In de trein

Er zijn onder columnisten een paar verboden onderwerpen, onderwerpen waarover geen columns geschreven horen te worden. Dit omdat de onderwerpen te simpel zijn, of niet meer interessant voor het publiek. Twee van deze onderwerpen zijn de Nederlandse Spoorwegen (NS) en de kat van de columnist. Ondanks deze ongeschreven regels, ga ik een van deze onderwerpen aansnijden. Namelijk: de NS. Alleen, ik ga niet over de maatschappij zeuren, zoals vaak gebeurt in verhalen over de NS. Ik ga een positief verhalen houden over onze spoorwegen.

Zaterdag 25 maart was ik onderweg naar Houten voor een bepaalde verjaardag. Dit betekent voor mij ruim 2,5 uur treinen en meerdere malen overstappen. Kwart over tien vertrokken, half een in Houten. Dit was echter geen straf. Mijn reis met de NS was om eerlijk te zijn heerlijk, en dan vooral de heenreis. En deze reis zal ik dan ook eens, terwijl het jullie geen klap interesseert, gaan omschrijven, met de complimenten aan de NS.

Om kwart over tien kon de pret beginnen. Mijn trein kwam vanaf Groningen Centraal aan op Haren Centraal, en nog precies op tijd ook, wat goed uitkwam omdat het redelijk waaide op het station in de villaplaats onder Groningen. Oké, dat waren genoeg bijzinnen. Terug naar het verhaal. De trein was op tijd en leeg genoeg om aan mij een zitplaats bij het raam te verschaffen. Van het uitzicht tot Amersfoort heb ik echter weinig gezien, omdat ik in slaap was gevallen. Een welverdiende slaap. De nacht voor de grote reis had ik niet veel geslapen.
Tussen Amersfoort en Utrecht Centraal kon het grote genieten pas echt beginnen. Ik zat wederom bij het raam, maar nu ook heerlijk in het zonnetje. De nieuwe cd van Coldplay, legaal gekocht, tetterde vrolijk in mijn oren en mijn boek over de Chinese geschiedenis van 1500 tot nu lag open op mijn schoot. Je moet toch iets nuttigs doen met je tijd. Maar lezen deed ik eigenlijk niet echt. Het boek lag er vooral om interessant te doen tegenover mijn medepassagiers en de conducteur. Ik keek meer naar de langsflitsende bossen en de borden met 'SCHIETTERREIN LEVENSGEVAARLIJK', in rode letters en kapitalen. Die borden negeerde ik in mijn hoofd maar. Bovendien, het was zaterdag, het leger zou toch niet trainen. De cd had ik inmiddels verruild voor alleen het nummer 'Paradise', omdat het zo toepasselijk was op mijn situatie op dat moment.

In die trein besefte ik dat ik sinds tijden weer echt gelukkig was. Ik had al mijn problemen uit de weken daarvoor weggewist, was nu bezig met een van mijn favoriete bezigheden: reizen en er zou nog een leuke verjaardag volgen.Ik was mij er ontzettend bewust van dat ik gelukkig was, keek rond en dacht: 'Kijk mij nu eens gelukkig zijn, wie had dat ooit gedacht.'
Ikzelf niet. Maar alles was mogelijk, zeker in die trein, op dat moment.
Paradise exists. Halleluja.

(Heb ik mij toch een beetje aan de regels gehouden. Dit ging natuurlijk niet over reizen met de trein, maar over ontdekken dat je eigenlijk heel erg gelukkig bent.)

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen