Ware Liefde
Onlangs had ik op school een geweldig interessante, filosofische discussie. Over geluk, het streven naar geluk, wat essentieel is voor ons geluk, en meer van dat soort vragen waar geen mens het antwoord op weet. Het doel van deze discussie was dan ook niet om antwoorden te vinden, maar wel om eens dieper na te denken over alledaagse dingen. Wat de betreft is de opzet echt geslaagd, want enkele weken later laten sommige vragen mij nog steeds niet gerust.
De eerste vraag daarvan is of liefde essentieel is voor ons geluk, en of er echt zoiets bestaat als eeuwige/ware liefde.
Vandaag wil ik het graag even hebben over deze tweede vraag, aangezien ik, hoewel ik persoonlijk denk van wel, vooral van mening ben dat dat iets is dat iedereen voor zichzelf moet uitmaken.
In de kranten zie je jaarlijks verslagen verschijnen met cijfers van het aantal huwelijken en het aantal scheidingen. Bizar is, dat het eerste cijfer, dat van het aantal huwelijken steeds daalt, terwijl dat van het aantal scheidingen blijft stijgen. Wat hier de precieze oorzaak voor is, is niet gekend, maar een van de hypotheses is dat mensen het geloof in liefde gewoon kwijt zijn.
Ik hoop met heel mijn hart dat dat niet waar is. Het zou in elk geval zonde zijn, want ook al kan liefde doden, het kan ook doen leven. Doen herleven. Liefde kan zo ongelooflijk mooi zijn, als je er maar voor wilt gaan. Persoonlijk denk ik dat dat een groot probleem is. Of toch één van de problemen. Het is een oud gezegde, maar liefde is een werkwoord. Teveel jongeren, vooral meisjes, dromen van een prins op een wit paard die alles voor hen zal doen, en zijn dan teleurgesteld als dat sprookje niet eindigt met 'en ze leefden nog lang en gelukkig'.
Liefde moet van twee kanten komen, en dat een heel leven, hoelang het ook mag duren, lang. Ja, dat is vermoeiend. Ja, dat eist heel wat geduld, begrip en redelijkheid van je. Ja, je zal door hete vuren moeten gaan. Maar als je iemand hebt die dat ook voor jou wilt doen, dan is dat het op het einde ook allemaal waard.
Er is een bekende anekdote van een oud vrouwtje dat haar 60ste huwelijksverjaardag viert. Een interviewer vraagt haar op het feest wat het geheim is om zo lang samen te blijven. Daarop antwoordde ze dat zij is opgegroeid in een periode waarin dingen werden hersteld wanneer ze kapot waren, niet zomaar werden weggegooid.
Die quote heeft me diep geraakt, omdat het gewoon de waarheid is, en ik nog niet in 1000 boeken iets zou kunnen neer schrijven dat eerlijker en mooier is dan dat.
Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar ik geloof dat ware liefde echt bestaat. Ik zeg niet dat iedereen die ene persoon vindt, maar wel dat het bestaat.
Dat weet ik omdat ik naar mijn grootouders kijk, en zie hoe zij na meer dan 40 jaar huwelijk nog altijd gelukkig zijn samen. Na 40 jaar maken zij nog elke dag ruzie over kleine huishoudelijkheden, maar kruipen ze ook nog elke avond tevreden samen in bed.
Dat noem ik liefde.
Reacties (8)
Vroeger zaten er 2 jongetjes bij mij in de klas. (het was een tweeling) Ook had ik een hele ouden docent op mijn school die altijd aan die jongetjes vertelden dat hun ouders al in de kleuterklas samen iets hadden. Die ouwe lerares van mij was blijkbaar ook een lerares geweest van die ouders van hun want wat ze ook nog vertelden was dat ze altijd voor de grap gevraagd had of ze op de bruiloft mocht komen.. Nu snap je het natuurlijk al; omdat het de ouders van die jongens zijn .. Ze zijn samen getrouwd en mijn oude lerares was op hun trouwerij geweest.
1 decennium geledenDeze mensen wonen bij mij aan de overkant van de straat. Het zijn aardige mensen met 1 tweeling en 1 dochter. Het zijn rustige en zeer lieve mensen. Maar ik vraag me nog steeds af hoe je het vanaf de kleuterschool tot zo ongeveer je 40ste en langer uit houd. Dat kan niet anders dan dat het ware liefde is.. Maar ik bedoel; toen ik in groep 2 zat had ik ook altijd een vriendje. Hij woonde bij mij in de straat en was helemaal fan van Bob de bouwer (we waren 5 ongeveer). Achter zijn huis was een perkje waar we samen altijd buiten speelden. Hij had zijn schep, en ik mijn popen. Hij was Bob en ik was Wendy. Allebei zaten we nergens over in en ik dacht dat het echt de papa van mijn kinderen zou worden. Totdat hij, na dat we 3 jaar hadden, ging verhuizen naar het dorp dat hier een kwartiertje verderop ligt. Ik ben toen nog maar 1 keer bij hem geweest naar zijn verjaardag. We hadden het niet uitgemaakt; zoveel hielden we van elkaar. Maar op die verjaardag was hij alleen maar met zijn nieuwe vriendjes bezig die ik niet kenden. Dit gaf mij echt een rot gevoel omdat ik speciaal voor hem gekomen was. Vervolgens heb ik duidelijk aan zijn zusje verteld dat het uitwas, en zijn zusje vertelde dat hij met een nieuw meisje had... Toen ik naar de middelbaren ging liep ik door de gang en kwam ik hem opeens tegen.. Hij was nog precies hetzelfde en niet echt bepaald knap. Ik zie hem nog vaak genoeg lopen; Soms durft hij hoi te zeggen , soms niet. Toen ik een andere vriend kreeg voelde ik zijn jaloerse blik en had ik medelijden.. Tja het is gewoon niet meer mijn type, maar ik heb nog wel een foto van ons samen op mijn kamer staan..
De rest van mijn vriendjes dumpen me na 3 maanden;
Later als ik 60 ben weet ik of ik ooit mijn ware gevonden heb en of ik daar juist mee omgegaan ben.
ik denk gewoon dat veel te veel mensen zich onder druk gezet voelen. Hun vrienden hebben een perfecte relatie zogezegd, zij zijn gelukkig getrouwd, wie is dat? Het vriendje van die .. Dan krijg je het natuurlijk benauwd en ga je op liefdesjacht, en dan verzin je dat je een soort van verliefd bent of je neemt gewoon iemand en dan denk je van 'het komt wel goed'. Je wilt je vrienden soms gewoon jaloers maken, en dan ga je vaak veel te snel, daar komt dan een huwelijk van en dan na twee jaar hebben ze het fut verloren in hun relatie en gaan ze uit elkaar. Mensen moeten ook veel meer moeite steken in hun relatie, voor vernieuwing zorgen en origineel en creatief blijven. Ik ken genoeg koppels die na één ruzietje voor eeuwig en altijd uit elkaar gaan en dan denk ik iets van "wat de ... ?"
1 decennium geledenIk ben het helemaal met je eens. Als je in het huwelijksbootje treed weet je wat je te wachten staat. Niet alles zal makkelijk zijn sterker nog.. de hele liefdesverhouding wordt moeilijker want je hebt gekozen voor altijd bij die gene te blijven. Sommige lijken niet te beseffen hoe mooi een huwelijk is en trouwen daarom alleen om het begrip (naar mijn mening.) En natuurlijk zijn er zat mensen die wel vechten voor de liefde. Ik zelf zou niet zeggen dat ik al 'de' ware heb gevonden, daar zijn 14 maanden nog iets te priel voor. Ik hoop het alleen.
1 decennium geledenjullie hbbn met sgeiden gelijk ik en me vriendin hbbn daardoor veel problemen gekregen maar het ligt er ook aan hoe ze sgijden en als ze meteen na het huwelijk dus ongeveer 1/2 jaar gaan sgeiden ihbbn jullie gelijk maar als het ongevee 5/10 jaar na de huwelijk is kan het best want ik zelf geloof niet in ware liefde ooit stop je wel met van diegene te houden en dan ga je gwn sgeiden maar je moet dan je kinderen wel met de vader/moeder contact laten houden en vrienden blijven
1 decennium geledenIk vind persoonlijk liefdesfilms niet leuk en ook niet goed. Het laat de mensen denken dat liefde gemakkelijk is terwijl het niet zo is.Ik hou niet van zulke films. Ik ben ook een ruiter en misschien is het ook daarom -en ik ben nog maar 13 jaar maar ik heb al genoeg geleerd uit mijn leven naargelang de tijd dat ik besta is het wel al veel- dat ik meer van films zoals Flicka enzo houd omdat ze weergeven wat voor mij echte vriendschap (en ook wel liefde) zou moeten kunnen inhouden Een band kunnen delen met elkaar zonder alles te moeten zeggen aan elkaar, dat de andere merkt dat er iets mis is me zijn partner. En bovenal, liefde heeft te maken met het innerlijk. Zulke dingen zie ik amper nog, ik zie altijd maar mensen met tonnen make-up, liters parfum op enzo. Nee, stop daarmee. Pure schoonheid is veel beter.
1 decennium geledenBegrijp me alsjeblieft niet verkeerd.