Toppunt van oppervlakkig denken.

10.37 uur - Ik stap op bij de bushalte en terwijl ik instap zie ik dat het ov-chipkaartkastje het niet doet. De chauffeur kijkt me met een vieze blik aan, afgaand op mijn dreads, afgetrapte gympen en gerafelde broek en denkt bij zichzelf dat hippie’s zoals ikzelf wel niet veel geld op zak zullen hebben, omdat ze al hun geld uitgeven aan drugs. Normaal zou ik betalen en doorlopen, het feit negeren dat hij zijn problemen en onzekerheden bij mij neerlegt, maar vandaag niet. Ik haal een briefje van 50 euro uit mijn portemonnee en doe net of ik vergeten ben dat je niet met groot geld kunt betalen in de bus, om de heer tegenover me maar even duidelijk te maken dat ik niet dakloos ben en mezelf goed kan voorzien van zorg. De man kijkt me verward en ergens wat geschokt aan, terwijl hij zijn uiterste best doet zijn beeld van mij te herstellen terwijl hij me terug geeft van 10 euro, waar ik uiteindelijk mee betaal.
11.45 uur - Ik stap een ayurvedische winkel binnen. Mensen die hun weg door de winkelstraat heen banen draaien zich om, om me na te kunnen kijken terwijl ze zich bedenken of ik nu echt zo gek ben om belachelijk veel geld uit te geven voor troep dat toch niet werkt. Ik haal maar verveeld mijn schouders op en doe net of ik het niet gezien heb.
14.20 uur – Ik kom een vriendin tegen in de stad die ik al een behoorlijke poos niet meer gezien heb. Enthousiast omhelst ik haar en geef ik haar een zoen op haar wang. Ik zie dat mensen om me heen zich afvragen of ik lesbienne ben en waarschijnlijk nog niet eens zo zeer om het feit dat ik een persoon van het zelfde geslacht knuffel en zoen. Maar eerder omdat ik onder de piercings en tattoo’s zit en zwaar overgewicht heb. Lesbo’s zijn immers altijd dik.
16.00 uur – Ik krijg vreemde en verwarde blikken toegeworpen, omdat ik opsta voor een oude dame die slecht te been is. Zonder dat ze me het vraagt help ik haar vervolgens uit de bus met haar rollater waar ze me ontzettend dankbaar voor is. Denken mensen nu echt dat mensen met piercings en tattoo’s niet aardig en niet sociaal kunnen zijn? Ik geef de man achter me even een smerige blik om duidelijk te maken dat ik hem dus nooit zou helpen als hij later oud en versleten is en dat ik enkel mensen help en hulp aanbied die het echt nodig hebben. Tegenwoordig krijg je enkel nog aandacht en hulp als je erom smeekt en schreeuwt. Het erge is dat de mensen die het echt kunnen gebruiken hun mond niet opentrekken, omdat ze geen misbruik van anderen willen maken.

Ook al geef ik het niet graag toe, misschien wil ik er niet in mee gaan, mensen beïnvloeden elkaar toch ontzettend veel. Tegenwoordig is dat eerder vooral negatief dan positief. Ik probeer met mijn hippie hoofd altijd te blijven denken dat er in ieder mens iets goeds zit, wat me vandaag dus totaal niet gelukt is en waar ik me dan ontzettend slecht over voel. Aan het einde van de dag kan ik er alleen maar mee lachen als ik me bedenk hoe mensen over me denken enkel gebaseerd op hoe ik eruit zie, maar toch schrik ik wel als ik tot de conclusie kom dat ik er alles aan doe die mensen te confronteren met het feit dat ze een ander niet in hun waarde laten door vooroordelen en door daar dan ook naar te gaan handelen. Dan ben ik in feite net zo erg, want ik moet er gewoon niet in mee gaan. Eigenlijk zou ik beter moeten weten en het gewoon moeten negeren. Het feit dat ik nog precies weet wat,wanneer, wie me aankeek en me veroordeelde, zegt enkel dat ik me vandaag veel te druk maakte over wat anderen van me dachten.
Het boeit niet wat anderen van je denken, zij zijn immers jou niet en hebben daarom geen enkel recht om over jou te oordelen of om te zeggen of je iets wel of niet mag. Het is jammer dat mensen dat tegenwoordig vergeten zijn en erg gewoon een sport van maken om bijvoorbeeld ‘mensen te gaan kijken’ terwijl ze op een terras in de zon in de stad zitten. Diezelfde mensen gaan dood van ongemakkelijkheid als een ander hen in diezelfde situatie zou plaatsen, als waarin zij mensen plaatsen die zij beoordelen enkel om hun uiterlijk.

Het allerbeste medicijn tegen vooroordelen en bekritiserende mensen is ze glimlachend aankijken en zo vriendelijk mogelijk zijn –wel oprecht natuurlijk- zodat ze zien dat ze er totaal naast zaten en gaan nadenken over het feit dat er misschien toch nog lieve mensen op deze aarde rondlopen. Er is niets beter dan verbittering tegengaan door gewoon simpelweg te glimlachen. Dat moet je maar eens doen, gewoon stralen en glimlachen, helemaal met jezelf bezig zijn, terwijl je door je stad of je dorp loopt. Je zult zien dat mensen je eerst vreemd aankijken, maar uiteindelijk zullen er ook genoeg zijn die gewoon niet begrijpen waarom ze zomaar ineens beginnen te lachen nadat ze jou hebben gezien.

• 1
• 2
• 3

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen