Een schitterende aandoening

Allereerst: hier is ie dan, mijn eerste column die ik plaats als columnist! Ik zat te denken wat een leuk onderwerp zou zijn voor mijn eerste column, maar kwam tot de conclusie dat mijn inzending voor de verkiezing eigenlijk wel geschikt is. Weten jullie meteen wat meer over mij.

Na hem ruim een jaar stilletjes te hebben bewonderd/gestalkt, was het me uiteindelijk toch gelukt: ik had een date met Daan, een klas hoger zittende, rode broek dragende gitarist met weelderig haar. O, en dat ik nerveus was. Ik zei tegen mezelf dat ik me voor een keer normaal moest gedragen, wat perfect lukte! Zo vertelde ik hem onder andere dat het leven makkelijker zou zijn als iedereen kaal was, ik vast een of andere bijzondere afwijking moet hebben dat ik zo vreemd van de trap afloop en dat ik een film wilde kijken waarin veel mensen dood gaan.’t Is nooit wat geworden.
Dat ik redelijk apart ben, heb ik ondertussen wel weten te accepteren. Het zit gewoon in mijn aard, de drang om dingen anders te doen dan normaal. Ik streef niet naar uniciteit of aandacht, alleen maar naar wat lol.

Daan zie ik nog regelmatig op school. Ik zie de angst in zijn ogen elke keer dat ik hem tegemoet loop, waarna hij snel zijn hoofd wegdraait en doet alsof hij me niet gezien heeft. Ik ben zijn ergste nachtmerrie. Ook heb ik een jongen op mijn school met wie ik een keertje gekletst heb ervan overtuigd dat ik baby’s met hem wil. Lang verhaal.
Ik vraag me af of ik ooit een jongen zal vinden die mijn apartheid weet te waarderen. Vast wel, uiteindelijk. Maar tot die tijd blijf ik mijn vriendinnen amuseren met verhalen over mij en mijn awkward moments.

Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik altijd de lolbroek uithang binnen een vriendengroep. Voor zo’n eigenaardig persoon, heb ik best aardig wat vrienden, om wie ik allemaal heel veel geef. Het is niet lastig vrienden te maken als je mensen aan het lachen weet te krijgen. Toch vraag ik mezelf wel eens af: mogen ze mij om wie ik ben, of mogen ze mij vanwege mijn klunzigheid? Het is soms best lastig om mezelf nog serieus te nemen, laat staan dat mijn vrienden het doen. Dat is denk ik het grootste nadeel van mijn clowns gedrag. Ik hoef er niet op te rekenen dat mensen naar me luisteren wanneer ik wat kwijt moet.
Sommigen noemen het een ‘masker’. Doen alsof je vrolijk bent, zodat anderen je emoties niet zien. Nu vind ik dat hele masker gedoe sowieso al cliché worden, maar ook ben ik ervan overtuigd dat het gewoon een deel van me is, een hobby, misschien zelfs een doel. Dit klinkt misschien wel erg goedhartig, maar ik ben gewoon veel gelukkiger als de mensen om mij heen ook gelukkig zijn. Als dit ten kosten gaat van mijn eigen gevoelens, heb ik dat er voor over.
Zo heb ik ook een nieuw droomberoep gevonden. Mijn vrienden lachten me erom uit, want wat is dat een goede manier om je zuurverdiende vwo opleiding te verspillen. Toch, toen ik een paar maanden geleden voor school een les Engels aan mijn oude basisschool moest geven, vond ik het fantastisch. Ik heb nog wel even voordat ik serieuze beslissingen moet maken over mijn toekomst, maar werken op een basisschool zou écht wat voor mij zijn. Wat moesten ze lachen toen ik een error veroorzaakte op het smartboard, die kinderen.

Laatst vroeg een meisje uit mijn klas waarom ik altijd zo vrolijk ben. Ik antwoordde lachend dat je, om dat te kunnen begrijpen, op z’n minst een beetje vreemd moet zijn, zoals ik.’t Is een schitterende aandoening, vreemdheid.

• 1
• 2
• 3

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen