One Shot.

Het was warm. Het was de warmste zomer ooit, die New York ooit getroffen had en zowel liefhebbers als haters hadden te klagen over de zon, die de hele dag fel bleef schijnen. Een meisje van zestien probeerde haar weg te banen door de drukke straten van New York City en probeerde onder verkoeling te blijven. Ze had een wat lossig shirtje aan, die haar shorts nog maar net bedekte. De teenslippers die haar outfit afmaakte, leken lang niet zo verkoelend als ze dacht, zeker niet met de zon. In haar hand hield ze een flesje water en om haar andere schouder hing een tas, die haar schoolboeken bij elkaar hield. Ze hoefde niet meer naar school, want de laatste paar uren werden verschoven naar morgen ochtend. Iedereen op school had lopen klagen over de hitte en uiteindelijk kregen alle juniors vrij. De seniors moesten door, want ja, het was wel hun examenjaar. Nog steeds werkte ze zichzelf door de menigte heen en kwam niet veel later op de eindbestemming. Het meisje keek – met een wat mooie glimlach – naar de voorkant van een klein boutique. De boutique van haar moeder, die haar eigen kledinglijnen verkocht daar. Ze drukte een van de grote deuren open en liep langzaam naar binnen. Daar werd ze meteen door haar moeder begroet. ‘Ally, hoe was het op school?’ Allyson glimlachte, terwijl ze de kleuren van haar moeders boutique nog even in zich opnam. Al vanaf het begin had ze een zwak gehad voor de roze met beige kleuren, die de boutique, sierlijk en vrouwelijk maakte. Gouden randen tegen het plafond maakte de muren en eerste indruk meteen goed af. Kleine bankjes stonden door de ruimte verspreid en boven de balie hing een prachtige zilveren kroonluchter, die voor een rustige lichtinval zorgde. Zelf wist ze nog niet echt wat ze wou worden. Of ze haar moeder achter nou wou gaan, of dat ze voor een eigen carriére zou zorgen. “Het maakt niet uit wat je doet, als je er maar van geniet. Dat is het belangrijkste.” Had haar moeder altijd gezegd en ze geloofde daar zelf ook wel in, maar het was moeilijk kiezen om iets te bedenken waar je later niet verveeld van zou raken. Zelf vond ze dansen helemaal geweldig, maar was ze ook goed in tekenen. Niet alleen kleding, maar echt alle soorten tekenen. Nu was het alleen de vraag of ze daar echt haar beroep van wilde maken, of dat ze koos voor totaal iets anders. Ze liet de tas van haar schouder vallen en legde hem achter de balie. ‘Het ging wel.’ Besloot ze toen te antwoorden. ‘Wil je vanavond voor me afsluiten? Ik moet nog langs Seventeen.’ Allyson knikte meteen. Niet alleen deed ze dat, omdat ze van haar moeder hield, maar ook omdat ze zoveel passie had voor deze winkel. Het was haar tweede ‘thuis.’ Haar moeder had meerdere boutique’s verspreid door New York met onder andere ook mannenkleding en meer een straat-achtige kledingstijl. Haar moeder ging volledig met de tijd mee en dat was een van de redenen dat ze zó succesvol was. Allyson en haar moeder hadden niks te klagen. Ze hadden een goed, sociaal leven en hadden een mooi huis met z’n tweeën. Ze miste een vader-figuur niet echt, want ze had een fantastische band met haar moeder en dat was een van de redenen dat ze ook niet van plan was om te zoeken naar haar vader. En dan was er nog het feit dat hij haar moeder achterliet, toen hij ondervond dat ze zwanger was. Dat maakte er helemaal van dat Allyson hem haatte en voor de rest geen behoefte had om contact te zoeken. Haar moeder was, ondanks de sterke mening van Allyson, nog altjd wel te spreken over hem. “Als je hem ooit nog wilt bezoeken, ga dan gewoon. Het is wel je vader. Ik kan zijn adres voor je opzoeken, als je wilt..” zei ze zo vaak het maar kon en dat zorgde voor een steevaste discussie die Allyson altijd won. ‘Is het druk geweest, vandaag?’ vroeg Allyson toen, terwijl ze haar ellebogen liet rusten op de balie. Haar moeder schudde meteen haar hoofd. ‘Het was vrij rustig, maar ja, wat verwacht je van de maandag?’ Allyson knikte en haalde meteen haar schouders op. ‘Daar heb je een punt.’ Knikte ze toen nog een keer. ‘Ach, we moeten weer even op gang komen. We hebben van het weekend een fantastische omzet gedraaid.’ Allyson wist dat haar moeder echt trots was op haar carriére. Daarom liet ze ook bijna geen nieuwe mensen toe als nieuw personeel. Gelukkig had ze, na veel aandringen van Allyson, toch nog iemand aangenomen om Allyson te helpen en hij was geweldig. De jongen, James, was helemaal gek van fashion en kon iedereen weg laten gaan met tassen vol kleding. Allyson kreeg het nog niet echt uit haar moeder, maar ze wist gewoon dat ze blij was met haar besluit om tóch nog iemand aan te nemen. En het was nog meer mazzel dat Allyson hem ook mocht, want ze hadden nu de grootste pret tijdens de dagen dat hij er was. Dat was bijna dagelijks, want al hoefde hij niet te werken.. hij kwam altijd wel even langs om te buurten. James was gewoon gezellig. ‘Oké, ik ga naar Seventeen. Zie ik je zo, thuis?’ Allyson knikte en gaf haar moeder snel een knuffel. ‘Tot straks!’ riep haar moeder nog, voordat ze de winkel uitliep en zich in de drukke massa op straat voegde.

Nog geen twee blokken verder probeerde een jongen door een groep hysterische meisjes zijn weg te vinden en uiteindelijk te ontsnappen door een winkelcentrum in te vluchten. Gegil en gejubel vulde zijn oren, maar echt pijn deed het niet meer. Hij was het inmiddels gewend, maar de drukte zorgde er af en toe voor dat hij wensde dat hij een ander beroep had gekozen. Aiden, die al op vroege leeftijd bekend was over de hele wereld, was nog maar zeventien jaar oud, maar had genoeg levenskennis voor een volwassene. De halflange bruine haren hingen perfect langs zijn gezicht en zijn ogen waren zo helder, dat ieder meisje met een beetje gevoel een automatische zwak voor hem zou krijgen. Daarbij kwam dat zijn heerlijke zoetgevooisde stem ervoor zorgde dat hij in een klap mateloos populair werd. Achter hem aan liep een korte, jonge vrouw, die het meeste betekende voor Aiden. Zonder haar had hij het nooit zo ver geschopt en hij koesterde nog altijd veel liefde voor haar. Zijn moeder was de gene, die ervoor zorgde dat hij recht met beide voeten op de grond bleef staan en dat hij af en toe ook nog eens tijd besteedde aan zijn beste vrienden, die hij door zijn carriére nog al eens moest missen. Zijn moeder was de gene, die met hem de hele wereld afreisde, zodat hij kon doen wat hij het liefste wou doen. Zijn moeder was zijn alles en zonder haar had hij zeker niet behaald, wat hij nu had behaald. Twee grote armen voor hem zorgde ervoor dat geen meisjes hem zouden bespringen, terwijl hij zijn weg naar het winkelcentrum maakte. Zijn bodyguard was een van de grootste mannen op deze aardbol – leek wel – en hij zorgde ervoor dat Aiden altijd veilig was. Ook dat zorgde ervoor dat Aiden nog wel de straat op kon, zonder dat hij meteen door iedereen werd aangevlogen. Ondanks dat hij veel liefde koesterde voor zijn fans, vond hij dat hij soms.. heel soms.. ook wat recht had op privacy, want de laatste tijd schoot dat er een beetje bij in. En het waren ook niet altijd de fans, die dat deden, maar ook de media deed vrolijk mee. Overal waar zijn naam allen nog maar uitgesproken werd, stond meteen een groepje van fotografen om misschien wel een foto van hem te schieten. Ook al wist Aiden wel dat hij zijn privacy op zou geven, zodra hij hier aan begon, hij miste het gevoel dat hij gewoon even over straat kon lopen, zonder dat hij meteen door iedereen herkend werd. Terwijl meisjes van verschillende leeftijden zijn naam riepen, bereikte hij eindelijk de deur van het winkelcentrum en hield Jason – zijn bodyguard – de deur voor hem open, zodat hij snel naar binnen kon lopen. Omdat Aiden in alle rust wilde winkelen, had het winkelcentrum ervoor gezorgd dat alleen hun binnen waren en dat deed hem dan wel weer goed. Er werden geen andere mensen binnen gelaten en dat zorgde ervoor dat ze alle rust hadden. Jason nam nu afstand van Aiden en ging naast Michael – Aiden’s manager – lopen. Lynn – Aiden’s moeder – ging naast hem lopen en sloeg even een arm om hem heen. ‘Gaat het nog wel?’ vroeg ze bezorgd en Aiden knikte. Ook al vond hij het niet altijd even leuk, dit was wel wat hij wou doen en hij zou het voort zetten. ‘Ja, het gaat prima. Dankje, mam.’ Lynn knikte even en keek hem toen met een moederlijke blik aan. ‘Als het niet gaat dan-.’ Aiden onderbrak haar. ‘Als het niet gaat, dan had je het allang gehoord, mam. Dat weet je.’ Lynn knikte toen weer even. Ze was ongelooflijk trots op haar zoon, die op zo weinig leeftijd al gigantisch veel bereikt had, maar ergens maakte ze zich ook diepe zorgen. Zou hij wel de jeugd krijgen die hij verdiende? Zou hij niet gaan bezwijken door de druk, die vooral zijn fans en de media met zich mee brengen. Zou hij uiteindelijk nog wel een schooldiploma halen en zijn échte vrienden nog behouden. En bovendien, zou hij nog wel bij haar blijven? Want hij was nog steeds haar zoon, die ze inplaats van voor zich zelf had, nu moest delen met de rest van de wereld..