Rare kronkels in de nacht.

Het moment dat de zon ver onder de horizon verdwenen is en het huis in diepe rust, is het moment waarop bij mij de kriebels naar boven komen. Als kleine beestjes die in de nacht ontwaken en uit hun hol kruipen om zich vervolgens in mijn rechterhersenhelft te nestelen. Dus lig ik daar, in mijn bed, te staren naar het plafond, terwijl gedachten als een orkaan rond razen in mijn hoofd.

De domste herinneringen kunnen boven komen drijven tijdens die momenten. Zoals bijvoorbeeld die ene keer dat ik stiekem een stukje shoarma uit de pan at en toen betrapt werd. Ik schaamde me dood en heb me nog weken schuldig gevoeld. Meestal begint het zo; onschuldige (en veelal achterlijke) dingen die ik in het verleden uitgespookt heb. Meestal eindigt het met het volgende; diepe gedachten, zorgen uit het verleden en eeuwenoude angsten die zich plotseling weer openbaren.

Nu heb ik twee manieren om hier naar te kijken. Marteling of reflectie. Ik ben van mening dat beide toepasselijk zijn en ik zal ongetwijfeld niet de enige zijn. De duisterste gedachten maken zich van mij meester, de marteling. Alsof ik alleen in een bos ren, waar een dikke mist in hangt, waar angst, paniek en verdriet mij omringen. Alle pijn die mij is aangedaan, alle pijn die ik anderen heb aangedaan, de schuld, ongezegde woorden en onuitgevoerde acties. Alsof ik mezelf met een hamer aan het slaan ben en dat steeds blijf herhalen. Waarom? Wie kan het zeggen? Misschien omdat het zo goed voelt als ik uiteindelijk stop of simpelweg omdat mijn gedachten moeilijk in toom te houden zijn.
Tegelijkertijd kan ik altijd een licht in die gedachten vinden, lijk ik ze om te kunnen vormen. Elke keer als ze afdwalen, ontdek ik nieuwe details en zie ik een deel van de mist verdwijnen. De omgeving wordt duidelijker en ik ontrafel het mysterie achter de herinneringen die mij blijven achtervolgen. Ik kom er achter dat ik sommige dingen toch niet zo goed verwerkt heb als ik dacht, maar daarnaast zie ik diezelfde dingen een stuk helderder. Ik zie ze in een ander licht, vanuit een anders perspectief, zelfs al zou ik nog zo graag wegkijken. Ik leer dingen verwerken in de duisternis van de nacht, waar ze veilig zijn voor priemende ogen en berispende woorden van mensen die het gewoonweg niet begrijpen. Ik zie in hoe gebeurtenissen in mijn leven mij veranderd hebben en hoe ze mij een pad ingeduwd hebben. Ik ben er sterker door geworden, heb een goede dosis levenservaring meegekregen en ga een toekomst tegemoet die ik haast niet anders had willen zien. Dus wikkel ik me steviger in mijn dekens en laat me wegvoeren door de stromen van chaotische gedachten, in de hoop dat ze me weeral iets kunnen leren.
Er zijn altijd moeilijke momenten in het leven. Sommigen bouwen je op, anderen breken je af totdat er nauwelijks een fundering over is. Het ene moment schijnt de zon en het andere moment regent het zo hard dat je geen hand voor ogen meer kunt zien. Maar vergeet niet dat er altijd twee kanten aan het leven zijn. Elke slechte gebeurtenis heeft iets goed in zich, net als elke goede gebeurtenis iets slechts bevat. Soms zie je beiden kanten direct en glashelder, soms heb je jaren nodig om de andere kant te ontdekken. De kunst is het zoeken naar de andere kant en hem uiteindelijk zo vinden. Zowel goed als slecht, gezien het de essentie is van wat ons opbouwt als de mens die we zullen worden. Als nachtelijke overpeinzingen hierbij helpen, omhels ze dan en stoot ze niet af.

Soms vraag ik me af of het niet schadelijk voor me is, of ik er niet in zal blijven steken. Maar dan is er altijd nog één gedachte die me troost. De vele keren dat ik mijn hoofd tegen de spijlen van mijn bed aan knal, zullen me de realiteit wel weer intrekken.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen