Eenzaam

De tijd van schrijven van deze column is ongeveer half acht ’s ochtends. Ik lig nog heerlijk in bed met de gordijnen open zodat ik de kleine storm buiten goed kan zien en waarschijnlijk terwijl ik lig te typen, zal ik het langzaam licht zien worden.
Ik ben eigenlijk klaar wakker maar heb de energie en de motivatie niet om uit mijn bed te komen. Alles doet pijn. Mijn hoofd, mijn nek, mijn buik, mijn ledematen. Alles. Het is weer eens een van die zeldzame dagen dat ik ziek ben en met zeldzaam bedoel uiteraard ‘absoluut niet zeldzaam’. Ik heb namelijk al een hele week naar de storm zitten kijken en besloten dat het klaar was met mijn ziek zijn. Ik zit nu in de medische molen en hopelijk vinden ze iets.
Het ergste aan mijn nog onbekende boosdoener is nog wel dat het me volledig afsluit van welk sociaal leven dan ook. Mensen maken me ontzettend moe en ik kan niet langer dan een uurtje bij ze in de buurt zijn, voor ik weer moet gaan liggen. Naar college gaan is inmiddels een kleine hel en ik moet elke dag weer al mijn moed bij elkaar schrapen om er heen te gaan.
Ik voel me wel ontzettend eenzaam. Ik lig de hele dag maar naar buiten te kijken en zie hoe andere mensen leven. Ik zie de overbuurjongen romantisch zijn met zijn vriendin (of ik zie hem studeren). Ik zie het overbuurmeisje op haar kamer, altijd omringt door vrienden. En ik lig maar in bed, starend naar de wiegende bomen voor het raam of naar het witte plafond.
Het is niet dat ik door mijn ziekte geen vrienden meer heb en ze zijn zelfs in huis. Helemaal uit Berlijn, Frankfurt of waar dan ook vandaan. Ik heb alleen geen energie om met ze om te gaan. Ze zeggen het allemaal te snappen en zijn ontzettend blij om me eens uit bed te zien, maar ze maken ook opmerkingen dat ze de oude mij missen. Het nog niet zieke meisje (of vrouw) dat in de zomer met ze meeging en eigenlijk meer one of the guys was, met wie ze tot die in de nacht rond een kampvuur zaten of rondliepen door de dorpen of af en toe wat aardbeien vers van het veld te halen. Ik mis de oude mij ook.
In bed liggen is niets voor mij als ik het niet nodig vind. Ik wil weer mee kunnen doen aan mijn eigen leven en niet bang zijn om te gaan ontbijten, omdat daar in ieder geval mensen bij betrokken gaan zijn. Ik wil niet steeds naar het huis van mijn ouders vluchten om daar in bed de vrienden te ontwijken.
Ik lig ook nu nog in bed omdat ik nog geen zin heb in de bezorgde blikken van mijn ouders als ik met mijn kleurloze gezicht naar beneden sjok. Maar ik zal toch moeten, anders komen ze me halen.
Dinsdag mag ik eindelijk weer eens naar de dokter. Hopelijk vind hij iets, want ik heb het idee dat de eenzaamheid mij alleen maar zieker maakt. Hiephoi.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen