Ditjes & Datjes.
Ken je dat gevoel? Dat gewoon weg alles fout lijkt te gaan en dat er geen eind aan lijkt te komen? Dat je, je afvraagt waarom dit nu net op jou pad moet komen en waarom jij de enige lijkt te zijn waarbij het nu steeds zo slecht gaat? Dat is iets wat ik me de eerste zeventien jaar het afgelopen half jaar van mijn tot nu toe redelijk kortdurende leven zo ontzettend vaak heb afgevraagd. Echt zo verschrikkelijk vaak!
Het afgelopen half jaar ben ik van het ene onderzoek in het andere gerold en van het ene ziekenhuis weer naar het andere. Doktoren wisten niet –en nu nog niet– wat ik precies had. Het enige waar ze het over eens waren was dat ik een auto imuun ziekte had. Vanaf dag een werd gezegd dat ik een vleesetende bacterie had, maar daar kwamen ze afgelopen week op terug, dat dat niet mogelijk was omdat ik nu anders al dood had moeten zijn. Tot zo ver de tactvolheid van mijn huisarts en zijn begrip voor mijn (af en toe zenuwslopende)situatie. Tuberculose en longkanker is inmiddels al uitgesloten, maar waar ze nu naar zoeken is voor alle artsen een groot raadsel. Af en toe is er dan toch die angst dat ik misschien wel ongeneeslijk ziek ben en het zelfde lot als mijn vader tegemoet zal gaan. Dan sluit ik mijn ogen en hoop ik dat dit alles een enge droom is en dat er niets van waar is, maar wanneer ik mijn ogen open heb ik al snel genoeg door dat alles wat er op dit moment gebeurd en de afgelopen tijd gebeurd is helaas gewoon de realiteit is.
Op het begin zag ik het nog allemaal vrij zonnig in en was ik nog vrij optimistisch, zoals iedereen over het algemeen wel van me gewend is. Maar toen er na een tijd geen verbetering in de situatie kwam begon ik te denken aan de eerste zeventien jaar van mijn leven. Aan hoe ik mijn vader verloor, na een lange strijd tegen kanker en de eindeloze depressie waar ik daardoor op jonge leeftijd al in verstrikt raakte. Of hoeveel liefdesverdriet ik de afgelopen twee jaar heb gehad, waartegen een volwassene met redelijk wat levenservaring waarschijnlijk nog ‘u’ zal zeggen. Ik kan wel zeggen dat ik voor iemand van mijn leeftijd onvoorstelbaar veel dingen heb meegemaakt en ik weet dat het geen zin heeft om weg te zakken in ‘oud verdriet’ maar op zo’n moment, als je gewoon echt geen oplossing meer weet, lijkt dat gewoon het meest makkelijkst en verleidelijkst.
Als ik er even helemaal doorheen zit en echt denk dat ik er alleen niet meer uitkom, krijg ik zo af en toe wat hulp van mijn vrienden en andere mensen om me heen. Zo overkwam me dat op wonderlijke wijze een paar dagen terug ook weer. Ik kwam thuis en ik werd verwelkomd door een grote stapel enveloppen, allemaal aan mij gericht. De ene envelop nog groter en fleuriger als de ander. Zo snel als ik kon ging ik aan tafel zitten, zodat ik de enveloppen kon openen om te zien wie me toch zo ontzettend verast had.
Ik heb gehuild en gelachen en de kaarten zo ontzettend vaak overgelezen, omdat ze me zo’n ontzettend fijn gevoel van binnen gaven. Maar het allerbelangrijkste was nog dat ze me inlieten zien dat er wel degelijk mensen om me gaven en zich zorgen om maakten, maar dat ze er allemaal van overtuigd waren dat ik er weer bovenop zou komen en dat ik mezelf ook hier wel weer doorheen zou slepen. Al die lieve mensen –waarvan bijna de helft- me niet eens echt (heel goed) kent, hadden me de prachtigste en liefste beterschapkaarten gestuurd waarvan een enkeling van hen zelfs een heel verhaal aan me had geschreven. Ze vertelde me dat ze allemaal in me geloofde.. De enige die nog echt ontbrak was ik zelf.. Ik geloofde niet meer in mezelf..
Nu ik zo in de hangmat lig, terwijl er een warm zomeravondbriesje door mijn haren blaast, kijk ik naar de sterrenhemel boven me die zich uitgestrekt heeft tot zo ver ik kijken kan. Misschien heb ik het toch wel niet zo slecht als ik de afgelopen tijd gedacht heb. Ik weet van mezelf immers dat ik normaal gesproken ontzettend gelukkig ben en dat er niets op mijn pad komt wat ik niet aan kan. Ook hier zal ik weer doorheen komen en uiteindelijk met een glimlach op terug kijken. En als ik er uiteindelijk niet meer helemaal zelf uit kom zullen er altijd mensen om me heen zijn die me net dat laatste duwtje geven, zodat ik er toch weer boven op kom. Er is altijd wel iets in het leven wat niet helemaal mee zit, ‘er zijn altijd wel ditjes en datjes’, maar dan is er de kunst om toch met een positieve blik op al die gebeurtenissen terug te kijken. Ikzelf bepaald mijn geluk en de loop van mijn leven. Dit geldt trouwens niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Dus ook voor jou, ook al lijkt het af en toe alsof het allemaal niet meer lukt. Blijf positief en blijf vooral geloven in jezelf!
‘En als het glas dan toch halfleeg dreigt te raken, giet je het toch gewoon over in een kleiner glas?!’ Een uitspraak die ik ooit eens ergens gelezen heb en nooit vergeten ben. Het leven is uiteindelijk net zo moeilijk als je dat maakt. Zo eenvoudig is het nu eenmaal, al is het niet altijd even leuk om dat in te zien of toe te geven en vervolgens tot de conclusie te komen hoe moeilijk je het jezelf altijd (onnodig) hebt gemaakt.
Reacties (6)
In moeilijke tijden denk je alleen maar aan andere moeilijke tijden waardoor de periode soms nog langer lijkt te duren. Beste remedie is positiviteit en wie kan dat nu beter schenken dan vrienden en familie. ^^
1 decennium geledenNooit teveel terugdenken aan het verleden, zelfs niet aan de toekomst. Wie teveel aan het verleden of aan de toekomst denkt, vergeet soms om in het heden te leven. Het heden beslist wat je toekomst wordt en wat het verleden was. Hier is nog een mooie leuze die altijd wel de moeite waard blijft: Carpe Diem.
Veel beterschap in het heden, het verleden en de toekomst.
As I said, de wijze uil.
1 decennium geledenMmh. Je lichaam heeft het dan wel moeilijk. Maar met deze geest en de mensen om je heen, slepen we je erdoorheen (: En daarna lopen we er met jou doorheen, waarna we vervolgens huppelend verder gaan.
Omg. Ik ga er te diep op in door de film die ik nu kijk 8DYou're such a wonderful person!
En stiekem verdien jij elk kaartje dat er gestuurd is en nog zoveel meer. Ik ben blij dat het je allemaal wat opgefleurd heeft en dat je je er weer een beetje vertrouwen in hebt allemaal. Eigenlijk moest ik zelf nogal tranen wegslikken bij elke regel van deze column en ik ga deze ook bij mijn favorieten zetten, zodat ik hem altijd even kan over lezen als ik het zelf zwaar heb.
-moet ik die wel aan gaan leggen-
1 decennium geledenEn daar wil ik jou dan weer voor bedanken. Voor deze verschrikkelijk inspirerende column, die iedereen een steuntje in de rug geeft als ze het nodig hebben, en de waarheid op een prachtige manier verwoord. Die quote ga ik nu ook nooit meer vergeten, gaat in mijn speciale boekje van quotes
Kirsten.. ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen -wait, dat heb ik eerder gezegt-. Ik lees nooit columns maar ik zag dat jij er één geschreven had en dan ben ik toch wel benieuwd.
1 decennium geledenIk vind dat je het heel goed doet, en het is eigenlijk gewoon ontzettend logisch dat je er geestelijk ook wat slechter aan toe bent. Maar ik geloof écht in je, ookal geloof jij datzelfde nu misschien niet.
Ik zie jou echt als een voorbeeld, vooral door de positiviteit die je uitstraalt.
Haha, mijn forumsignature luid 'Beter een halfvol glas dan een halfleeg glas!'
Yep. 'Life's what you make it, so let's make it rock'
1 decennium geleden