Hoe een tragedie een zegen kan worden.
Enkele weken geleden zag ik mijn wereld instorten. Ik kreeg een email, kort werd er gezegd dat ik mijn bachelorscriptie niet gehaald had. Zes maanden had ik gezwoegd, ik haalde hem de eerste keer niet. Twee extra maanden zwoegde ik verder, positief over het feit dat ik hem met deze herkansing zeker zou halen. Jammer maar helaas, je persoonlijke schrijfstijl was niet genoeg om het te halen. Zelfs al was ik in alle punten verbeterd ten opzichte van de eerste versie, er werd genadeloos een vijf op mijn papieren gestempeld. Het gevoel van wanhoop dat me overspoelde, was immens en, net als de eerste keer dat ik hem niet haalde, heb ik uren gehuild. Mijn bachelor was weggegooid, ik moet een extra jaar doen. Een drama, in mijn ogen. Ik was de mislukking die ik had verwacht te zijn, dit keer stond het immers zwart op wit.
Dus verdronk ik mezelf even in zelfmedelijden, totdat mijn hersenen weer op gang kwamen en begonnen te denken. Gedachten over waarom ik zodanig overstuur raakte om zoiets, schoten door mijn hoofd. En een openbaring vond plaats in mijn hersenen. Ik had rust en rust is wat me doodsbang maakt. Ik besefte me opeens dat ik acht jaar lang op een sneltreintempo gewerkt had. Acht jaar lang was ik weggerend van mezelf, mijn emoties, mijn problemen en vooral, mijn leven. Ik had me al die jaren verdronken in het werk, vooruit gedreven door de wil om te presteren en anderen trots te maken. In de hoop dat ik niet stil zou hoeven staan en zou hoeven ademen. Een race met ingehouden adem, dat is waar ik in verstrikt was. En opeens, uit het niets, viel dat allemaal weg.
Ik had niks meer om me bezig te houden, ik werd gedwongen stil te blijven staan en mijn plek in de wereld te ontdekken. Ik heb nu de tijd om te kijken naar wat ik heb meegemaakt in mijn leven, iets wat ik nooit eerder heb gedaan. Ik moet opeens voor mezelf gaan zorgen en mijn eigen welzijn in acht nemen, geestelijk gezien dan. Waar ik eerder gewoon kon werken, werken en nog wat werken, hoef ik dat opeens niet meer. Het is doodeng.
Nu, twee weken later, besef ik me wat een zegen dit eigenlijk is. Ik merk hoezeer ik op zag tegen nog een jaar zwoegen en hoe bang ik ben voor het einde van mijn opleiding en het zoeken naar een baan. Ik merk dat ik een lange weg te gaan heb en dat ik eerst mijn eigen demonen recht in het gezicht moet kijken, voordat ik verder kan.
In hele korte tijd heb ik veel over mezelf geleerd. Een zucht van opluchting is mijn lippen gepasseerd en het zorgt voor een ongeëvenaarde luchtigheid in mijn hersenen. Mijn inspiratie komt terug en ik kan weer schrijven. Ik kan slapen zonder twintig keer per nacht wakker te worden door stress. Ik voel het leven langzaam terugkeren en ik merk hoe ik eindelijk kan analyseren wat ik wil, in plaats van wat anderen willen.
Soms neemt het leven een onverwachte wending. Goed of slecht, dat is aan jou om te beslissen. Maar hou je niet vast aan de eerste gevoelens die zo’n wending met zich meebrengen, neem de tijd om eens goed te kijken naar wat het eigenlijk inhoudt. Want wat goed is, kan slecht worden en wat slecht is, kan zich transformeren in het beste wat je ooit is overkomen. Soms moet je gewoon meevaren op het schip en je geen zorgen maken over waar de reis eindigt.
Reacties (11)
Heel mooi verwoord en ik ben heel blij voor je! Veel mensen passeren het, maar soms moet je iets meemaken om het zelf in te kunnen zien, zoiets als een duw in de juiste richting. Sommige ervaren dat negatief, maar ze verwachten dan niet dat daaruit juist iets moois zou kunnen opbloeien.
1 decennium geledenEn die laatste zin vind ik heel inspirerend en zo waar, haha.