Fanfiction

We scheurden met ongeveer 170 kilometer per uur over de Autobahn. Het Duitse landschap flitste zo snel voorbij dat ik het niet bij leek te houden met mijn ogen. Rammstein staat keihard aan en de zanger onder ons brult hard mee, zonder accent. We waren weer onderweg, weer op tour. Vanavond Hamburg, morgenavond Oldenburg en over een paar weken Rostock en München.

Natuurlijk ben ik niet echt op tour. Ik kan geen enkel instrument bespelen en mijn gezang zal bepaald geen volle zalen trekken. Ik heb alleen het gevoel dat mijn leven een constante road trip is. Mede doordat het merendeel van mijn vrienden ver weg woont, mede doordat ik reizen erg leuk vind en bijna geen mogelijkheid afsla.
Ook brengt het vele rondreizen een ander voordeel met zich mee, naast de nieuwe vrienden en nieuwe ervaringen: ik heb het idee dat ik in een van mijn oude fanfictions leef. De fanfictions die ik schreef toen ik een jaar of veertien was en er nog in geloofde dat ik ooit met Bill of Gustav samen zou zijn. In die fanfictions was er naast een beetje drama ook veel plaats voor het hysterisch rondtrekken door Europa. Mijn personages zijn, als ik het mij goed herinner, vaak binnen één dag op en neer naar Berlijn gereden (570 kilometer, een uur of 6 rijden). Zo hectisch maak ik mijn leven niet. Ik houd het bij een weekendje Hamburg (300 kilometer, ruim 3 uur rijden) de ene week en een weekendje Oldenburg de andere week. Maar toch, het zitten in bussen en heel af en toe auto’s geeft me het gevoel deel te zijn van een band, of in ieder geval van hun crew. Het feit dat iedereen Duits is voegt ook veel toe aan het Tokio Hotel-gevoel.
Daarnaast kloppen er wel meer dingen. Ik ben het liefje van de zanger en de zanger heeft een broer die als twee druppels water op hem lijkt. Ook leef ik in een wereld van ultieme vrijheid. Ik kan echt doen wat ik wil, gaan waar ik wil en hoef nergens verantwoording af te leggen. Ik ben alleen geen zestien, zoals in de verhalen, maar twintig.
Gelukkig kloppen er ook een hele boel dingen niet. Ik heb geen vrienden die om de haverklap dood neervallen, ze wonen slechts ver weg. Ik heb geen slechte relatie met mijn ouders en zusje. Ik leef niet in een bouwval en boven alles heb ik niet de miljoenen geestelijke problemen die mijn personages altijd hadden.
Als ik alles zo analyseer klopt er eigenlijk meer niet dan wel. Het grootste gelijke deel is echt het gevoel. In mijn verhalen wilde ik door Duitsland zwerven, met de band, daar de taal leren en vooral vrij zijn. In mijn echte leven zwerf ik door Europa, zonder band, zonder de taal binnen enkele weken te beheersen, maar wel met een ongelofelijk groot gevoel van vrijheid en bovenal geluk, iets waarover de karakters in mijn verhalen alleen maar konden dromen.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen