[TH] Memories from the past [1/3][Twincest]

Een 3-shot van mij, love it or hate it. <33

Memories from the past 1.Ik houd van hem, ik kan er niks aan doen, maar ik houd van hem. Niemand die ik het vertel. Ik schaam me er voor, wie wordt er nu verliefd op zijn eigen broertje. Nou behalve ik dan. Al een paar dagen vragen de andere jongens wat er met me is, in de hoop dat ik iets los laat, maar nee dat doe ik niet. Mijn gevoelens voor Bill kwamen al toen wij een jaar of zeven was. En we hebben toen ook gezoend, wel vaker. Toen we dertien werden, en Bill een vriendin kreeg, wilde hij niet meer. Begrijpelijk, maar ik mis het zo erg.

“Tomi!” gilt het jongste kindje.
“Wat is er Billchen?”
“Wil je met mij vadertje en moedertje spelen?” Na lang aarzelen zegt de kleine Tom toch maar ja. En Bill springt vrolijk rond.
“Dan mag jij de papa zijn, oké?” zegt het kleinste jongentje, hij heeft een rode trui aan, met letters erop die het woord ‘Bill’ vormen.
“Ja!” roept de andere. Ze gaan naar boven en Bill pakt een pop. De pop heeft een roze jurk aan. De jongentjes beginnen met de pop te spelen, en besluiten dat ‘vader’ gaat werken, en dat ‘moeder’ naar de winkel gaat met de baby, die ze Scotty hebben genoemd. Tom loopt naar de ruimte waar al hun speelgoed staat, en ook een speelgoedvrachtauto, Tom gaat erop zitten en begint rondjes te ‘rijden.’ En Bill gaat naar de ruimte die ingericht is als winkeltje. Vijf minuten later is vader Tom klaar met werken, en heeft moeder Bill alle boodschappen gedaan.
“Maar Tomi, papa en mama geven elkaar kusjes als ze van werk komen. Dus wij moeten ook kusje geven aan elkaar.” zegt het jongste kindje. Na even twijfelen besluid de ander dat zijn broertje gelijk heeft. Even kijken ze elkaar diep in de oogjes aan, en dan drukken ze hun lippen op die van elkaar. Nog geen tongzoen, maar gewoon een kusje.

Mooie tijden, vroeger kusten Bill en ik minstens tien keer per dag, stiekem, want we wisten dat niemand het zou begrijpen. Altijd was het al geweest: wij twee tegen de rest van de wereld. En altijd zijn we er samen uitgekomen. Altijd zijn we er samen uitgekomen. Ook toen pap en mam gingen scheiden, zochten we steun bij elkaar. We troostten elkaar met lieve woorden, en kusjes. Eerst nog gewoon kusjes, later met tong. Toen we een jaar of tien waren.

“Tomi!” gilt de jongen met het zwarte haar.
“Wat is er Billchen?”
“Wil jij met mij mee naar het bos?”
De oudste van de twee werd meteen blij, “ja!” riep het kind uit. En niet veel later liepen de twee kinderen naar het bos. De jongste werd bang toen ze bij een groot huis kwamen. Een oud vrouwtje, van ongeveer vijfenzestig kwam naar buiten met een mandje. De jongste van de twee verstopte zich achter zijn broer, waardoor hij opeens ook dreadlocks had.
“Billchen, er is niks. Die mevrouw doet je niks, ik ben bij je. Je weet toch dat ik jou altijd zal beschermen?”
”Ja, maar ik ben zo bang Tomi,” zei de jongen die Bill heet. Hij pakte de hand van zijn broer, en trok zijn broer mee aan zijn arm. De oude vrouw hebben ze niet meer gezien, maar ze zijn nu wel bij hun boomhut. Een voor een klimmen de jongens naar boven, en daar zien ze alles liggen, zoals ze het hebben achtergelaten. Meestal zaten zij hier met zijn tweeën, of zaten de anderen hier, en af en toe zaten ze met vijf jongens in dit hok. Georg was de oudste van de groep, hij was al twaalf, en daarom dus de baas. Daarna was Gustav de oudste, en als Georg er niet was, was Gustav automatisch de baas. Als ze er allebei niet waren was Andreas de baas, hij is maar een paar maanden ouder dan de tweeling, maar toch ouder. Als alleen Bill en Tom hier waren, zoals nu, waren ze allebei de baas. Tom vond het niet lief als zijn broertje nooit de baas mocht zijn, alleen op zijn verjaardag of op zondag, zondag was de andersom dag. Dan was de jongste de baas. Nou ja. In de boomhut pakten ze alles wat ze nodig hadden om zich te vermaken. Chips, cola en een playboy die Georg een keer had meegenomen. Ze bladerden het door, maar waren het beide snel beu. Bill ging op schoot zitten bij zijn grote broer, en hij drukte zijn lippen op die van Tom. Na een paar kusjes besloot de oudste verder te gaan, en hij streek met zijn tong over de lippen van zijn tien minuten jongere broertje. Die op zijn beurt zijn mond opende, en zo volgde er een prachtig spel van twee tongen, die identiek aan elkaar zien, twee tongen die bij elkaar passen, twee tongen van twee personen, twee personen die samen één zijn.

Dat waren geweldige tijden, zorgeloos leven. Ouders die alles voor je deden, alles kunnen doen wat je wilde. Niet bang zijn dat de pers er achter komt. Alhoewel daar hebben wij zelf voor gekozen. Toen konden we zoenen, waren we voor altijd maar twaalf gebleven.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen