Wereldvreemd

Ik had nooit verwacht dat ik binnen Europa of een ander deel van de rijke Westerse Wereld een cultuurshock zou oplopen, maar zoals voorgaande hoofdzin al doet vermoeden is dit toch gebeurt. Naar mijn mening geen heftige, zo wereldvreemd ben ik namelijk niet, maar zeker aanwezig was hij.
Ik zal tot mijn punt komen. De reis van de vijfde klas gaat bij ons standaard naar het Italiaanse Rome. Men leeft hier al vanaf de brugklas toe naar deze reis en ze wordt gezien als hoogtepunt van iemands gehele schoolcarrière. Maanden van te voren beginnen de voorbereidingen met oh zo boeiende lessen Klassieke Culturele Vorming en wordt er verteld wat te doen en vooral wat niet te doen in deze wereldstad. Één ding is de school ons echter vergeten te vertellen: armoede.
In Rome bestaat echte armoede opeens weer. Een armoede die ik in het rijke, kleine Groningen niet ken. Een armoede die ik op mijn vele reizen naar het buitenland niet ben tegengekomen.
Bedelaars zaten verminkt en met jonge, vieze kinderen op elke straathoek. Ze probeerden met hun liefste blikken medelijden op te wekken bij de toeristen en hen zo wat geld af te troggelen. Het gehuil van het kind, dat bij zijn moeder op schoot lag, ellendig van de honger en gebrek aan toekomst, ging door merg en been. Ieder normaal mens zou iets voor dit kind willen doen. Dit bleek echter onmogelijk te zijn. Je kon een bedelaar simpelweg niets geven, de anderen zouden immers jaloers worden en het kleine bedrag willen afpakken, ook al zouden ze ervoor moeten moorden. Een dood van een klein kind wil toch niemand op zijn geweten hebben?
Er was ook een andere groep armoezaaiers. Deze verkochten troep op de straten, wilden gekleed als Romein tegen een hoge prijs met toeristen op de foto of maakten auto’s schoon tijdens een rood verkeerslicht. De toerist had met deze groep ook medelijden, maar jegens deze mensen was er ook een vorm van irritatie. Zouden de verkopers/Romeinen/autowassers na tien keer nee zeggen echt nog niet door hebben dat je hun prullaria niet wilt? Het lijkt mij niet. Ze willen alleen maar van hun zooi af, ook al wil niemand het hebben of hun hebben in de stad. Veel mensen vinden dat ze niet moeten zeiken en maar eens een baan zouden moeten gaan zoeken. (Ik wens de verkopers/Romeinen/autowassers daarmee veel succes, aangezien ze er allemaal aardig illegaal uitzagen).
Beide groepen raakten mij en stelden mijn Hollandse zuinigheid op de proef. Ik, en eigenlijk alle anderen, wilde iets voor deze mensen doen; alleen dit ging, zoals hierboven genoemd, niet. Wij troostten ons met de gedachte dat meer dan de helft van de mensen waarschijnlijk van het gegeven geld drugs of alcohol gingen halen. Zonder ons geld zouden ze dit niet kunnen en zou hun leven niet nog veel verder de goot in zakken. (Het feit in deze zin negerend dat die drugs hun enige geluk in het leven waren en dat ze al stelend wel aan hun geld zouden komen. Maar ik wil graag positief afsluiten).
Op mijn volgende reis naar een wereldstad zal ik beter voorbereid zijn, en deze armoede negeren.
Nu alleen nog maar hopen dat ik niet blind en koud word voor andere ellende.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen