren Gelderland nog niet uit of het begon al goed. Het regende, het was ontzettend druk op de weg en tot grote ergenis van mij belandde we twee keer in de file. Toen we eindelijk aankwamen bij Ahoy, waar al twee mega lange rijen stonden, viel mijn mond toch eventjes open. Nadat we een plaatsje hadden gevonden, moest ik even mijn energie kwijt door rondjes om de auto te rennen. Ja ik verklaar me bij nader inzien toch ook wel voor gek. Toen ik de tourbussen zag staan moest ik een gil onderdrukken en huppelde ik vrolijk achter Leila, haar moeder en mijn moeder aan. We gingen in de rij staan, maar gingen er nog geen kwartier later weer uit om iets te eten. Maar je raad het natuurlijk al, nu het concert steeds dichterbij kwam kon ik niets door mijn keel krijgen. En hoewel Leila ook beweerde dat ik niets dronk of at, ik weet zeker dat ik een aantal frietjes en slokken cola heb gehad. Nog steeds, al meer dan een jaar later, hebben we daar nog steeds een discussie over. Toen we weer in de rij gingen staan hebben we nog even vrolijk gepraat met een aantal meisjes, gekeken of we nog bij elkaar in de buurt stonden en vrolijk meegegild toen er een cameraploeg op het terrein was. Na uren wachten, in ieder geval zo leek het, gingen de deuren openen en was het dringen geblazen. De staanplaats rij slonk in een recordtempo, allemaal rennende en gillende mieren . Toen ook wij eindelijk binnen kwamen hebben we nog even bij het kraampje met spullen van de tour gekeken. Maar ik mocht niets van mijn moeder omdat het te duur was, zelfs nu meer dan een jaar later vind ik haar daarom nog steeds niet lief, ik zag heel wat gave dingen. Maar opzich was ik het ook nog wel met mijn moeder eens, het was wel aardig duur ja. Toen we waren uitgekeken gingen we opweg naar onze vak, maar omdat mijn moeder zo sloom liep, samen met die van Leila kon ik het niet laten om het laatste stuk richting ons vak te rennen. Leila lag dubbel van het lachen maar volgde me wel. Toen we ons vak hadden gevonden, zagen waar we zaten en het podium zagen, werd ik nog iets hyperder. Foto gemaakt van ons with spandoek, gewacht op het voorprogramma en gewacht op het voorprogramma. Jeetje dat duurde echt lang. En daarbij was het ook nog eens een teleurstellend voorprogramma. Ik had ze beter verwacht, ik had namelijk een aantal liedjes op youtube geluisterd dus ik was benieuwd, maar het viel me tegen. Toen het voorprogramma af was, ben ik snel naar de wc gegaan, wat ik achteraf best langzaam had kunnen doen aangezien we bijna een uur moesten wachten voor Jonas Brothers opkwam. Om de tijd te dooien hebben we met heel Ahoy de wave gedaan, wat voor veel lachmomenten zorgde bij mij. En tot mijn grote ergenis viel mijn stomme camera uit toen ik een foto wou maken. Wat was ik blij dat Leila haar camera mee had. Toen opeens Bounce door de zaal galmde barste het gegil los, waaraan ik vrolijk meedeed. Schaamtelijk kende ik niet alle regels van Bounce, maar het refrein blerde ik zo hard mogelijk mee. Na dat het nummer af was, en de lichten uit floepte schoten de tranen me in de ogen. Leila keek me aan, grinnikte dom en hield haar camera in de aanslag. Toen we vrolijk We Will Rock You meezongen en meeklapte kwamen opeens de begintonen van Paranoid. Wauw, als ik nu terug kijk, het gegil was echt kei en kei hard. Er liepen tranen over mijn wangen toen ik de drie figuurtjes, die mijn leven compleet hebben veranderd, zag opkomen. Met een brok in mijn keel zong ik het eerste nummer mee, en liet ik de tranen lopen. Na het eerste nummer droogde ik snel mijn tranen om vervolgens keihard mee te zingen gillen met de nummers die volgde. En toen, na een aantal nummers kwam het nummer waarbij weer een aantal traantjes mijn ogen verlieten. Black Keys/A Little Bit Longer, gezongen door Nick Jonas. En daar zat hij dan, helemaal alleen en eenzaam op het podium, met een witte glanzende piano voor zijn neus. De zaal zong alles mee, en was tijdens zijn speech respectvol stil. Het enige wat ik verstond was: "You are the best fans in the world, and I love you with all of my heart" waardoor de zoveelste tranen van die avond mijn ogen verlieten en de vloer van Ahoy raaktten. En toen kwamen drie geweldige nummers achter elkaar. Door een aantal swingnummers veranderde Ahoy in één springende menigte, en bereikte het gegil het medium record van die avond. Bij het nummer Gotta Find You, zong de zaal sommige stukken helemaal alleen, kippenvel moment nummer één. Bij Turn Right, werden ze begeleid door Kev achter de piano, ik had hem nog nooit zien spelen dus kippenvel moment nummer twee. En toen, het nummer waar ik de hele dag op had gewacht, in de hoop dat ze hem zouden spelen, en toen ze hem ook werkelijk speelde kon ik het weer eens niet droog houden. When You Look Me In The Eyes, was het eerste nummer dat ik van ze hoorde, en heeft mijn leven compleet veranderd. Dus toen ze dat nummer speelden, moest ik terug denken aan momenten, momenten die dankzij dat nummer levendig afspelen in mijn hoofd. Tranen verlieten mijn ogen, ik kon ze niet tegen houden. Ik was bij het concert met een goeie vriendin, en onze moeders, hoorde het nummer dat mijn leven veranderde en zag mijn grote idolen voor het eerst in het echt. Ook daar zong de zaal een klein stuk weer alleen, maar door de brok in mijn keel kon ik maar één zin er van mee zingen. En toen, het laatste nummer, ze hadden weer vier of vijf nummers gespeeld, waren van het podium gegaan en kwamen weer terug voor hun laatste nummer. Al meteen wist ik dat dat het eind was, elke tour, elke optreden eindigen ze met dat nummer. Burnin'up, toen ik besefte dat ik ze een aantal jaar niet zou zien, en dat de geweldige avond op zijn eind liep, liet ik de laatste paar tranen van die avond lopen. Joe zong tussendoor nog een aantal regeltjes van Bounce, en Nick kreeg een tennisbal tegen zijn kop, Kevin maakte voor de laatste keer plezier en zelfs Big Rob kwam het podium van hun kant even bekijken. En toen was het af, gingen de lichten aan en het gegil nog even door.



13-11-09 The Best Day In My Life, I can't forget that day.(L)

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen