Balletschoenen, maat 37.
Een paar oude dansschoenen maat 37 staat netjes neer gestald op een kastje midden in mijn woonkamer. Ze zijn helemaal versleten en je kunt zien dat er op geleefd is. Voor menig mensen zouden ze er enkel uitzien als oude schoenen, maar voor mij zijn ze een van mijn kostbaarste bezitten. De naadjes en elastieken band zijn los geschoten en de kleur van de schoenen is van roze naar lichtgrijs veranderd. Ik begin weer spontaan te glunderen als ik zie wat er met dikke zwarte stift boven op de schoenen geschreven is. Grote prachtige sierletters vertellen me hoe speciaal en prachtig ik ben en dat ik dat nooit mag vergeten. De schoenen die aan de voeten van een onvergetelijke vrouw gedragen werden. Een vrouw die de sterren van de hemel dansten en genoot van alles en iedereen wat er om haar heen gebeurde.
Ik weet het nog als de dag van gisteren dat ik haar voor het eerst trotseerde. Ik was op dat moment een gebroken en bijna verteerd 17-jarig zieltje wat haar weg hier in de wereld totaal niet meer gevonden kreeg. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag, wist ik gewoon dat ze speciaal was. Vanaf dat moment wist ik gewoon dat er iets tussen ons zou gebeuren wat mijn hele leven zou veranderen. Toen ze me voor het eerst aankeek leken haar reebruine ogen bijna door me heen te branden. Ze had veel te veel rouge op haar wangen, haar goudblonde haren hingen sluik langs haar gezicht en ze zat verstopt in een veel te grote jas. Ze negeerde de mensen om haar heen en mijn blik was de eerste die ze vond. Ze schonk me een glimlachje en verward glimlachte ik terug, helemaal niet wetend dat er ook nog oprechte lieve mensen op de wereld waren op dat moment.
Later op de avond merkte ik pas hoeveel ik haar schijnbaar geraakt had met mijn terughoudende houding. Nog veel later – anderhalf jaar, als ik me niet vergis – vertelde ze me, dat het net leek of ze toen haar ‘jongere ik’ weer trotseerde. Toen ik eindelijk toegaf aan alle pijn en verdriet die ik op dat moment met me meedroeg stortte ik in. Zij was de eerste die me in mijn armen nam, als complete vreemdeling. We hadden geen woord met elkaar gerept, enkel een glimlach uitgewisseld.. toch was er die connectie, die speciale band. Ze troostte me en het leek wel of we uren samen gehuild hadden, ook al waren het maar enkele simpele minuten. Vanaf daar bloeide en groeide alles op tot wat het nu is. Ze is nog steeds een van mijn grote voorbeelden. Ik ben er trots op dat ik mag zeggen dat ik haar ken, dat ik met haar kan lachen en bovenal dat ik haar levensverhaal ken en zij het mijne.
Zij was een van de mensen die mij heeft geleerd, dat wanneer je iets écht wilt, je er gewoon voor moet gaan. Dat wanneer je écht je hart en ziel ergens in legt, je álles kan bereiken, álles wat je maar wilt. Het is apart, dat het me drie jaar gekost heeft dat te ontdekken, terwijl ze het me al die tijd al in mijn gezicht zei. Ook weet ik nog dat ik op een warme zomeravond, bijna drie jaar geleden, aan haar vroeg nadat zij mij een paar maanden daarvoor had gezegd dat ik mijn dromen moest naleven. “Wat is jou droom dan?” Daarop antwoordde ze dat ze nog steeds dolgraag actrice wilde worden, buiten het entertainment- en modellenwerk wat ze al deed. Daarop antwoordde ik heel simpel “Ik heb jou mijn beloftes waargemaakt. Nu moet je dat ook bij mij doen. Beloof me, dat je er helemaal voor gaat.. Beloof me dat jij wordt, waar je al je hele leven van droomt.” We zijn inmiddels dus zeker drie jaar verder. Volgend jaar worden er twee films wereldwijd uitgebracht, waarin zij een rol speelt. Ze had het me beloofd en ze heeft haar belofte meer dan waar gemaakt.
Er ontstaat weer een scheve grijns op mijn gezicht en er wellen zelfs enkele tranen van ontroering op in mijn ogen als ik terug denk aan de afgelopen paar jaren en als ik teruglees wat ik hier zojuist allemaal neergeschreven heb. De waarde, herinneringen en verhalen die deze simpele, oude en vooral versleten balletschoenen met zich mee dragen zijn zo ontzettend waardevol. Ik zou ze nog in geen miljoen jaar voor een miljard euro willen inruilen.
Wat is (een van) jullie meest waardevolle/sentimenteelste bezit en waarom? Waar kwam het vandaan en van wie kreeg je het?
Reacties (6)
Mooi geschreven! Maar ik ben ook best nieuwschierig wie ze is.
1 decennium geleden2 Hangertjes eigenlijk, een viooltje van goud en een parel in een schelp ook van goud, het viooltje kreeg ik van mijn moeder, ik heb het al sinds dat ik 8 jaar was (ben nu al bijna 17). Het was het 2e jaar dat ik viool speelde. En nog steeds speel ik viool, het geeft me altijd moed om door te gaan met mijn muziek. Het pareltje heb ik ook van mijn moeder gekregen, die heb ik ongeveer al 2 à 3 jaar. Oorspronkelijk was het van mijn oma, zij heeft het dan gegeven aan mijn moeder en nu is het mijn beurt. Ik heb besloten dat ik het later ook door ga geven aan mijn kinderen. Het betekent heel veel voor me, ik draag het elke dag en heb mijn ketting al in jaren niet meer uitgedaan.
1 decennium geledenMijn eerste échte ketting, die ik elke dag draag. het is een kleine gun, die je open kunt maken, en daar zit het ass van een hele goede vriend in, die aan kanker is overleden. en nog een ring, die ik van iemand uit griekenland heb gehad.
1 decennium geledenJe schrijft echt mooi.
En het is misschien privé en zo, maar wie is die persoon dan? Of hoe heet ze? Want je zegt dat ze in films speelt, misschien ken ik haar wel? (:
1 decennium geledenmijn zwarte zweetband met roze doodskop.
1 decennium geledenhet was het aller eerste "alternatieve" sieraad wat ik gekocht heb bij Claire's.
En sinds de dag dat ik heb om deed gaat hij never nooit meer af (behalve slapen en douchen)
sinds ik hem heb heb ik wel veel meegemaakt: mijn eerste les streetdance, de antree toets, mijn ma kreeg kanker, op de basis de pester, de brugklas, de 2de klas en weer mijn ma kanker
maar ookal is dat ding versleten ik doe hem nooit af
het is mijn amulet wat me eraan herrinert dat ik sterk ben en door zettings vermogen heb zoals andy six zegt: never give in, never back down!