Hiep, hiep, hoera!

Tegenwoordig is het voor vrouw normaal en bestaat er nog amper zoiets als de ‘ouderwetse huisvrouw’. Vrouwen werken over het algemeen steeds meer en het kom vaak voor dat zowel de vader als de moeder de hele week werken. Tegenwoordig komt het ook steeds vaker voor dat kinderen tussen de middag verplicht op school moeten overblijven. Baby’s, peuters en kleuters worden al naar kinderopvang en crèches gebracht, ‘omdat het kan’ en beide ouders graag willen werken en natuurlijk ook brood op de plank moeten krijgen om hun gezin te kunnen onderhouden.
Mijn vader had vroeger een goed betaalde baan en was nogal een belangrijke pief in zijn functie en op zijn werkvloer. Mijn geluk was dan ook dat mijn ouders een chaperonne konden veroorloven. Kindermeisje, oppas(moeder), overblijfmoeder, en zo zijn er nog ontelbare namen voor te bedenken. Tegenwoordig komt het vaker voor, maar vroeger toen ik nog klein was, was het vrij uniek. De vrouw kwam bij mijn ouders in dienst toen ik net een jaar werd. Iets waar ik me nu natuurlijk niets meer van herinneren, maar wat ik me wel herinner is dat ze eigenlijk mijn hele leven al in ons gezin meedraaide. Ze kenden ons gezin, onze eigenaardigheden, onze gewoontes en vooral de stress en moeilijkheden die we hadden om als gezin bij elkaar te blijven door de ziekte van mijn vader die een groot deel , of beter gezegd heel mijn jeugd overnam. ’s Ochtends zorgde ze voor ons, bracht ze ons naar school en op het moment dat mijn zus, mijn broer en ik op school zaten, poetste ze het huis. ’s Middags stond ze ook altijd weer buiten school op ons te wachten. Op precies dezelfde plaats om precies dezelfde tijd. Ze was nooit te laat. Ze was er altijd. Op haar konden we vertrouwen, ze was als een tweede moeder en deed alles voor ons waar onze eigen moeder op dat moment niet tot in staat was.

Met pijn in mijn hart moest ik afscheid van haar nemen toen ik dertien was. Ze wilde opslag, mijn ouders vonden haar te duur worden en door de ziekte van mijn vader kon hij minder prestatie leveren als normaal waardoor hij minder betaald werd. Na twaalf jaar nam ze afscheid van ons gezin. Op dat moment leek het bijna alsof mijn eigen moeder van me ontnomen werd. Dat is ook iets waar ik het vroeger altijd ontzettend moeilijk mee heb gehad. De vrouw, wiens ouders oorspronkelijk van Indonesische afkomst waren, had een donkere huidskleur en haalde ons vroeger altijd af van school. Onze ouders waren nergens te bekennen en mensen keken ons vaak vreemd na, omdat ze niet begrepen wat er gaande was in ons gezin. Menig kinderen waren jaloers dat we zoveel aandacht kregen van een vrouw, die daar weer voor betaald werd, en kregen een vertekend beeld door wat hun ouders hen opgelegd of verteld hadden, wat me ontzettend kwetste wanneer ik weer eens een gesprek of blik opving van menig kinderen of hun ouders. Andere kinderen dachten weer dat we haar gekocht hadden, dat ze van ons was en dat ze altijd bij ons woonde. Woonde ze maar altijd bij ons, dat zou mijn jeugd geweldig gemaakt hebben! Zij maakte van alles altijd een feest en wanneer zij er was waren mijn broer, zus en ik alle drie gewoon even dol gelukkig. Ze had iets magisch, ze was gewoon perfect.

Ik ben nu officieel al twee uur en drie kwartier eenentwintig. Zoals ik al eerder in columns schreef vind ik de dag van je geboorte ontzettend belangrijk. Het is belangrijk voor jezelf om terug te blikken in je leven, over wat je tot nu toe bereikt hebt en of je tevreden bent met het leven wat je jezelf gunt. Of je blij bent met de mensen en vrienden om je heen waarvan je houdt. Normaal haat ik verjaardagen. Vroeger was mijn verjaardag vieren nooit leuk. Vanaf kleins af aan stonden verjaarsfeestjes al gelijk aan stress en drukte. Ik moest me altijd inhouden –ik ben nu eenmaal een druk en aanwezig mens, dat ben ik altijd al geweest-, rustig aan doen en me vooral voorbeeldig gedragen. Ik mocht niet vies worden en mijn kleren mocht niet stuk. Alleen maar etiketten en nooit eens écht feest. Uiteindelijk werd ik ouder en wilde ik mijn verjaardag ook niet meer vieren. Een paar jaar terug stierf mijn vader en vanaf toen is iedere verjaardag eigenlijk enkel een grote nachtmerrie geweest die me liet terugblikken op alle negatieve dingen in het leven. Een half jaar geleden werd ik echter doodziek –waarvan de dokters gelukkig eindelijk een oorzaak gevonden hebben- en moest ik voor mezelf de keuze maken. Het was óf ‘verder gaan met het ontwikkelen van een nieuw en vooral positief en gelukkig leven’ óf ‘ongelukkig doorleven en over vijf jaar sterven aan leververgiftiging en hartfalen’. Natuurlijk koos ik voor dat eerste, want zeg nou zelf als je de kans zou krijgen en zou kunnen kiezen dan kiest natuurlijk iedereen voor ‘gelukkig zijn’. Ik had me dus ook voorgenomen dit jaar écht te genieten van alle aandacht en liefde die me toe zou komen op mijn verjaardag. Ik had me voorgenomen er een echt feest van te maken
Het zou enkel een kleine verjaardag worden met een paar van mijn dierbaarste vrienden, mijn broer, mijn moeder en natuurlijk mijn zus. In ons veel te kleine –knal roze- appartementje zouden we al onze gasten in ontvangst nemen. Mijn zus was druk bezig met de laatste paar dingen klaar zetten, terwijl de bel ging. Mijn broer was veel te vroeg! Snel rende ik de smalle trap af de gang in om de deur open te maken. Ik zag aan de grijns op zijn gezicht dat er iets was, dat hij iets voor me achterhield. Maar daar ga je natuurlijk niet veel achter zoeken op je eigen verjaardag. Hij zei me dat ik even naar buiten moest komen en toen zag ik haar staan, in de reflectering van de woonkamerramen van de buurman. Achter een paar auto’s stond een vrouw verstopt die ik al meer als een jaar niet meer gezien had, onder andere door de drukte rondom mijn opleiding, werk maar ook door mijn ziek zijn. De vrouw die me de eerste dertien jaar van mijn leven begeleidt, verzorgt en opgevoed had was dé grote verassing. Huilend van geluk ben ik op blote voeten de straat op gerend en heb ik haar intens omhelst. We hebben zeker vijf minuten in elkaars armen gestaan zonder ook maar een woord uit te spreken.

Ik heb vandaag veel cadeaus gehad, maar dit is toch wel het mooiste cadeau wat iemand me ooit had kunnen geven! Dit was zeker een verjaardag die ik niet snel zal vergeten!

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen