‘Leven voor de liefde’ … of was het nou ‘door de liefde’?
Ieder mens houdt ervan geliefd te zijn. Dat is iets wat in ons zit. Een verlangen, hoop en ook een lust, ongeacht hoe oud je bent. Een menselijke eigenschap die niet weg te denken valt. Zonder liefde is er immers geen leven, maar zonder leven.. ook geen liefde.
Ik heb de laatste paar maanden veel na kunnen denken over waar mijn verlangen en prioriteiten nu eigenlijk liggen. Ik heb me ook afgevraagd wat voor persoon ik eigenlijk ben. Ben ik iemand die het echt nodig heeft om van te houden of kies ik eerder voor het houden van anderen? Ik weet van mezelf dat ik van geven houd, niets maakt mij over het algemeen gelukkiger als het geluk van een ander. Maar zou dat op de langere duur ook zo zijn? Zou ik op de langere duur ook gelukkig kunnen blijven van het ‘geven’ aan een ander, zonder dat ik er iets voor in de plaats verwacht?
Terwijl ik hier zo zit, in mijn kleine en op dit moment koude tuintje, besef ik me hoe ontzettend gelukkig ik me mag prijzen. De hemel is prachtig helder en ik kan de Maan, Jupiter en Venus daardoor mooi bewonderen. Het is op dit moment ontzettend fris, maar het is dan ook midden in de nacht en nog maar net lente. De hond is me niet zo lang geleden buiten gezelschap komen houden en ligt aan mijn voeten te snurken. Ik geniet van alles, heb de tijd en ruimte alles in me op te nemen en ben gelukkig.
Ik heb heel lang geen columns geschreven, omdat ik niets te schrijven had. Ik was ook bang dat mijn interesses en woordkeuzes niet overeen zouden komen met de ‘wensen’ van jullie lezers. Ook had ik niets te melden en was op zoek naar een nieuwe richting in mijn leven. Ik was op zoek naar iets, waarvan ik niet precies wist wat het dan zou moeten zijn. Lekker vaag allemaal en zo ben je iets natuurlijk heel snel op het spoor.. Ondanks al het vage gedoe, heb ik schijnbaar toch gevonden wat ik zocht. Eens in de zoveel tijd, moet je weer op ontdekking naar je zelf. Mensen groeien, veranderen, worden ouder en wellicht zo nu en dan ook wat wijzer. Dan is het indirect ook de bedoeling dat ze dus weer hun persoonlijke files ‘upgraden’.
Ik heb lange tijd voor een ander gezorgd, een persoon die plotseling wegviel en toen kwam ik ineens weer op de eerste plaats. Iets waar ik me heel erg aan heb moeten aanpassen, maar iets wat eigenlijk altijd al zo had moeten zijn. Je hoort je zelf sowieso niet weg te cijferen tegenover een ander, om wat voor rede dan ook! Ik had dus niemand meer om voor te zorgen, buiten mezelf, waardoor ik stil kwam te staan.. er kwam geen beweging meer in mijn ontwikkeling waardoor ik geen doel meer had. Ik had niets meer om naar uit te kijken of naartoe te leven. Wat natuurlijk verschrikkelijk is, want.. wat moet je dan? Gelukkig kwam een week geleden mijn ‘redding’. Zomaar ineens leek alles omgekeerd te zijn en werd ik geliefd als nooit te voren. Door hechte vrienden, familieleden maar ook door mensen die ik al jaren niet meer gezien had. Ik voelde me alsof ik de wereld weer aankon, ik voelde me zoals ik me nu voel; Onoverwinnelijk en dolgelukkig. Maar toen besefte ik me iets.. Al die mensen die zijn altijd in mijn omgeving en waren altijd bereid mij die liefde te geven. Ik had het enkel nooit genomen, omdat ik me veel te veel concentreerde op het geven.
Je moet altijd vechten voor wat je wilt, want niemand komt het voor je in jou plaats oplossen en regelen. Toch is het dan vreemd dat je zoiets vanzelfsprekends en basisbehoevend kunt ‘vergeten’. Ik ben en blijf een echte gever, iets wat echt nooit zal veranderen. Maar ook ik heb ervaren dat je toch echt beide nodig hebt.
Reacties (6)
Geven en nemen, de zoektoch naar een gouden middenweg!
1 decennium geleden