Meisjemeisje
Afgelopen donderdag was het dan toch eindelijk tijd voor een concert waar ik al een jaar of vijf op wachtte. Rond mijn veertiende was ik enorme fan van de band Paramore, maar had ik nooit de kans gekregen eens een concert van ze te bezoeken. Maar nu wel, nu stond ik er met mijn bijna twintig jaar.
Voor mij stonden drie meiden die wel veertien waren en waarschijnlijk naar hun eerste concert waren. Ze deden me ontzettend aan mijzelf denken. Alle drie hadden ze nep haarextensions in felle kleuren in hun haar gehangen, iets wat ik toen ook vaak deed. En net als ik hadden ze geen idee hoe ze aan te brengen, aangezien iedereen duidelijk kon zien waar de extensions begonnen en hoe ze vast zaten aan het haar. Ook hadden ze een gekleurde skinny aan en een bandshirt. Just like me. Iets te veel zwarte make-up maakte hun look af. Al met al zagen ze er net niet alternatief uit, maar vonden ze wel overduidelijk dat ze alternatief waren. Ik hoorde ze grappen maken over de normale outfits van andere concertgangers. Iets wat ik jaren geleden ook deed, toen ik nog in mijn ‘emo’-periode zat. Ik kwam er achter dat ik zelf ook nooit zo alternatief was geweest als ik zelf dacht. Ik zag er uit als de rest, alleen met te veel make-up voor mijn leeftijd, die bovendien ook nog slecht was aangebracht. Toen dacht ik nog dat ik er voor altijd zo uit wilde zien, nu ben ik eigenlijk heel erg blij dat het maar een fase was. Ik voel me te oud voor maffe broeken en niet passende haarextensions. Wel draag ik nog altijd make-up, deze is alleen niet zwart meer en goed aangebracht. Oefening baart daadwerkelijk kunst.
Nu hangt het ontzettend van mijn bui af hoe ‘alternatief’ ik ben. Sommige dagen huppel ik vrolijk rond in een gebloemd rokje, zo eentje dat je overal kunt kopen en dat iedereen opeens lijkt te hebben. Andere dagen loop ik rond in een groene hippiebroek, compleet met hagedissen en planten, een dergelijke broek waarvan de meeste dragers in mijn omgeving dreadlocks hebben. In het rokje voel ik me een echt meisjesmeisje, (maar wel eentje dat vrijwel uitsluitend naar metal luistert) en voel ik mij bovenal mijzelf. Hetzelfde geldt voor mijn prachtige oversized, groene broek. Hij is van mij en hij past bij mij.
En dan nu het punt van deze column: ik heb eindelijk mijn stijl gevonden: een beetje van alles wat, maar altijd wel een stuk ‘ruiger’ dan de echte meisjesmeisjes. Ik doe eigenlijk maar wat, zolang ik maar geheel aangekleed ben en er een beetje verzorgd uitzie. Ik probeer niet meer wanhopig in het emo-hokje te passen. Het is gewoon niet helemaal mijn ding en ik voel me er eerlijk gezegd ook te oud voor. Sinds ik de middelbare school heb verlaten, nu ik ‘ouder en wijzer’ kan ik eindelijk zijn wie ik echt ben en dat werkt, zo heb ik het afgelopen jaar gemerkt, bevrijdend.
Reacties (8)
lol kzit nu in zon periode.. en om eerlijk te zeggen vind ik het wel leuk. ik draag lekker bandshirts en skinnys, allstars, ik luister van die ''emo screamo muziek'' ... ik schaam me er niet voor. En ik doe het ook niet omdat het een trend is geweest , het is toevallig wat ik leuk vind en ja helaas labelen mensen me er voor. chja, t stomste vind ik nog dat mensen me proberen uit deze fase te ''redden''. ik vind het nog leuk en ik blijf het doen zolang ik het leuk vind.
1 decennium geledenIk herken mezelf hier wel in. Ik heb ook een echte emo periode gehad. Compleet met haar voor de ogen hangend, veel te zwarte oog make-up en alleen maar zwarte kleding. Nu heb ik deze stijl gecombineerd met een ietwat gewonere stijl. Nu ben ik een ietwat gewonere alternatieve stijl. Mijn moeder is soms nogal tegen die stijl omdat ik een kleine obsessie voor doodskoppen ontwikkelt heb. Maar ja. Metal luister ik ook niet meer zoveel, dat luisterde ik echt toen ik ontzettend depressief was en het deed me alleen nog maar verder de diepte in zakken. Nu luister ik een soort van combinatie. Ik luister soms echt pop muziek als ik me heel vrolijk voel en metal als ik me waardeloos voel. Dat helpt mij heel goed. Alleen mijn zus is niet zo weg van mijn stijl, ze vind het te duister en te emo. Zij is echt zo'n meisjesmeisje en ik kan me daar zo aan ergeren. Het enige wat ik nu eigenlijk wil is dat ik mezelf kan zijn en dat zij dat accepteert.
1 decennium geledenKlinkt erg bekend.Zelf ben ik gek van Drum en Base, metal, rock, maar ook gewoon andere muziek, zoals R&B, HipHop ect. Ik kleed mij gewoon zoals ik mij voel. Vroeger ( ruim 10 jr terug) kleedde ik mij echt zoals andere dat deden, strakke broeken, of juist hele wijde broeken. Nu trek ik vaak mijn Skate kleren aan, want daar voel ik mij nog altijd wel het prettigste in. Vaak ook wel skinny jeans of iets maar geen rokken, dat verafschuw ik al vanaf mijn 6e levens jaar. Omdat ik daar altijd in heb moeten lopen, ookal was het min 8 graden buiten, mijn moeder vond dat ik echt een meisjesmeisje moest zijn!! Nou dat ben ik totaal niet, ik skate graag, en ik ga ook graag naar feestjes, met leuke gezellig muziek en mensen. Door mijn broers, ben ik mij style beter gaan begrijpen, en eigenlijk hoort het ook bij mij.. Alleen vind mijn vader mij af en toe toch echt wel een jongen!! Als ik erop terug kijk, zoals jij gedaan heb begrijp ik precies wat je bedoelt, hun zijn nu de generatie die wij eerst waren, en zullen over een aantal jaar precies de zelfde fase zoals wij ook weer doorstaan. Maar met al, blijven we gewoon onszelf, en hebben wij eindelijk onze eigen style, gevoel kunnen beantwoorden..
1 decennium geleden