Hoe een tragedie een zegen kan worden.
Enkele weken geleden zag ik mijn wereld instorten. Ik kreeg een email, kort werd er gezegd dat ik mijn bachelorscriptie niet gehaald had. Zes maanden had ik gezwoegd, ik haalde hem de eerste keer niet. Twee extra maanden zwoegde ik verder, positief over het feit dat ik hem met deze herkansing zeker zou halen. Jammer maar helaas, je persoonlijke schrijfstijl was niet genoeg om het te halen. Zelfs al was ik in alle punten verbeterd ten opzichte van de eerste versie, er werd genadeloos een vijf op mijn papieren gestempeld. Het gevoel van wanhoop dat me overspoelde, was immens en, net als de eerste keer dat ik hem niet haalde, heb ik uren gehuild. Mijn bachelor was weggegooid, ik moet een extra jaar doen. Een drama, in mijn ogen. Ik was de mislukking die ik had verwacht te zijn, dit keer stond het immers zwart op wit.
Dus verdronk ik mezelf even in zelfmedelijden, totdat mijn hersenen weer op gang kwamen en begonnen te denken. Gedachten over waarom ik zodanig overstuur raakte om zoiets, schoten door mijn hoofd. En een openbaring vond plaats in mijn hersenen. Ik had rust en rust is wat me doodsbang maakt. Ik besefte me opeens dat ik acht jaar lang op een sneltreintempo gewerkt had. Acht jaar lang was ik weggerend van mezelf, mijn emoties, mijn problemen en vooral, mijn leven. Ik had me al die jaren verdronken in het werk, vooruit gedreven door de wil om te presteren en anderen trots te maken. In de hoop dat ik niet stil zou hoeven staan en zou hoeven ademen. Een race met ingehouden adem, dat is waar ik in verstrikt was. En opeens, uit het niets, viel dat allemaal weg.
Ik had niks meer om me bezig te houden, ik werd gedwongen stil te blijven staan en mijn plek in de wereld te ontdekken. Ik heb nu de tijd om te kijken naar wat ik heb meegemaakt in mijn leven, iets wat ik nooit eerder heb gedaan. Ik moet opeens voor mezelf gaan zorgen en mijn eigen welzijn in acht nemen, geestelijk gezien dan. Waar ik eerder gewoon kon werken, werken en nog wat werken, hoef ik dat opeens niet meer. Het is doodeng.
Nu, twee weken later, besef ik me wat een zegen dit eigenlijk is. Ik merk hoezeer ik op zag tegen nog een jaar zwoegen en hoe bang ik ben voor het einde van mijn opleiding en het zoeken naar een baan. Ik merk dat ik een lange weg te gaan heb en dat ik eerst mijn eigen demonen recht in het gezicht moet kijken, voordat ik verder kan.
In hele korte tijd heb ik veel over mezelf geleerd. Een zucht van opluchting is mijn lippen gepasseerd en het zorgt voor een ongeëvenaarde luchtigheid in mijn hersenen. Mijn inspiratie komt terug en ik kan weer schrijven. Ik kan slapen zonder twintig keer per nacht wakker te worden door stress. Ik voel het leven langzaam terugkeren en ik merk hoe ik eindelijk kan analyseren wat ik wil, in plaats van wat anderen willen.
Soms neemt het leven een onverwachte wending. Goed of slecht, dat is aan jou om te beslissen. Maar hou je niet vast aan de eerste gevoelens die zo’n wending met zich meebrengen, neem de tijd om eens goed te kijken naar wat het eigenlijk inhoudt. Want wat goed is, kan slecht worden en wat slecht is, kan zich transformeren in het beste wat je ooit is overkomen. Soms moet je gewoon meevaren op het schip en je geen zorgen maken over waar de reis eindigt.
Reacties (11)
ik krijg zowaar al schrik voor mijn bachelor script over een paar jaar ! maar ik snap hoe moeilijk dat moet zijn geweest om dat te lezen xs ik sta al volledig op instorten een week voor ik gewoon de punten krijg van mijn examens , heb altijd het gevoel dat al die professors ongeloofelijk streng verbeteren en je echt alles moet kennen om door te raken !
1 decennium geledenik hoop dat ik ook ooit zo een openbaring krijg , nu heb ik het gevoel dat ik een richting volg die ik niet graag doe maar ik blijf het doen omdat ik niks anders weet wat ik zou Willen doen en iedereen verwacht dat ik dit blijf doen omdat het bijna zeker werk oplevert en goed geld verdient ... maar dat maakt toch allemaal niet uit , ik wil een job doen waar ik me goed bij voel ... ook al weet ik totaal niet welk beroep dat ooit zou kunnen zijn
echt mooi geschreven allemaal trouwens ! je voelt echt dat je het meent , proficiat !
groetjes Hans
Erg goed geschreven. Het zet mensen aan het denken en mijzelf ook. Ik ben van niveau verwisseld op het mbo, maar ben doodsbang dat het slecht zal aflopen.
1 decennium geledenPrecies zoals jij zegt meevoeren op het schip, ik laat het over mij heen komen en meer dan mijn best kan ik niet doen toch?
Dankjewel, je hebt een pak van me hart weg genomen. Succes verder met je carriere.
Heel herkenbaar!
1 decennium geledenZo'n 'openbaring' voelt echt geweldig.
Een mooie column, vol inspiratie!!!
1 decennium geledenIk ben in dat opzicht wel een positieve denker. Aan een slecht puntje kan ik steeds wel een goed iets linken. Naar mijn mening leer ik er steeds van.
1 decennium geledenMomenteel ben ik dat nog aan het uitzoeken voor 2 vakken waarvan ik herexamens heb gehad vorige week. Vrijdag krijg ik mijn punten en ik heb het gevoel dat ik beide verkloot heb. En als dat zo is, dan komt dat enorm slecht uit voor mijn laatste jaar.