Wanneer is iets waarheid?
Christenen identificeren zich met de Bijbel. Voor Moslims geldt datzelfde met de Koran. Hindoese hebben datzelfde met eeuwenoude geschriften zoals de Sruti, Smitri en Nyaya. Het Taoïsme heeft het boek Daodejing en Joden hebben de Thora . Zo zijn er nog ontelbare voorbeelden op te noemen. Mensen hebben een geloof, omdat het hen helpt, in bijvoorbeeld levensdoelen, misschien wel het verbloemen van angsten, of enkel omdat het volgens hen reflecteert wie of wat zij zijn. Mensen hebben steun aan woorden die staan geschreven in hun geloofsboeken, die hen verder op hun reis door het leven helpen. Maar wanneer is iets waarheid of doet dat er niet toe, zolang je er maar steun aan hebt?
Voor mij zelf zijn het Paganisme en Hindoeïsme heel erg belangrijk, omdat ik me kan vinden in de leef- en denkwijze. Toch pin ik me niet vast op dingen die geschreven staan, omdat ik een prima functionerend brein heb, wat voor zichzelf kan denken. Waarom is het tegenwoordig zo gemakkelijk om gewoon alles en iedereen om ons heen te geloven? Er maar gewoon vanuit te gaan dat de mensen om ons heen weten waar ze over praten en de waarheid spreken? Ik weet dat het heel negatief klinkt, maar hoe kun je nu blind vertrouwen op de mening van een ander, want meer is het in feite niet. Het is een mening, maar is het dan indirect ook meteen de waarheid omdat het ergens in een oud stoffig boek geschreven staat?
Begrijp me niet verkeerd, want ik heb erg veel respect voor de mensen die leren uit eigen ervaring en zich daardoor tot een geloof wenden en daardoor weer verder komen in hun leven. Ik vind het gewoon erg dat er nog te veel mensen zijn, die zomaar geloven in dingen die anderen verkondigen enkel omdat het makkelijk is of hun diepgenestelde angst wegneemt of verhult. Ik heb veel en vaak begrip voor anderen, maar dit is gewoon iets wat ik misschien wel nooit zal begrijpen. Mensen met ‘oogkleppen’ op, bezorgen me letterlijk angst, omdat ze allemaal als makke kuddeschapen een of een aantal personen volgen. En als ik me niet vergis en een beetje goed opgelet heb op school meen ik zelfs dat ‘kuddegedrag’ vaak enkel aanzet tot problemen en negatieve uitwerkingen. Uit eigen ervaring heb ik gemerkt dat het vaak voor niets meer zorgt dan paniekzaaiing.
Wanneer is iets waarheid? En hoe kunnen mensen nu zomaar blind vertrouwen op de mening van een ander, zonder te weten of het hen ook zal helpen of voor hen ook zo zal gelden. Als het neergeschreven staat, is het zo? Kan ik dan zeggen wat ik van iets vind en dat wordt waarheid? En waarom is het zo’n taboe om je uit te spreken over een geloof –of meerdere-, omdat je moet hopen dat je dan geen nekschot krijgt?
Waarschijnlijk denk ik zoals altijd weer veel te lang na over dingen, waar een ander nog niet eens zijn of haar nek voor om draait. Een a-4tje vol geloofsgeneuzel zegt mij al genoeg... Het wordt tijd voor een goed hete douche en ene lekker glas wijn.
Reacties (7)
Ik ben katholiek, maar doe er weinig mee. Al denk ik dat ik meer doe dan de gemiddelde jongere. x]
1 decennium geledenIk vind waarheid subjectief. En zoals vele leerkrachten bij mij op school zeggen: 'Vertrouw nooit iemand die zegt de waarheid te kennen, loop er maar van weg.' Ze hebben groot gelijk. Als er getuigen van Jehovah aan je deur staan en zeggen: 'Wij komen de waarheid vertellen.' Dan is dat gewoon hun subjectieve mening om andere te overhalen. Er zijn er nog talloze voorbeelden.
I agree!
1 decennium geleden