Meisjemeisje

Afgelopen donderdag was het dan toch eindelijk tijd voor een concert waar ik al een jaar of vijf op wachtte. Rond mijn veertiende was ik enorme fan van de band Paramore, maar had ik nooit de kans gekregen eens een concert van ze te bezoeken. Maar nu wel, nu stond ik er met mijn bijna twintig jaar.
Voor mij stonden drie meiden die wel veertien waren en waarschijnlijk naar hun eerste concert waren. Ze deden me ontzettend aan mijzelf denken. Alle drie hadden ze nep haarextensions in felle kleuren in hun haar gehangen, iets wat ik toen ook vaak deed. En net als ik hadden ze geen idee hoe ze aan te brengen, aangezien iedereen duidelijk kon zien waar de extensions begonnen en hoe ze vast zaten aan het haar. Ook hadden ze een gekleurde skinny aan en een bandshirt. Just like me. Iets te veel zwarte make-up maakte hun look af. Al met al zagen ze er net niet alternatief uit, maar vonden ze wel overduidelijk dat ze alternatief waren. Ik hoorde ze grappen maken over de normale outfits van andere concertgangers. Iets wat ik jaren geleden ook deed, toen ik nog in mijn ‘emo’-periode zat. Ik kwam er achter dat ik zelf ook nooit zo alternatief was geweest als ik zelf dacht. Ik zag er uit als de rest, alleen met te veel make-up voor mijn leeftijd, die bovendien ook nog slecht was aangebracht. Toen dacht ik nog dat ik er voor altijd zo uit wilde zien, nu ben ik eigenlijk heel erg blij dat het maar een fase was. Ik voel me te oud voor maffe broeken en niet passende haarextensions. Wel draag ik nog altijd make-up, deze is alleen niet zwart meer en goed aangebracht. Oefening baart daadwerkelijk kunst.
Nu hangt het ontzettend van mijn bui af hoe ‘alternatief’ ik ben. Sommige dagen huppel ik vrolijk rond in een gebloemd rokje, zo eentje dat je overal kunt kopen en dat iedereen opeens lijkt te hebben. Andere dagen loop ik rond in een groene hippiebroek, compleet met hagedissen en planten, een dergelijke broek waarvan de meeste dragers in mijn omgeving dreadlocks hebben. In het rokje voel ik me een echt meisjesmeisje, (maar wel eentje dat vrijwel uitsluitend naar metal luistert) en voel ik mij bovenal mijzelf. Hetzelfde geldt voor mijn prachtige oversized, groene broek. Hij is van mij en hij past bij mij.
En dan nu het punt van deze column: ik heb eindelijk mijn stijl gevonden: een beetje van alles wat, maar altijd wel een stuk ‘ruiger’ dan de echte meisjesmeisjes. Ik doe eigenlijk maar wat, zolang ik maar geheel aangekleed ben en er een beetje verzorgd uitzie. Ik probeer niet meer wanhopig in het emo-hokje te passen. Het is gewoon niet helemaal mijn ding en ik voel me er eerlijk gezegd ook te oud voor. Sinds ik de middelbare school heb verlaten, nu ik ‘ouder en wijzer’ kan ik eindelijk zijn wie ik echt ben en dat werkt, zo heb ik het afgelopen jaar gemerkt, bevrijdend.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen