Mooie mannen

Hoewel ik een niet onaardige vriend heb, kijk ik graag naar andere mannen en waarschijnlijk met mij nog meerdere vrouwen. Ik vind ook dat dit gewoon kan binnen een relatie, maar het blijft voor mij ongemakkelijk. Dit ook omdat mijn schoonheidsideaal bij mannen nogal afwijkt van het gewone. Bijvoorbeeld vind ik de gespierde leraar lichamelijke opvoeding helemaal niets, maar die rare, slappe krullenbol die af en toe voor het lokaal Nederlands bivakkeert ontzettend tof.
Ook deze ochtend was het weer raak. Ik strompelde met mijn oncharmante, verregende kop het schoolgebouw binnen en plofte neer op een bankje, om mijn laatste vermoeidheid nog even weg te slapen. Toen ik mij gesetteld had, keek ik op, recht in de ogen van een jongeman, compleet met gitaar, zonnebril en peuk. Ten eerst: wie gaat er met een gitaar om zijn nek buiten roken? Ten tweede: wat moest die onbekende dude hier? Namelijk: kleine school, iedereen kent elkaar sowieso van gezicht. De jongen zwaaide naar mij en nogal onwennig zwaaide ik terug. Hij gebaarde naar mijn t-shirt en stak zijn duim op. Ik keek naar beneden: Billy Talent, lachte en maakte met mijn rechterhand een rocksign in de lucht. Leuke man nummer één was binnen.
Later kwam de rest van zijn band bij hem staan, ook met gitaar. En om eerlijk te zijn: hang een man een gitaar om en ik ben bijna direct om.
De tweede man, of beter gezegd: jongen, van vandaag was de vriend van een former vriendin van mij. Tijdens onze altijd fantastische lessen Klassieke Culturele Vorming besloot hij zonder t-shirt rond te gaan lopen en om eerlijk te zijn zag hij er top uit. Ook zijn vriend, meneer shirtloos 2, maar wel met stropdas, was niet onaardig. Deze jongens zaten, en zitten, al jaren bij mij in de klas, maar waren mij nooit echt opgevallen. Ze waren altijd maar die kleine jochies. Ik ontdekte opeens dat ook de jongens volwassen zijn geworden.
Wat langer geleden, donderdag, vloog Jan eruit bij Wie Is De Mol en daar ging onze eyecandy. Mooie man, mooie man. Zelfs mijn voor dit soort uitspraken nogal schuchtere beste vriend labelde hem: wel aardig. Ik heb hier van gemaakt: hij is mooi, maar durf dat niet te zeggen omdat dat gay zou zijn. Dag Jan, tot de volgende televisieshow.
Dit soort situaties zijn altijd ontzettend leuk, op het moment zelf. Achteraf voel ik mij eigenlijk altijd schuldig. Misschien ben ik te onzeker, misschien heb ik te veel schuldgevoelens. Dit misschien ook omdat ik, om eerlijk te zijn, van mijn vriendengroep meestal degene ben die de meeste aandacht krijgt. Klinkt vrij arrogant, maar zelfs de onzekere, stille ik ziet dit als de waarheid.
Ik heb altijd het idee dat ik mijn lieve vriend om een of andere reden bedrieg of afkeur en troost mij altijd met de gedachte dat God geen mooie mannen zou maken als je er zelfs binnen een relatie niet zou mogen kijken. Slap excuses, maar als het helpt: wat zou er dan op tegen zijn?

(En natuurlijk: vergeet niet dat echte schoonheid aan de binnenkant zit.)

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen