Bloedverwantsschap onder gevoel.

Mensen zeggen het zo immens vaak. Familie is het belangrijkst, bloed boven alles, genen zijn allesbepalend. Totdat blijkt dat dat niet zo is. Totdat blijkt dat er zoveel meer in de wereld bestaat dan die bloedbanden waar mensen zo extreem op gefixeerd zijn. Je komt erachter dat bloedbanden enkel belangrijk zijn door de gevoelens die er achter liggen. En dat die gevoelens bloedbanden ver achter zich laten liggen in de race om bestaan. De strijd tussen bloedverwantschap en gevoelens is een lange, diepe en bloederige strijd die de mensheid al eeuwen voert. Maar wat is nou het belangrijkste?
Vanaf dat ik heel klein was, is mij (door mijn familie) verteld dat familie het enige is wat je echt nodig hebt in je leven. Degenen die er altijd voor je zijn als je ze nodig hebt. Dan hebben we het over wettelijke familie, vlees en bloed. Die woorden zijn in de loop der jaren echter bezoedeld door ervaring. Ik heb het op de harde manier moeten leren. Familie heeft de macht om je meer pijn te doen dan vrienden ooit zullen kunnen. Juist door die band, die genen, die je met ze verbindt. En die band getuigt niet van onmiddelijke warme gevoelens. Onvoorwaardelijke liefde voor je familie bestaat bij niemand, maar toch doet de wereld alsof families gebouwd zijn op het idee van die liefde. En geen enkele gevoelens kunnen de band die je hebt met familie evenaren.
Maar na 21 jaar ervaring, kan ik met volle zekerheid zeggen, dat dit nergens op slaat. Het idee dat familie het belangrijkste is, is verouderd. Het is een mooie leugen die normen en waarden van honderden jaren oud weergeeft, maar alles behalve relevant is op het echte leven. Ik heb geleerd dat je je eigen familie maakt. Je zoekt in alle kleine hoeken en gaten van het leven, om uiteindelijk mensen te vinden die zich in je leven mogen nestelen. Mensen die je familie kunt noemen, zelfs al ontbreekt het verwantschap dat bloed biedt. En vaak heb je meer aan deze mensen dan je aan je eigen familie hebt.
Natuurlijk is familie belangrijk, dat ontken ik niet. Mijn moeder is één van de belangrijkste mensen in mijn leven, mijn oma is een schat en ze zullen er zijn als je ze nodig hebt. Maar daarnaast heb ik een vader gevonden in een man die ik nu 6 jaar ken. Waar mijn eigen vader in bijna 16 jaar nooit als een vader heeft gevoeld, voelt deze man als de vader die ik altijd wilde maar nooit kon krijgen. Daarbij heb ik een geweldige lieve oma erbij gekregen. Een oma die me vanaf het eerste moment met open armen heeft ontvangen en me haar kleindochter heeft genoemd. Deze twee personen zou ik voor geen goud kwijt willen en ze betekenen de wereld voor me. Nog maar niet te spreken over mijn beste vrienden, die letterlijk midden in de nacht op de fiets zouden springen als ik ze zou bellen en ze echt nodig zou hebben.
Mijn familie is een bijeengeraapt zooitje van uiteenlopende persoonlijkheden. Complete idioten vermengt met serieuze studenten, waar altijd wel wat mee te beleven valt. Bloedverwachtschap heeft geen invloed op mijn gevoelens. Ik geef om wie ik geef, ik heb mijn eigen familie gevormd. Een familie die misschien niet conventioneel is, maar die wel bestaat uit mensen die ik met mijn leven vertrouw. En het merendeel hiervan, deel ik geen genen mee.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen