Eng lichaam 2

Daar zat ik dan. Donderdagavond, de eerste avond van mijn minivakantie. En met mini, bedoel ik ook echt mini. De universiteit was zo gul geweest ons precies vier dagen vakantie te geven. Dankjewel universiteit. Niet dat ik over mijn opleiding schrijven wil, want daar ben ik wel even klaar mee... In ieder geval tot maandag. Ik wil wel een klein vervolgje schrijven op mijn vorige column, 'Eng lichaam' en jullie bedanken voor al het medisch advies (en de complimenten, altijd erg leuk om te lezen).
Begint april heb ik mijn bloed laten prikken en laten testen. Een krappe week later kwam de uitslag binnen en die was om kort te zijn nogal teleurstellend. Ik heb, zoals de arts het mooi verwoordde, 'geen afwijkingen'. Dit betekent dat ik niets verder ben, maar me nog wel nog steeds ontzettend ziek voel. Ik was inmiddels zo ver dat ik op een bankje deze column aan het typen was, terwijl de rest van mijn vrienden samen een spel speelden. Niet dat ik geen zin had, ik was gewoon te moe om mee te doen. Ik zat toen maar een beetje te hopen dat ze snel klaar zijn, zodat we tenminste eindelijk konden gaan slapen, want ik wilde sinds half 6 eigenlijk alleen maar in mijn bedje liggen en lekker slapen (tijd van column schrijven: half 1 's nachts.). Ik zou natuurlijk ook al nu in het bed kunnen kruipen, maar slapen zou toch niet gaan. Mijn lieve Duitse vrienden hadden die dag een sterke voorkeur in hun muzieksmaak: keihard Rammstein. Ik wilde eigenlijk ook nog niet slapen. Ik wilde gewoon mee kunnen doen, zonder constant te moeten gapen. Ik wilde niet altijd de 'spelbreker' zijn, wat ik toen toch een beetje was, aangezien ze zonder mij niet genoeg mensen hadden voor dat ene leukere spel wat ze graag wilden spelen. Maar, het was helaas niet anders. Ik moest er toen maar even mee leren leven dat ik niets had, maar toch moe was. Ik hoopte alleen maar dat mijn vermoeidheid veroorzaakt werd door stress, en niet door iets ernstigs, wat niet zichtbaar was in een bloedtest.

Bovenstaande tekst, geheel geforceerd vandaag door mij in de verleden tijd gedrukt, is wat er door mij heenging na mijn bloedtest. Ik was gefrustreerd dat ik niets had en was kwaad op de arts. Hij had toch wel iets beter zijn best kunnen doen? Nu, een krappe maand verder, zie ik alles anders in. Ik ben gewoon blij dat ik niets heb en dat mijn vermoeidheid waarschijnlijk pure stress was/is. Ik ben nog steeds wel moe, maar hoef gelukkig niet meer rond een uur of zeven mijn nest in. Ik houd het inmiddels vol tot elf uur wakker te blijven en ook fit om acht uur weer op te staan. Iets wat je erg gelukkig maakt na weken alleen maar willen slapen. Ik ben eigenlijk gewoon gezond, gelukkig maar.
De stress echter blijft altijd. De universitaire opleiding vraagt veel van me. Niet heel gek natuurlijk. Het geeft me vooral heel erg veel zin in de vakantie. De eerste vakantie sinds de Kerst, want somehow vindt mijn universiteit vakanties overbodig.
Over een week of acht is het eindelijk zover: zomer. Ik ga heerlijk de hele zomer lang niets doen, behalve rondreizen en mijn Duits verbeteren. (Drie keer raden waar ik heen ga). Nog acht weken bikkelen, en dan ben ik vrij. Hopelijk word ik dan ook helemaal beter en ga ik een topzomer tegemoet.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen