Als de bladeren vallen

Als de bladeren vallen, dan hou ik toch altijd even mijn adem in. Wanneer de avonden steeds sneller donkerder worden, wordt mijn leven eveneens per dag iets donkerder. De stress komt terug. De vermoeidheid neemt mijn lichaam weer over en de plotselinge moodswings komen weer terug. Emoties, het woord alleen al laat me wegkruipen in een hoekje. Het ene moment lach ik en voel ik mij zo geliefd, het andere moment ben ik gevoelloos en kan ik geen emoties uiten. En dan heb ik nog eens die constante huilbuien omdat ik de wereld niet aankan en mezelf haat voor alle dingen waarvan ik de oorzaak ben terwijl ik er in eerste instantie zelf niet achter sta.

Mijn lichaam is momenteel enkel gevuld met angst. Angst voor de toekomst en het heden. Angst om lief te hebben en afgestoot te worden. Angst om te gaan slapen en de dag erna weer te moeten opstaan. Angst dat een nieuwe dag een slechtere dag zal zijn. Ik verklaar me bijna gek als ik deze woorden lees; ik heb namelijk zo veel dingen waar ik dankbaar voor moet zijn. Ik heb een super lieve vriend, ik heb vriendinnen waar ik ontzettend veel plezier mee heb en ik zit in mijn laatste jaar en mijn diploma ligt binnen handbereik, maar momenteel voel ik mij alleen maar een mislukkeling. Ziet mijn vriend mij wel graag? Hij gaat de laatste tijd namelijk steeds vaker weg en komt steeds later thuis. Hebben mijn vriendinnen wel echt plezier met mij of hoor ik er enkel bij omdat ik logisch kan nadenken in het labo? Ben ik wel klaar om af te studeren? Klaar om de onbekende wereld in te gaan met dit diploma? Ik heb zoveel waar ik om geef, maar waarom voelt het dan allemaal zo slecht aan voor het moment?

Ik wil schreeuwen dat mensen me even kalmte moeten gunnen. Tijd om na te denken, maar de tijd tikt alleen maar verder en iedereen om me heen wordt steeds maar drukker. School heeft me geen adempauze, mijn vriend ziet niet dat ik tijdelijk weer op de remmen sta en mijn ouders doen zelf weer geen enkele input om me rechtop te trekken. Alsof één magnesium- of vitaminepil me terug de vurigheid van anders kan terugschenken. Mensen, wees toch eens niet zo naïef.

Ik heb stilte nodig, maar de stilte is eveneens zo beangstigd. Alsof de stilte in mijn oren fluistert dat ik er alleen voor sta terwijl dat helemaal niet zo is, en toch heeft het me in zijn greep. Het duwt continu tranen uit mijn ogen dat het bijna vreemd lijkt dat ze nog steeds vochtig kunnen zijn tegen het eind van de dag. Ik schreeuw om hulp, maar die lijkt niet te komen. Hoe graag iedereen ook wilt helpen, ze begrijpen niet wat ik iedere dag opnieuw moet doorstaan. Ik weet soms niet meer wanneer mijn lach gemeend is. Het is zo gemakkelijk om je voor te doen als iemand anders dat het bijna een gewoonte wordt. Te glimlachen en te doen alsof je leven heel gelukkig en zorgeloos is. Er is toch niemand die het merkt dat je staat te schreeuwen achter deze façade. En waarom zouden die personen ook? Het is tenslotte hun zorg niet.

De herfst is geen gekleurd seizoen voor mij, het is grijs. De donkerte duwt me steeds dieper in het hoekje en heeft me steeds meer in zijn greep. Het trekt aan de zijde draadjes die aan me vast hangen en laat me dingen doen en zeggen die ik zelf niet wil. Ik duw de mensen steeds vaker van me af en ik ben bang dat hun geduld niet lang meer zal blijven. Mijn fictieve eenzaamheid zal ooit realiteit worden en momenteel ben ik bang dat deze er eerder zal zijn dan dat ik zelf verwacht. Ik hoop dat ik mijn rotzooi binnenkort kan opruimen, maar momenteel heb ik de energie er niet voor. Mijn energie gaat volledig naar het doorsnijden van mijn onzichtbare koorden en het lijkt dat geen enkel mes er op dit moment door kan. Maar één ding is zeker; als de bladeren vallen, dan ervaar ik kleine emotionele pijn …

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen