Het gevaar van mensen altijd maar willen helpen.

Wat is nu eigenlijk het gevaar van mensen altijd willen helpen? Waarschijnlijk is probleem nummer 1 dat je jezelf gigantisch wegcijfert in/onder het bijzijn van anderen. Waarom? Misschien is het onbewust of wil je jezelf een goed gevoel geven, om het feit dat je een ander helpt omdat je denkt dat je jezelf niet kunt helpen, of omdat je gewoon graag aardig wilt zijn en mensen wilt helpen waaraan jij kunt zien dat ze je hulp kunnen gebruiken.
Ik ben dus zo’n kansloos persoon. Iemand die altijd ‘ja’ zegt en altijd probeert te helpen. Iemand die je altijd een miljard kansen geeft wanneer er eens een ruzie ontstaat of er iets fout loopt en zichzelf daardoor compleet vergeet of haar eigenwaarden dan toch maar even aan de kant zet ‘voor deze ene keer’. (Al zeg ik wel eerlijk dat wanneer iemand het uiteindelijk echt bij me verpest heeft ik dan ook zoveel mogelijk contact tussen ons vermijd. Ik heb dan verder geen haatgevoel naar een persoon toe, maar blijf wel liever gewoon uit zijn of haar buurt.) Waarom? Ik geloof dat alles wat je naar een ander speelt je uiteindelijk terug krijgt. Dat wil dus niet zeggen dat ik extra aardig doe zodat ik het uiteindelijk allemaal terug krijgt. Nee, dat niet. Ik doe het meer onder het idee van ‘als ik een ander geen onnodig kwaad of pijn aandoe, dan zal dat bij mij ook niet snel gebeuren’. Mensen behandelen je immers met meer respect als je hen ook gewoon respecteert zoals zij zijn.

Een korte poos terug heb ik me eindelijk over de liefde van mijn leven heen gezet. Geen puberale liefde, maar een echte soulmate. Eigenlijk was hij gewoon de ideale droomman. Hij is een mooie jonge man en heeft een prachtige stem. Ook zingt hij in de band van zijn moeder en reist hij zo heel Duitsland en meerdere landen van Europa door. Ik beschrijf nu eigenlijk het ultieme sprookjes verhaal van iedere tiener. Hoezo heb ik me dan over hem heen gezet? Het paste niet. De afstand was te groot, hij heeft een baan die zijn hele leven (en het mijne) nogal overhoop gooit, hij had al een gezin, andere mensen bemoeiden zich met ons en wisten uiteindelijk meer over onze gevoelens als wij zelf en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik had besloten dat ik hem niet kwijt wilde maar gewoon een ‘vriend’ wilde blijven. Dat we toch contact konden houden en zo nu en dan nog eens met elkaar konden lachen of huilen wanneer we daar behoefte aan hadden. Hij weet dus ook dat de deur voor hem nog altijd openstaat, ongeacht wat er allemaal tussen ons is voorgevallen. Hoewel ik besloten had ‘vrienden’ te blijven, hoopte –als ik eerlijk ben tegen mezelf- heel diep van binnen altijd dat hij misschien toch nog voor mij zou kiezen. Dat het verkeerd zou gaan met zijn vrouw, zodat ik toch nog een kans zou krijgen. Al waren het maar gedachten, daar schaam ik me nog steeds diep voor, zoiets wens je niemand toe..

We hadden elkaar al een tijd niet meer gesproken en zomaar ineens sprak hij me laatst aan op een socialmediasite waar ik een account op heb. Hij vroeg me of ik even tijd had, omdat hij iets kwijt moest. Ik wist van te voren natuurlijk al dat het een dramatisch of op zijn minst verschrikkelijk verhaal zou zijn, anders had hij me in eerste instantie nog niet eens aangesproken en zonder er ook maar over na te denken zei ik alweer, zonder enige moeite ‘ja’… Hij vertelde me met veel verdriet en aarzeling over dat zijn vrouw hem achtergelaten had. Ze was er vandoor met hun zoon, omdat ze de stress van de media niet meer aan kon. Voordat ik nog kon vragen ‘welke stress van welke media?’ –aangezien niemand van de Duitse pers weet waar het tweetal voor een lange tijd gewoond heeft- gaf hij me al antwoord. Hij zei dat het enkel een smoes was, omdat ze nooit lastig gevallen werden. Er was iets, wat ze niet meer aankon, maar omdat ze zichzelf niet uitsprak wist hij al helemaal niet wat er gaande was en kon hij haar dus onmogelijk helpen.
Afgelopen weekend bezocht ik weer een concert van zijn moeder. Iets wat tegenwoordig op regelmatige basis gebeurd en gebruikt wordt als ontmoetingsplaats voor mij en al mijn Duitse vrienden als excuus om elkaar weer eens te kunnen zien. Nu ik dit verhaal wist keek ik weer met hele andere ogen op de situatie. Hij lachte, zong en sprong vrolijk mee met de rest, maar dat is enkel omdat hij er zelf niet aan wil denken. Ik zag goed hoe ongelukkig hij op dit moment was. Het verschrikkelijkste vind ik dan nog wel dat ik de enige persoon in het publiek ben die weet wat er aan de hand is. Die precies weet waarom hij zo intens verdrietig kijkt en zijn glimlach o zo gemaakt is. Pas vanaf dat moment, tussen die paar duizend man, besefte ik me dat ik ineens midden in het hele gebeuren zat. Voor het zoveelste maal koos ik ervoor mezelf mee te laten sleuren in de problemen van een ander, enkel omdat ik ‘ja’ had gezegd. Na het concert gaf ik hem een troostende knuffel en deed het me ontzettend pijn te zie hoe hij bijna in tranen uitbrak. De vreemde blikken om ons heen deren me niet meer, ik weet wel beter inmiddels en of hij nu beroemd is of niet, hij blijft nog steeds dat jochie waar ik smoor verliefd op werd en waarvan ik vroeger altijd zweerde dat hij een meisje was.
Het liefst zou ik de vrouw die hem dit verdriet aangedaan heeft vermoorden. Haar aan haar haren terug trekken om het feit dat ze zomaar ineens vertrok naar een ander land. De oceaan over, zo ver mogelijk weg van haar (eens) geliefde man.

Aan alle mensen die altijd zonder moeite ‘ja’ zeggen; Er is niets mooiers als andere mensen helpen en opvrolijken maar bedenk je goed dat het niet de bedoeling is dat je erin betrokken wordt, dat jij uiteindelijk hét probleem wordt. Want dan schuiven mensen hun problemen op jou af.. Als dat de bedoeling zou zijn in het leven, zou iedereen het wel heel gemakkelijk hebben….

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen