Verkeer

Het is weer winter in ons landje. Sneeuw, ijs , schaatsen alles is aanwezig. Alle auto’s rijden stapvoets op de weg of rijden voorzichtig. Zo ook onze taxi. We rijden op een weg die niet goed gestrooid is en daarom nog heel glad. Een ijsweg. Het is druk omdat het glad is en niemand een ongeluk wil krijgen. Daar gaat deze blog over.
ik rijd in de taxi op gladde weg “langzaam” naar de rotonde toe. Er staat al een flinke rij met auto’s. ze staan allemaal te wachten totdat ze aan de beurt zijn om de rotonde over te steken. Voor ik bij die rotonde kom, moeten we nog een andere oversteken. Het gaat zonder problemen en ik rijd langzaam verder. De hele weg naar de 2e rotonde is alsof er niks aan de hand is. Maar als we remmen om de auto voor ons niet te raken, gebeurd het. De chauffeur remt te laat en ondanks alles rijd hij toch te hard. Er staat een bus voor mij. Een stadsbus. ik zie hem steeds dichter en dichter komen. Ik hoop vurig dat de taxi nog kan stoppen, maar helaas, die hoop is tevergeefs. Ondanks het scherpe remmen, raken we de bus met ene flinke klap. Me schouder klapt naar voren en terug tegen de stoel. Ik ben flink geschrokken en zeg niets. De chauffeur vraagt mij of ik in orde ben en ik geef antwoord. Nog steeds een beetje schrikkerig. We rijden naar een parkeerplaats waar we met een andere taxi worden opgehaald. Ik sms naar me moeder dat ik een ongeluk heb gehad maar dat ik in orde ben. Eenmaal op werk ga ik aan het werk, maar ik voel me schouder nog steeds. Aan het einde van de dag worden we weer opgehaald tot me schrik door dezelfde chauffeur van het ongeluk. Maar gelukkig gebeurd er niks.

We zijn nu een jr verder en me schouder is volledig genezen. Maar ik merk dat ik bepaalde dingen in het verkeer nu eng vind of er van schrik.
Bijv: als iemand heel hard remt of ineens optrekt, dan schrik ik of bevries ik.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen